พลาดรัก นิยาย บท 25

{"พ่อปารเมศเป็นอะไรคะ"}

{"พี่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ก่อน ท่านขอไว้ไม่ให้บอกเรา"}

{"ท่านเป็นอะไร พี่ก็รีบพูดมาสิ"}

{"ท่านเป็นมะเร็ง เรามาที่โรงพยาบาลได้ไหม"}

{"ได้ค่ะ โรงพยาบาลอะไร"} หญิงสาวหันมองไปดูลูกชาย เธอจะทำยังไงดี กว่าจะขับรถเข้ากรุงเทพฯ แล้วลูกเราจะนั่งไปยังไงเขายิ่งซนอยู่

"มีอะไรหรือเปล่า" แค่มองสีหน้าของเธอก็รู้แล้วว่าคงมีเรื่อง

"ฉันต้องได้ไปโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ ฉันฝากตาปลื้มหน่อยสิ" คงมีแค่เขานี่แหละที่ไว้ใจที่สุดแล้วในเวลานี้

"ใครเป็นอะไร"

"พ่อของฉัน"

"มาขึ้นรถ เดี๋ยวผมพาไป"

"ฉันไปเองได้" ขณะที่พูดสายตาเธอมองดูลูกชายที่เขาอุ้มอยู่

"เอาลูกไปด้วย ผมจะดูแลแกให้เอง" นอร์เวย์หมายถึงว่าถ้าไปถึงที่นั่นแล้วเดี๋ยวเขาจะเป็นคนดูแลลูกให้เอง

ปิ่นมุกก็เลยนำของเข้าไปเก็บข้างในก่อน แล้วรีบตามนอร์เวย์มาที่รถ

หญิงสาวกอดลูกไว้ในขณะที่เขาเป็นคนขับ ใช้เวลาขับรถอยู่สองชั่วโมงกว่าก็ได้มาถึง

นอร์เวย์อุ้มปลาบปลื้มเดินตามแม่ของแกขึ้นไป

"มาแล้วเหรอ"

"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง ทำไมพี่ถึงไม่บอกปิ่น"

"ปิ่นเหรอลูก"

"พ่อ" หญิงสาวตรงเข้าไปกุมมือพ่อผู้มีพระคุณไว้ "ทำไมพ่อถึงไม่บอกเรื่องนี้กับหนู"

"พ่อไม่อยากให้เราไม่สบายใจ"

"แล้วปิ่นจะทำอะไรได้ พ่อเห็นปิ่นเป็นคนนอกใช่ไหม"

"พ่อรักหนูเหมือนลูกแท้ๆ" มือที่เริ่มจะไม่มีแรงแล้วยื่นไปเพื่อลูบศีรษะของลูกสาวที่ท่านเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ "ถ้าไม่มีพ่อแล้ว หนูต้องดูแลตัวเองให้ดีนะลูก"

"ปิ่นไม่ยอม พ่อทำแบบนี้กับปิ่นได้ยังไง ทีพี่แทนพ่อยังบอกเรื่องนี้ได้"

ปารเมศมองไปดูแทนคุณ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะบอกให้แทนคุณรู้เรื่องนี้เลย แต่ถ้าความลับนี้มันตายไปกับตัวเอง กลัวว่าจะไม่มีใครดูแลลูกสาวที่ท่านเลี้ยงดูมากับมือ

"ฝากดูแลน้องให้ดีด้วยนะ"

"คุณอามีอะไรจะพูดมากกว่าที่ฝากอยู่นี้ไหมครับ" แทนคุณสัมผัสได้ว่าท่านต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านี้แน่

"แทน..อึก" ปราเมศเริ่มจะเหนื่อยมากแล้ว แรงที่จะพูดก็ไม่ค่อยมี

ที่จริงปราเมศรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะที่รักษาไม่หายตั้งแต่ก่อนวันที่ไปร่วมงานแต่งในคราวนั้น เขาก็เลยพยายามที่จะให้ทั้งสองคนสนิทกันมากกว่านี้ โดยการฝากให้มาทำงานกับแทนคุณ

"พ่อ พ่ออย่าเป็นอะไรนะคะ ปิ่นยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณของพ่อเลย"

"แค่หนูเป็นเด็กดีของพ่อ มันก็คือการตอบแทนแล้วลูก หนูอย่าคิดแบบนั้นอีกนะ" มือที่ไม่มีเรี่ยวแรงยกขึ้นไปอีกครั้งจนปิ่นมุกต้องได้ช่วยจับมือนั้นมาวางที่ศีรษะของตัวเองให้ "หนูต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เลี้ยงดูเขาให้ดีนะ" สายตาของคนที่ใกล้จะหมดลมมองไปดูหน้าเด็กน้อย ที่ท่านเป็นห่วงอีกคน

"ชีพจรของท่านอ่อนมากแล้วครับ มีอะไรจะคุยก็รีบคุยกันนะครับ" หมอที่รีบเข้ามาดูไม่อยากจะยื้อผู้ป่วยไว้อีกแล้ว เพราะหมอเห็นมาตลอดว่าท่านเหนื่อยมาก

"ไม่นะคะ คุณหมอต้องช่วยพ่อฉันสิ!"

"ปิ่น" แทนคุณห้ามปิ่นมุกไว้ และเขาก็สัญญากับปารเมศว่าจะดูแลน้องให้เป็นอย่างดี

"พ่อ! พ่อคะ" ปิ่นมุกรีบเข้าไปกอดพ่อที่เลี้ยงดูเธอมาแบบทะนุถนอม ทั้งๆ ที่พ่อผู้ให้กำเนิดไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย "ถ้าชาติหน้ามีจริง ปิ่นขอเกิดมาเป็นลูกของพ่อจริงๆ นะคะ" หญิงสาวกอดท่านไว้แน่น

"ปิ่นอย่าให้น้ำตาถูกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อไปแบบมีห่วง" แทนคุณเตือนสติน้อง เรื่องแบบนี้เขาพอจะรู้มาบ้างตอนที่เสียแม่ไป

"พี่รวยไม่ใช่หรอ พี่ช่วยพ่อฉันหน่อยสิ ทำยังไงก็ได้อย่าให้ท่านตาย"

นอร์เวย์ที่ยืนมองอยู่ข้างนอก ทนไม่ไหวรีบเข้ามากอดปลอบเธอไว้

"คุณนอร์เวย์ พี่ชายคุณเป็นหมอใช่ไหม ขอให้เขาช่วยพ่อฉันหน่อยสิ"

"ปิ่น.. ทำใจเถอะนะ"

"ไม่ใช่พ่อของพวกคุณ พวกคุณก็พูดได้สิ!"

ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด__________________

"พ่อ!!" ปิ่นมุกที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของนอร์เวย์ พยายามทุบตีเขา

"แมะ งื้อออ" ปลาบปลื้มตกใจคิดว่าแม่เป็นอะไร

พอหลุดจากวงแขนของเขาได้ เธอก็ตรงเข้าไปกอดร่างของผู้มีพระคุณไว้แน่น