พลาดรัก นิยาย บท 24

เพียงไม่นานนอร์เวย์ก็ขับรถมาถึงรีสอร์ท พอจอดรถได้เขาก็รีบตรงมาที่ห้องของเธอกับลูก

ก๊อก ก๊อก

"ป้อ" ปลาบปลื้มที่รอพ่ออยู่ พอได้ยินเสียงเคาะห้องเด็กน้อยก็รีบตรงมาที่ประตูแล้วเปิดมันออก

"อย่าเพิ่งสิครับลูก" ผู้เป็นแม่ที่กำลังเก็บกวาดห้องห้ามลูกไม่ทัน พอประตูบานนั้นเปิดออก หญิงสาวก็รีบปรับอารมณ์ใหม่

"มามี๊ ปะป๊ะ" ปลาบปลื้มหันมาบอกแม่ว่าพ่อกลับมาแล้ว จังหวะนั้นนอร์เวย์ก็ได้อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

"วางลูกฉันลง แล้วคุณก็ออกไป"

"คุณเป็นอะไร"

"เป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน ปลื้มมาหาแม่ลูก"

"ป้อ" ปลาบปลื้มไม่ยอมไปหาแม่ แถมเขายังกอดคอพ่อไว้แน่น

"หนูไม่รักแม่แล้วใช่ไหม" หญิงสาวเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกแบบลวกๆ เพราะมันไหลออกมาแบบห้ามไม่อยู่

"ไปหาแม่นะครับ" หัวใจชายหนุ่มหล่นวูบเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ

พอเท้าเล็กๆ แตะถึงพื้น เด็กน้อยก็รีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ไว้แน่น

"ออกไป" ปิ่นมุกพยายามใจแข็งเข้าไว้ เขาทำกับเธอไว้หนักหนานัก ไม่สิเธอเองต่างหากที่เป็นคนรนหาที่เอง

"ผมไปก็ได้ แต่ถ้าคุณต้องการอะไรเรียกผมได้เลยนะ"

"ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ ออกไป"

"ป้อ" ห่วงแม่ก็ห่วง อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้พ่อออกจากห้อง ถึงแม้เขาจะเด็กมากแต่ก็สัมผัสได้ว่าถ้าออกไปแล้วพ่อจะไม่กลับเข้ามาอีก

"ดูแลแม่ด้วยนะครับ" ก่อนจะปิดประตูนอร์เวย์ได้หันไปพูดกับเด็กน้อยที่ยื่นมือมาเพื่อขอให้เขาอุ้ม

"มามี๊" ปลาบปลื้มหันมาหาแม่จะบอกแม่ว่าพ่อออกไปแล้ว แต่พอหันมาเห็นว่าแม่ร้องไห้หนักกว่าเดิม ก็เลยทำอะไรไม่ถูกได้แต่กอดแม่ไว้

ดึกๆ ของคืนเดียวกัน

ปิ่นมุกพยายามนอนให้หลับ ถึงแม้ว่าลูกชายจะหลับไปนานแล้ว แต่เธอก็ข่มตาหลับลงไม่ได้ ภาพในอดีตมันคอยหลอกหลอน

เขากลับมาทำดีกับเธอแบบนี้ต้องการอะไรอีก อยากจะให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอีกใช่ไหม ..จำใส่หัวเธอไว้นะปิ่นมุก ผู้ชายคนนั้นเชื่อใจไม่ได้ ถ้าเขาทำสำเร็จอีกครั้ง เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ..เสียงหัวเราะของเพื่อนรุ่นเดียวกันก้องเข้ามาในหูเธออีกครั้ง กว่าจะผ่านมันมาได้ ถ้าในท้องของเธอไม่มีเด็กตาดำๆ ที่รอจะออกมาลืมตาดูโลก ป่านนี้เธอคงคิดอะไรบ้าๆ ไปแล้ว

เช้าวันต่อมา..

"ยังไม่เข้าหน้างานอีกเหรอ" ไชยาออกมาจากห้องก็เห็นว่านอร์เวย์ยังนั่งอยู่โต๊ะหน้าห้อง

"คุณจะถามทำไม"

"ก็เห็นนั่งมองแต่ห้องนั้น จะไม่ให้ผมถามหน่อยหรือไง"

"คุณไปทำงานก่อนเถอะ"

แต่ขณะที่ไชยากำลังจะเดินไปที่รถ ประตูห้องปิ่นมุกก็ได้เปิดออกมา ไชยารีบหันไปดูเพื่อนที่นั่งอยู่หน้าห้องเมื่อสักครู่

"ไปไหนแล้ว?" แต่พอมองไปก็ไม่เจอ

"ไปขึ้นรถกันครับ" ปิ่นมุกจูงแขนลูกเดินไปที่รถ แล้วก็ขับออกไป

"เอ้าา.. คุณไปหลบอะไรอยู่ตรงนั้น" ไชยาผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์ ก็อยากจะขำอยู่หรอก แต่ก็อยากจะรู้อีกนั่นแหละว่าเพื่อนกำลังทำอะไรอยู่

"แล้วนี่ไม่ไปทำงานหรือไง เรื่องของชาวบ้านอยากรู้นักนะ"

"เรื่องคนอื่นผมไม่อยากรู้หรอก ยกเว้นเรื่องของคุณ มีอะไรกันหรือเปล่า ทำตัวเหมือนสต๊อกเกอร์ไปได้"

นอร์เวย์ไม่ได้ตอบ เขารู้ดีถ้าปลาบปลื้มมองมาเห็น ต้องรีบวิ่งมาหา หรือถ้าไม่งั้นก็เรียก และมันก็จะทำให้แม่ของเด็กไม่สบายใจ ชายหนุ่มก็เลยรีบหลบสายตา

[จุดรวมพล]

"คุณอยากจะตากแดดก็ตากไปคนเดียวสิคุณนอร์เวย์ ลากพวกผมออกมาด้วยทำไม" ตอนนี้สถาปนิกทั้งสี่หนุ่มได้ออกมายืนเข้าแถวกับคนงานก่อสร้าง

"พวกคุณไม่อยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยหรือไง"

"ไม่"

"คุณนั่นแหละตัวดีเลยคุณไชยา เข้าไซต์งานทีไรลืมอุปกรณ์เซฟตี้ทุกที"