พลาดรัก นิยาย บท 26

"ปิ่น" ทั้งๆ ที่มือหนึ่งอุ้มลูกไว้ แต่อีกมือเขาต้องได้เอื้อมไปรับร่างแม่ของลูกที่ทรุดตัวลง

"เดี๋ยวผมช่วยเอง" แทนคุณไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้ แต่ดูเหมือนนอร์เวย์จะเป็นห่วงเป็นใยปิ่นมุกมาก

นอร์เวย์ได้ยินชัดเลยว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน เขาก็เลยปล่อยให้แทนคุณช่วยเธอไปก่อน เพราะปลาปปลื้มไม่ยอมให้แทนคุณอุ้มเลย

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว..พ่อล่ะ" หญิงสาวถูกแยกตัวออกมาอีกห้องหนึ่ง เพราะตอนนี้กำลังจะย้ายศพพ่อของเธอไปที่ห้องดับจิต

"ทำใจดีๆ นะ คนเรามีพบก็ต้องมีจาก"

"แต่มันเร็วไป พี่รู้ไหม ว่าพ่อไม่เคยสบายเลย ท่านยอมที่จะไม่มีผู้หญิงข้างกาย เพราะกลัวคนอื่นจะไม่รักฉัน" ทำไมปิ่นมุกจะไม่รู้เรื่องนี้ เธอก็บอกอยู่ว่าถ้าผู้หญิงที่ท่านเลือกรับไม่ได้เธอก็จะยอมไป แต่ปารเมศตัดปัญหาไม่ยอมให้ใครเข้ามาในชีวิตเลย

แทนคุณเอื้อมไปลูบผมน้องสาวเบาๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้ ถ้าเขารู้เรื่องเร็วกว่านี้ก็คงจะช่วยน้องสาวได้มาก

เวลาผ่านไป..

ตอนนี้ศพของปารเมศได้ถูกนำมาที่วัดแล้ว และทุกคนในครอบครัวต่างก็มาช่วยกันคนละไม้คนละมือ

"สงสารคุณปิ่นจังเลยนะคะ"

"ผมว่าคุณไปนั่งบ้างเถอะ" แทนคุณบอกภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว

"อยู่ที่บ้านฉันก็นั่งก็นอนมาทั้งวันแล้วค่ะ"

"นั่งแล้วก็นั่งอีกได้" ชายหนุ่มพาภรรยาไปนั่งลงเก้าอี้สำหรับแขก และเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปดูน้องสาว ซึ่งนั่งเฝ้าหน้าศพของพ่อเธออยู่แบบนั้นไม่ยอมห่างไปไหน

..ลานจอดรถหน้าวัด..

"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ" ไชยาถูกเรียกตัวให้มาที่วัดนี้ด่วน ก็เลยต้องรีบตามมา

"ผมฝากคุณดูแลปลื้มหน่อยนะ" นอร์เวย์สตาร์ทรถให้ปลาบปลื้มนอนอยู่ในนั้นนานแล้ว เพราะถ้าแกเห็นแม่ที่ไรก็ร้องไห้อ้อนแม่ตลอด ก็เลยต้องได้แยกออกมาก่อน

"คุณจะไม่เล่าอะไรให้ผมฟังหน่อยเหรอ" ไชยาพูดแบบเป็นงานเป็นการ เพราะมองแค่ตาเปล่าก็รู้แล้วว่ามันคืองานศพ

"พ่อของคุณปิ่นเสีย"

"อะไรนะ"

"ผมฝากคุณดูแลลูกผมหน่อยนะ"

"ลูกคุณ?..เออ..ครับ"

นอร์เวย์รีบกลับเข้ามาในงาน เพราะเป็นห่วงคนที่นั่งเศร้าอยู่ไม่ต่างกัน

"คุณทานน้ำหน่อยนะ" ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งข้างเธอเขาได้หยิบน้ำไปด้วย

