พลาดรัก นิยาย บท 22

"คุณออกไปจากห้องฉันเลยนะ" มือเรียวพยายามผลักคนที่กอดเธอแน่นให้ออกไป

"ปิ่น เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ"

"คุยกันดีๆ ? คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าเคยทำอะไรกับฉันไว้"

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น ผมเคยอธิบายให้คุณฟังแล้วไง"

"ฉันมันก็แค่ตัวตลกให้พวกคุณ.. ออกไป" ปิ่นมุกไม่อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก เพราะกว่าเธอจะลืมเรื่องพวกนั้นไปได้

"คุณอย่าเสียงดังสิเดี๋ยวลูกตื่น"

"คุณไม่ต้องเอาลูกฉันมาอ้าง เขาคือลูกของฉัน"

นอร์เวย์จำเป็นต้องได้ลุกออกจากเตียงก่อนเพราะตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำตา

"ผมไปนอนเตียงเล็กก็ได้"

"บอกให้ออกไปไง!"

"แมะ งื้อออ" ปลาบปลื้มตกใจเสียงแม่ตะคอก เด็กน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้

ก่อนที่จะเดินออกไปสายตาของนอร์เวย์มองดูลูกที่กำลังงอแง ซึ่งตอนนี้แม่ของเขาอุ้มขึ้นมาปลอบแล้ว

เช้าวันต่อมา..

"หึ" ไชยาตื่นขึ้นมาก็นึกขำเมื่อเห็นว่านอร์เวย์กลับมานอนที่ห้อง ทีแรกคิดว่าปิ่นมุกแค่ขู่ว่าจะไล่ออกมานอนข้างนอก แต่เอาจริงเหรอเนี่ย

"เช้าแล้วเหรอ" กว่าเมื่อคืนนี้จะหลับได้

"อ้าวแล้วนั่นคุณจะไปไหน"

นอร์เวย์ไม่มีเวลาจะตอบ เขารีบออกมาดูว่าเธอกับลูกยังอยู่ห้องไหม พอเห็นว่ารถยังจอดอยู่ที่เดิมชายหนุ่มถึงได้กลับเข้าไปอาบน้ำ

"ผมถามคุณจริงๆ เถอะคุณเวย์"

"ถามอะไร"

"คุณสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ว่าให้ผม"

"ไม่สัญญา" เขารู้ดีว่าไชยาจะถามอะไร ถ้าถามไม่เข้าหูมีเจอต่อยแน่

"งั้นผมไม่ถามแล้วกัน" ไชยารู้ชะตาตัวเองดี

[ไซต์งานก่อสร้าง]

ปิ่นมุกไปส่งลูกกลับมาก็แปลกใจมากที่เห็นเขายืนตากแดดเข้าแถวอยู่กับคนงาน ..และมันก็สร้างความแปลกใจให้หลายๆ คนเช่นกัน

พอเลิกแถวต่างก็แยกย้ายกันไปหน้างานของตัวเอง ส่วนปิ่นมุกก็กลับมาที่ออฟฟิศ

"แบบตรงไหนของฉันมีปัญหา" ถ้าไม่ใช่เรื่องงานเธอคงไม่คุยด้วย ที่ถามไปแบบนั้นเพราะอยากรู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอ หรือแค่ทางผู้ว่าจ้างอยากจะแก้งานเอง

"โครงหลังคาด้านหลัง"

"เขาให้แก้ทำไม"

บรรยากาศรอบข้างเริ่มอึมครึมไม่เหมือนที่คุยกันไว้ เพราะเมื่อวันสองวันที่แล้วยังดูเป็นสีชมพูอยู่เลย

"ทีหลังถ้ามีงานแก้ของฉัน กรุณาเอามาให้ฉันแก้เอง" พอเขาไม่ตอบว่าทำไมหญิงสาวก็เลยต่อว่าไป

นอร์เวย์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาลุกขึ้นหยิบอุปกรณ์เซฟตี้แล้วออกจากออฟฟิศไป เพื่อตัดปัญหา

