พลาดรัก นิยาย บท 23

พอพิภพขับรถมารับภรรยาออกไปแล้ว ปิ่นมุกก็ไล่ให้นอร์เวย์ออกจากห้องเช่นกัน

"ป๊อ" ปลาบปลื้มนั่งเล่นของเล่นอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ ว่าพ่อของเขาออกจากห้องไปนานแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาสักที เด็กน้อยก็เลยถามหากับแม่

"มามี๊อยู่นี่ไงครับ" ปิ่นมุกวางงานที่กำลังทำอยู่ทั้งหมด รีบเดินเข้ามานั่งเล่นเป็นเพื่อนลูกชาย

"ป้ะป๊ะ"

"คืนนี้ป๊ะป๊าไม่ได้นอนกับเราครับ" ที่เธอกล้าพูดกับลูกเพราะอยู่กันแค่สองคน

"ป๊อ"

"เรียกแม่สิครับ มามี๊ก็ได้" พยายามพูดกับลูก ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้เต็มทีแล้ว "แต่ก่อนเรายังอยู่กันมาสองคนได้ ทำไมต่อไปเราจะอยู่กันแค่นี้ไม่ได้ล่ะครับ"

"มามี๊" ปลาบปลื้มวางของเล่นแล้วก็ลุกขึ้นมากอดแม่ไว้แน่น เด็กสัมผัสได้ว่าแม่กำลังเสียใจ

"แม่รักหนูนะ รักหนูที่สุดในโลก"

อีกห้องหนึ่งในเวลาเดียวกันนั้น..

"วันนี้คุณจะมานอนห้องนี้เหรอ"

"ถามทำไม"

"เออใช่.. แล้วเราจะถามทำไมให้ถูกว่าวะเนี่ย" ไชยารีบหุบปากตัวเองไว้ แต่มันก็ยังคันยิกๆ

นอร์เวย์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง

"คุณถูกไล่ให้มานอนนอกห้องอีกแล้วเหรอ" ตามประสาเพื่อนก็อยากจะรู้อยากจะคุยด้วย

แต่นอร์เวย์ไม่ตอบ..จากที่นอนเอามือก่ายหน้าผาก ตอนนี้ดวงตาคมกรอกมองดูคนที่ถามเมื่อสักครู่

"ขอโทษครับ ผมไม่ถามก็ได้ครับ"

ดึกๆ ของคืนเดียวกันนั้น..

"งื้ออออ"

"หนูจะหม่ำๆ เหรอครับ" หญิงสาวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องไห้ ..สายตานั้นแอบมองดูที่ที่เขานอนเมื่อคืนนี้ "เดี๋ยวแม่ชงนมให้นะลูก" ปิ่นมุกก็สงสัยอยู่ว่า สองคืนที่เขามาค้างห้องนี้ไม่เห็นลูกกวนเธอเลย ซึ่งมันผิดนิสัยของปลาบปลื้ม เพราะแต่ละคืนจะกวนแม่ไม่ต่ำกว่า 5-6 ครั้ง

พอทำทุกอย่างให้ลูกเสร็จปิ่นมุกก็เอาลูกเข้านอน

สามชั่วโมงผ่านไป.. ปลาบปลื้มก็ตื่นมากวนอีกครั้ง และก็กวนอยู่แบบนั้นเกือบทุกชั่วโมงจนสว่าง

ก๊อก ก๊อก หญิงสาวได้ยินเสียงเคาะประตูห้องก็สะดุ้งตื่น

"ตายแล้วกี่โมงแล้วเนี่ย..ใครคะ"

"ผมเอง"

"มีอะไร" พอได้ยินว่าเป็นเสียงของใครน้ำเสียงนั้นก็เปลี่ยนไป

"ผมเห็นว่าคุณยังไม่ออกมา" ใช่แล้วนอร์เวย์นั่งรออยู่ในรถสักครู่แล้ว แต่ไม่เห็นเธอพาลูกออกมาจากห้อง

"ไม่มีอะไร" ปากพูดว่าไม่มีอะไรแต่ตอนนี้ในห้องวุ่นวายมาก เพราะต้องได้อาบน้ำแปรงฟันให้กับลูกชายพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้ารวมทั้งของตัวเองด้วย

ปิ่นมุกทำทุกอย่างเสร็จภายในไม่กี่นาทีก็เปิดประตูออกมา

พอเปิดประตูออกมาก็เห็นว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิม

"ให้ผมไปส่งลูกให้ไหม"

รับปลาบปลื้มเสร็จก็ต้องรีบพากลับมาที่ทำงาน

"ป๊อ" ปลาบปลื้มเดินเข้ามาก็เรียกคนที่เขาคิดว่าต้องอยู่ในห้องนี้แน่ แต่พอเปิดเข้ามาแล้วกลับไม่เจอ

"พ่อหนูไปหน้างานครับ" คนที่ตอบก็คือไชยา แต่พอมองสายตาของแม่เด็กแล้วไชยาต้องรีบหลบอย่างไว

"มานั่งกับแม่ดีกว่าครับ" ปิ่นมุกอุ้มลูกมานั่งลงที่ตัก มือหนึ่งกอดลูกไว้อีกมือก็ทำงานต่อ

"มามี๊ ปะป๋า" ปลาบปลื้มอยากจะถามแม่ว่าพ่อไปไหนทำไมไม่เห็นอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม แต่ปิ่นมุกแกล้งไม่ได้ยินลูกถาม เพราะคิดว่าเขาคงจะโกรธจนไม่อยู่เจอหน้าลูกเลยเหรอ "ไม่มีอะไรหรอกครับลูก" หญิงสาวตอบลูกแบบห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ อุตส่าห์พยายามเข้มแข็งแล้ว ..จนเพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกันหันมามอง

"มามี๊"

"เรากลับกันดีกว่าครับ" เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่นาที เธอก็เลยรีบเก็บของพาลูกออกมา ..ไม่อยากเห็นหน้าลูกก็ช่างเขาปะไร เคยบอกลูกไว้ว่าไม่มีเขาเราก็ต้องอยู่กันให้ได้ เพราะเราก็ไม่มีเขาตั้งแต่แรกแล้ว แค่เขาทำดีด้วยไม่กี่ครั้งทำไมถึงไขว้เขวขนาดนี้

พอเธอขับรถออกไป นอร์เวย์ก็กลับมา

"กลับมาแล้ว" คนที่อยู่ในออฟฟิศกระซิบบอกกันว่านอร์เวย์กลับมาแล้ว เพราะทุกคนกำลังพูดถึงเขาอยู่พอดี

"มีอะไรกัน"

"ปะ เปล่าสักหน่อย..ใครจะกล้ามีกับคุณล่ะ"

"แล้วนี่ไปรับลูกยังไม่กลับมาอีกเหรอ" ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะถามไชยาหรอก

"ยังไม่กลับมาที่ไหน ร้องไห้หอบลูกกลับบ้านไปแล้ว"

"ร้องไห้? ร้องไห้ทำไม"

"ก็พาลูกมา พอลูกถามหาพ่อ อยู่ดีๆ แม่ก็ร้องไห้ ใครจะไปรู้ล่ะว่า.." ไชยายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ คนที่เขาพูดด้วยก็รีบออกไป.. "เอ้า?"