"ลูกฉันล่ะ" ปิ่นมุกมองไปรอบๆ ไม่เห็นปลาบปลื้มมากับเขา

"ผมฝากคุณไชยาไว้ ตอนนี้แกนอนหลับอยู่ในรถ"

"คุณไชยามาเหรอ"

"ใช่"

พูดไปได้แค่ไม่กี่ประโยคเธอก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก

"กินน้ำหน่อยนะ" ชายหนุ่มเปิดน้ำเย็นใส่แก้วส่งให้กับเธอ

"ฉันไม่อยากกิน"

"ไม่กินน้ำแล้วจะเอาน้ำตาที่ไหนมาร้องไห้อีก"

"มันไม่ได้เกี่ยวกับน้ำที่ดื่มเข้าไปสักหน่อย"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ ร่างกายไม่มีน้ำเลยแล้วจะเอาน้ำตาที่ไหนมาไหล" เขาไม่ได้ห้ามที่เธอจะร้องไห้ แต่อยากให้เธอมีอะไรตกถึงท้องบ้าง แค่น้ำก็ยังดี

ปิ่นมุกยอมรับน้ำแก้วนั้นมาดื่ม

..บนศาลา..

มาถึงก็พอมีคนบ้างแล้ว ส่วนมากเป็นคนที่เข้ามาช่วยงานศพแบบได้บุญกันไป ..ส่วนคนที่รู้จักกันจริงๆ มีแค่ไม่กี่คน

"คุณกลับไปดูตาปลื้มเถอะ ฝากป้อนข้าวแกด้วย ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว"

"แกยังไม่ตื่นหรอก" เขาจะปล่อยเธอไว้แบบนี้คนเดียวได้ยังไง นั่งลงหน้าศพพ่อทีไรร้องไห้ทุกที

เพียงไม่นานแทนคุณและครอบครัวก็มาถึงวัด ทุกคนช่วยกันคนละไม้คนละมือ โชคดีที่มีผู้ใหญ่คอยช่วยงาน เพราะแม่ของพิภพและแม่น้ำอิง ก็มาช่วยงานนี้ด้วย

จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงวันเผา

เปลวเพลิงค่อยๆ พวยพุ่งขึ้นสู่ยอดเมรุ หญิงสาวยืนกอดรูปพ่อและอธิษฐานให้ท่านสู่ภพภูมิที่ดี อย่าได้มีห่วงเธอกับหลาน เพราะเธออยู่ได้

ขณะที่ปิ่นมุกหันกลับมา เพื่อจะขอบพระคุณคนที่มาช่วยงาน สายตาเธอมองไปเห็นผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ห่างจากตรงนั้นพอสมควร แต่หญิงสาวไม่ได้ดีใจเลยที่เห็นเขา เธอกลับโมโหด้วยซ้ำว่าเขามาทำไม ไม่จำเป็นต้องมาเลยด้วยซ้ำ

"แมะ"

"ปลื้มครับ"

"เดี๋ยวผมถือรูปให้" จะอุ้มลูกก็ยังติดรูปของพ่อที่อยู่ในอ้อมกอด แต่ปิ่นมุกไม่ได้ปล่อยรูปนั้นให้กับนอร์เวย์ เธออุ้มทั้งลูกและทั้งรูปไว้ในวงแขน

"ปิ่นรักพ่อนะคะ พ่อคือพ่อคนเดียวของปิ่น ชาตินี้ปิ่นจะไม่ลืมพ่อเลย" ดวงตาที่แดงก่ำกรอกมองไปดูผู้ชายวัยกลางคนอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

"มีอะไรเหรอ" แทนคุณมองตามสายตาน้องสาวไป

"เปล่าคะ"

"ส่งรูปมาเดี๋ยวพี่ช่วยถือ"

แต่อีกคนที่มองตามสายตาเธอก็คือนอร์เวย์ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะเดินตามผู้ชายคนที่เธอมองนั้นไป..