พลาดรัก นิยาย บท 21

[ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ท]

ไชยาเลือกที่จะขับรถตัวเองตามมา เพราะรถแต่ละคันมีแต่คนมีคู่ทั้งนั้น

"ตามสบายเลยนะครับ วันนี้ผมขอเป็นเจ้าภาพ" ถ้าเป็นแต่ก่อนพิภพอาจจะคิดมากหน่อยเพราะเงินเดือนแค่ไม่เท่าไร แต่เดี๋ยวนี้เขามีบัตรเครดิตที่ไม่จำกัดวงเงินใช้

"ถ้างั้นผมไม่เกรงใจนะครับ"

"เชิญเลยครับคุณไชยา"

"ไม่ดื้อนะลูก" ปิ่นมุกพยายามจะจับมือลูกชายไว้ เพราะเขายื่นไปคว้าของที่อยู่บนโต๊ะ

"เอาลูกมาให้ผมดีกว่า"

"ไม่" หญิงสาวไม่ยอมส่งลูกไปให้ เพราะพวกเขาจะสนิทสนมกันมากเกินไปแล้ว "ฉันว่าคุณสั่งอาหารดีกว่าค่ะ" แต่พอมองไปดูสายตาของคนรอบข้าง เธอก็เลยต้องได้เปลี่ยนปฏิกิริยาใหม่

นอร์เวย์หยิบเมนูอาหารมาเปิดดู

"ขอข้าวผัดให้เด็กครับ ไม่ใส่กุ้งนะครับ"

"แกไม่ชอบกินกุ้งเหรอคะ" เหมือนฝันชวนคุยเมื่อได้ยินคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าสั่งอาหาร

"แม่แกแพ้กุ้งครับ เผื่อว่าอยากจะชิมอาหารของลูก" นอร์เวย์พูดโดยไม่ได้มองหน้าคนที่พูดถึงเลย แต่คนที่มองเขากลับเป็นปิ่นมุก

เขารู้ด้วยเหรอว่าเราแพ้กุ้ง? เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกใคร ไม่ว่าจะเป็นสมัยเรียน ถ้าอาหารไหนที่มีกุ้งเธอจะหลีกเลี่ยงเอา เพราะไม่ว่าจะเป็นกุ้งทะเลหรือน้ำจืดปิ่นมุกแพ้ทั้งนั้น

"ดูจะรู้ใจกันจังเลยนะ.." พอพูดประโยคนี้ออกไปสายตาของไชยาก็ได้มองไปดูคนที่เขากำลังแซวอยู่ "อุ้ย" จะตีปากตัวเองไว้ก็ไม่ทันแล้ว

เหมือนฝันก็เลยหลีกเลี่ยงอาหารที่มีส่วนผสมมาจากกุ้งทุกอย่าง เพราะถ้าเพื่อนร่วมโต๊ะแพ้อาหารกลัวว่าจะเผลอทานเข้าไป

"หม่ำๆๆ"

"ก็หม่ำสิครับลูกอ้าปากเร็ว" แม่ตักข้าวให้กับลูกชาย แต่ลูกชายไม่ยอมทาน และปิ่นมุกก็รู้อยู่ว่าลูกทำไปเพื่ออะไร "ปลาบปลื้มแม่จะโกรธแล้วนะ"

"เอาช้อนมาเดี๋ยวผมป้อนเอง"

"หม่ำๆ"

"ไม่ค่ะ! ถ้าแกไม่กินที่แม่ป้อนก็ไม่ต้องกินข้าว" พอพูดจบปิ่นมุกก็มองไปดูสายตาของคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่อีกครั้ง "แกชอบเอาแต่ใจค่ะ เหมือนกับพ่อเป๊ะเลย"

อึก.. ไชยาที่เพิ่งจะซดน้ำแกงเข้าไปเกือบสำลักออกมา

"หม่ำๆๆ"

"ก็ได้ครับ คนอะไรดื้อมากเลย" ปิ่นมุกก็เลยต้องยอมส่งลูกให้เขาไป พอคนที่ป้อนคือนอร์เวย์เท่านั้นแหละ ปลาบปลื้มทานเอาทานเอา

"ถ้ารักกันขนาดนั้น คืนนี้นอนนอกห้องทั้งสองคนเลยนะ"

"เอาไงดีครับ เราถูกไล่ไปนอนข้างนอกแล้ว ยุงต้องกัดแน่เลย" นอร์เวย์กระซิบคุยกับลูกชาย

แต่ทั้งหมดทั้งมวลอยู่ในสายตาของไชยา และตอนนี้ก็เริ่มขนลุก

"ผมต้องขอบคุณคุณนอร์เวย์มากเลยนะครับ"

"ครับ?" นอร์เวย์ที่กำลังป้อนข้าวลูกอยู่หันไปมองแบบสงสัยว่าพิภพขอบคุณเขาทำไม

"ก็เรื่องที่คุณแก้งานของคุณปิ่นให้ผมไงครับ งานออกมาดีมากเลยครับ" ที่พิภพกล้าพูดเรื่องนี้ เพราะทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน มันก็แน่อยู่แล้วที่อีกฝ่ายจะแก้งานให้อีกฝ่าย และคิดว่าเรื่องนี้พวกเขาคงจะรู้กันแล้ว

อะไรนะ? งานที่เขาแก้ทั้งหมดเป็นงานของเราเองเหรอ? ปิ่นมุกแอบเหลือบตามองไปดูคนนั่งอยู่ข้างๆ ที่เขาไม่มีเวลาพักทานข้าวเที่ยงเพราะแก้งานให้เธอเนี่ยนะ แถมตัวเองยังไปสมน้ำหน้าเขาอีก ..แล้วเขาทำไปเพื่ออะไร??