"ผมไปด้วย" ไชยารีบหยิบเอาอุปกรณ์เซฟตี้ โดยไม่ลืมที่จะเอาหมวกติดตัวไปด้วย ถ้าเผื่อว่าเจอขวัญเอ๋ยขวัญมาจะได้ไม่ต้องปะทะกันอีก

"ผมว่าคุณปิ่นพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ แทนที่จะขอบคุณ.." อุตส่าห์หาเรื่องชวนคุยแต่คนที่ชวนคุยดูน่าจะไม่อยากคุย "ผมไปหน้างานของผมก่อนนะครับ" ไชยารีบพาตัวเองออกจากตรงนั้นก่อนที่จะเจอปรมาณูลูกใหญ่

"อ้าวคุณนอร์เวย์"

"คุณพิภพ?"

"จะไปหน้างานเหรอครับ"

"ใช่ครับ"

"พอดีเลยไปด้วยกัน"

"คุณยังไม่กลับเหรอครับ"

"ว่าจะกลับเย็นนี้แหละครับ"

"อ้อ..ครับ"

"จะกลับไปคุยเรื่องงานนี่แหละ ถ้าได้เรื่องยังไงคงต้องกลับมาที่นี่อีก"

"จริงหรือครับ"

"..ครับ" พิภพแปลกใจที่บอกว่าเขาจะกลับมาอีก แต่ทำไมนอร์เวย์ดูดีใจจนออกนอกหน้า ส่วนมากไม่ค่อยมีคนชอบหรอกที่มีคนมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องงาน เพราะตั้งแต่สมัยที่เขาเป็นหัวหน้าก็เป็นอีกคนที่ไม่อยากให้ใครมาดูงานบ่อยๆ แบบนี้

ในเวลาต่อมา..ที่รีสอร์ท

ทำงานต่ออีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน ทุกคนก็ได้ทยอยกันกลับมาที่พัก

"จะกลับแล้วเหรอคะ" มาถึงก็เห็นเหมือนฝันถือกระเป๋าออกมารออยู่ด้านนอกแล้ว

"ใช่ค่ะคุณพิภพโทรมาบอกว่าเดี๋ยวจะเข้ามารับ"

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ ว่าไงครับคนเก่ง เดี๋ยวอีก 2-3 วัน น้าจะซื้อขนมมาฝากนะครับ"

"อะไรนะคะ?"

"คือคุณพิภพจะกลับไปคุยเรื่องงานเฉยๆ ค่ะ ต้องได้กลับมาเฝ้าไซต์นี้ เห็นบอกว่างานยังไม่ลงตัวเท่าไร"

"เหรอคะ"

จังหวะนั้นนอร์เวย์กำลังจะเดินผ่านห้องพอดี

"คุณคะ"

"ครับ"

"คุณจะไปไหนคะ พาลูกเข้าห้องเลยนะ"

"เออ..ครับ" ชายหนุ่มรีบรับปลาบปลื้มจากมือของแม่แล้วพาเข้าห้องตามคำสั่ง

"ขอตัวก่อนนะคะ" ปิ่นมุกรีบเดินตามเขาไป

แกร็ก.. แอดดด...

"อืมม!!" พอประตูปิดลงเท่านั้นแหละ คนที่ยืนอยู่ด้านในก็คว้าตัวเธอเข้ามาจูบ อีกมือหนึ่งเขาอุ้มลูกหันหลังไว้เพื่อไม่ให้เห็นภาพนี้ ..มือเรียวพยายามผลักให้เขาปล่อย แต่เธอก็ไม่ได้ทำแรงเพราะกลัวจะถูกลูกเข้า

จูบอยู่แบบนั้นไม่นานเหมือนว่าปลาบปลื้มจะสงสัยว่าพ่อกับแม่ทำอะไรกัน เขาหันกลับมามอง

"ป้อ"

"ครับ" ชายหนุ่มปล่อยแม่ของเขาออกตั้งแต่ลูกหันหน้ากลับมาแล้ว

"ปลื้มมาหาแม่" มือหนึ่งเช็ดรอยจูบของเขาออก อีกมือเอื้อมไปแย่งลูกมา

"ป้อ" แต่ปลาบปลื้มไม่ยอมปล่อยเด็กน้อยกอดคอพ่อไว้แน่น