พลาดรัก นิยาย บท 27

"เดี๋ยวก่อน" ทีแรกคิดว่าจะตามมาไม่ทัน "คุณมาร่วมงานศพใช่ไหมครับ"

"ผมหรือครับ"

"ใช่ครับ ผมถามคุณ"

"ใช่ ผมมาร่วมงานศพ"

"คุณรู้จักกับคนตายใช่ไหมครับ"

"คุณถามทำไม"

"ต้องคนรู้จักกันแหละถึงได้มาร่วมงานศพ แต่ผมเห็นว่าคุณยืนอยู่ห่างๆ ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ"

"ก็งานศพเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอครับ" ว่าแล้วผู้ชายคนนั้นก็เปิดประตูรถกำลังจะขึ้นไปนั่ง

"คุณปราปต์"

"??" ได้ยินอีกคนเรียกชื่อถึงกับหยุดชะงักแล้วค่อยๆ หันหน้ากลับมามอง "คุณรู้จักผมได้ยังไง"

"เป็นคุณจริงด้วย" นอร์เวย์ใช้ไหวพริบสังเกตดู แต่ชื่อนี้เขาได้ยินตอนที่เธอรับโทรศัพท์ก่อนที่จะออกมาจากรีสอร์ท

"เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ผมไปล่ะ" ว่าแล้วปราปต์ก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ แต่จังหวะที่กำลังจะปิดนอร์เวย์ได้ยื่นมือไปจับประตูไว้

"คุณเป็นพ่อภาษาอะไร ทำไมไม่ดูดำดูดีลูกเลย"

"คุณรู้เรื่องนี้?"

มันเป็นแบบที่นอร์เวย์คิดไว้จริง ผู้ชายคนนี้คือพ่อของเธอ และคงเป็นพ่อของแทนคุณด้วย

"คุณไม่คิดจะรับผิดชอบสิ่งที่คุณทำลงไปเลยเหรอ ตอนนี้ลูกของคุณ.."

ปราปต์ไม่รอให้นอร์เวย์พูดจบเลยด้วยซ้ำก็รีบปิดประตูรถอีกครั้ง..แล้วขับออกไป ที่ต้องรีบเพราะเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงเข้ามา

"คุณทำอะไร!" คนที่เข้ามาก็คือปิ่นมุก เธอแอบมองหาเขาแต่พอมองมาเห็นว่าเขากำลังยืนคุยอยู่กับใคร เธอก็ไม่พอใจเอามากๆ "ทำไมคุณต้องมายุ่งเรื่องของฉันด้วย" แค่นี้ปิ่นมุกก็รู้แล้วว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

"ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม"

"ผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ผมขอโทษที่เข้ามายุ่งเรื่องของคุณมากเกินไป"

"รู้ตัวก็ดีแล้วนี่"

นอร์เวย์พยักหน้าหลายต่อหลายครั้ง เหมือนสื่อให้อีกคนเข้าใจว่า เขารู้ตัวแล้วว่าไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของเธอ

"มีอะไรกันหรือเปล่า" แทนคุณรีบตามเข้ามา เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังจะกลับแล้ว

"ผมไปนะ" นอร์เวย์คิดว่าตัวเองพยายามมากแล้ว พยายามจนไม่เหลือความเป็นตัวเอง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นความพยายามนั้นของเขาเลย

"ป้อ" เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ เรียกตามพ่อไป

เขาหยุดแต่ไม่กล้าหันกลับมามอง เพราะเขาคงจะเป็นคนนอกสำหรับครอบครัวนี้

หลายวันต่อมา..

พอเสร็จเรื่องงานศพของพ่อทุกอย่างแล้ว ปิ่นมุกก็กลับมาที่รีสอร์ท เพราะเธอต้องได้เริ่มทำงาน

แทนคุณอยากให้น้องสาวไปอยู่ด้วย แต่ปิ่นมุกไม่อยากทำให้เขาลำบาก เพราะเธอไม่ได้ตัวคนเดียว และตอนนี้ภรรยาของพี่ชายก็มีกำหนดคลอดแล้วด้วย

[ออฟฟิศสถาปนิก]

"คุณว่าเดือนหน้าเรื่องที่จะย้ายงานจริงไหม" กำลังทำงานกันอยู่เพลินๆ ไชยาถามประโยคนี้ขึ้นมา

ปิ่นมุกชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หันมามอง

"กรี๊ดดด" ไม่ใช่แค่ลูกหรอกที่กลัวเสียงฟ้า ที่ลูกกลัวเพราะได้มาจากแม่นั่นแหละ พอเสียงฟ้าร้องก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องขึ้นมาด้วย

ก๊อก! ก๊อก! ถ้าอยู่ใกล้ห้องคงจะไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง แต่คนที่เคาะยืนอยู่หน้าประตูนี้เอง

"มามี๊" ปลาบปลื้มชี้ไปที่ประตูบอกแม่ว่ามีคนมา

"เสียงฟ้าหรือเปล่าลูก" หญิงสาวปิดหูไว้ก็เลยฟังไม่ออกว่าเสียงเคาะประตูหรือเสียงฟ้า

"ป้อ"

"เขาจะมาทำไม"

เปรี้ยง!!

"กรี๊ดดดด" หญิงสาวตกใจมากจนเผลอปล่อยมือจากลูกชายแล้วมาปิดหูไว้แบบลืมตัว

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ

"ปลื้มเปิดประตูให้พ่อหน่อยลูก" ถ้าเรียกแม่คงไม่มาเปิดแน่ นอร์เวย์ก็เลยเรียกลูก

ปลาบปลื้มรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งมาที่ประตู

พอประตูเปิดออกเท่านั้นแหละ นอร์เวย์ก็อุ้มลูกแล้วรีบตรงไปที่เตียงนอน เพราะตอนนี้เธอขดตัวอยู่บนเตียงด้วยร่างกายที่สั่นกลัว

"ผมอยู่นี่แล้วคุณไม่ต้องกลัวนะ" เรื่องนี้เขาก็รู้ดี ว่าเธอกลัวเสียงฟ้าร้องมาก ยิ่งวันนี้เสียงฟ้าร้องหนักกว่าปกติ นอร์เวย์ก็เลยออกมาแอบฟังอยู่หน้าห้อง ทีแรกก็ได้ยินเสียงแม่ปลอบลูก แต่หลังๆ มีแต่เสียงแม่ที่กรีดร้อง

จากที่นอนขดอยู่ พอมีมือหนาเอื้อมมาโอบ หญิงสาวตัวเล็กก็รีบหันกลับมากอดเขาไว้แน่น ชายหนุ่มจึงกอดไว้ทั้งแม่และลูก

"ป้อ" ปลาบปลื้มดีใจมาก เขาไม่เห็นหน้าพ่อมาหลายวันแล้ว

"นอนนะครับคนดี พ่ออยู่นี่" ประโยคนี้พูดกับลูก แต่ริมฝีปากหนายื่นไปจูบหน้าผากของแม่ที่หนุนแขนตัวเองอยู่ "ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว"