พลาดรัก นิยาย บท 20

ก่อนออกจากออฟฟิศมา ปิ่นมุกแอบมองไปดูนอร์เวย์เล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าวันนี้งานของเขาจะเยอะกว่าใครเพื่อน

แต่หญิงสาวก็ไม่มีเวลาสนใจมากไปกว่านี้แล้ว เพราะเธอต้องกลับไปทำงานบ้าน

[รีสอร์ท]

"คุณยังไม่กลับอีกเหรอคะ" มาถึงรีสอร์ท ก็เห็นเหมือนฝันเปิดประตูออกมาจากห้อง

"ดีใจจังเลยค่ะเห็นคุณปิ่นมา อยู่แต่ในห้องคนเดียวเหงาจะแย่ เมื่อกี้คุณปิ่นถามว่าอะไรนะคะ"

"ปิ่นได้ยินว่าพวกคุณจะค้างที่นี่คืนเดียว"

"ทีแรกก็ว่าจะค้างแค่คืนเดียวนั่นแหละค่ะ แต่หน้างานมีปัญหาอะไรไม่รู้ ก็เลยต้องได้อยู่ต่ออีก"

"อยู่ต่ออีก?"

"ใช่ค่ะถ้าพรุ่งนี้ไม่เสร็จก็คงต้องอยู่ต่ออีกสัก 2-3 คืน"

"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ตายแล้วจะอยู่อะไรกันนานขนาดนั้น ถ้างั้นแสดงว่าคืนนี้ต้องให้เขาค้างในนี้อีกคืนเหรอ ..จากที่จะเข้ามาทำความสะอาดห้อง ก็เลยต้องมาคิดมากกับเรื่องคืนนี้อีก

ปิ่นมุกเก็บเสื้อผ้าลูกชายมารีดไว้ แล้วก็เก็บทำความสะอาดห้องที่ทำเลอะเทอะไว้เมื่อเช้า เสร็จก็กลับไปที่หน้างาน

ทุกครั้งที่เข้ามาเห็นเขานอนพักผ่อนอยู่กับโต๊ะทำงาน แต่วันนี้เข้ามายังคงเห็นเขาทำงาน สงสัยงานจะมีปัญหาหรือเปล่า ..ถ้าใช่ก็สมน้ำหน้าแล้ว

นั่งทำงานไปจนถึงช่วงเวลาที่ปลาบปลื้มเลิกเรียน ปิ่นมุกก็รีบออกมา

"ปะป๊ะ" เด็กน้อยเห็นว่าวันนี้แม่มารับ ก็เลยถามหาอีกคน

"หนูไม่ดีใจเหรอที่แม่มารับ"

"ป๊ะ"

"ปลื้ม! นี่แม่นะลูกเรียกมามี๊สิครับ"

"มามี๊" กะจิตกะใจเขาอยู่กับอีกคน พอเห็นแม่มาก็เผลอปากเรียกคนที่คิดถึง

"เราต้องกลับไปที่ทำงานของแม่ก่อนนะครับ ไปถึงหนูห้ามดื้อนะ" ก็รู้แหละว่าลูกคงฟังไม่เข้าใจ และคงไม่ทำตาม แต่ก็อยากจะชวนลูกคุย

ออฟฟิศในเวลาต่อมา..

"ป๊อ" เปิดประตูเข้ามาปลาบปลื้มรีบวิ่งไปหาคนที่เขาคิดถึงมาทั้งวัน

"ไหนสัญญากับแม่ว่าจะไม่ดื้อแล้วไง" หญิงสาวรีบคว้าตัวลูกชายไว้

"ว่าไงครับสุดหล่อ ถึงเวลาเลิกเรียนของเราแล้วเหรอ" นั่งทำงานแบบไม่ได้ดูนาฬิกาเลย

"คุยได้แล้วเหรอ เห็นนั่งหน้ามุ่ยทำงานทั้งวัน" หญิงสาวแอบพูดกับตัวเองเบาๆ

"ป๊ะป๋า"

"ปลื้ม!" อยากจะตำหนิครูที่โรงเรียนก็อยากตำหนิ ไม่รู้สอนอะไรให้ลูกของเธอ

"มามี๊ ปะป๊าา" เด็กน้อยท่องเป็นเพลงเลย

ไม่ต้องพูดถึงอีกสามชีวิตที่ร่วมอยู่ในห้องนี้ด้วย เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังเก็บรายละเอียดไว้รอคุยกันตอนทางสะดวก

"วันนี้พ่อเล่นด้วยไม่ได้นะครับ พ่อต้องเร่งงานให้เสร็จ"

"ใช่แล้วครับ...ถ้าพ่อหนูทำงานไม่เสร็จวันนี้มีหวัง..." ไชยายกนิ้วขึ้นมาเชือดคอตัวเองให้ดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ต้องได้รีบหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่เมื่อสายตาพิฆาตตวัดมองมา "อุ๊ย.. ผมก็แค่หยอกเด็กเล่นเฉยๆ ครับคุณเวย์ทำเป็นจริงจังไปได้"

ผ่านไปอีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน ปิ่นมุกไม่รอใครทั้งนั้น เธอเก็บของตัวเองเสร็จก็อุ้มลูกออกมาก่อน

"มันคุ้มแล้วใช่ไหมครับ"

"อะไรของคุณอีกคุณไชยา"

"ผมรู้นะ แม่หม้ายลูกติดกระดังงาลนไฟ"

"คุณ!!" ใบหน้าของนอร์เวย์ในเวลานี้ไม่ได้เล่นกับไชยาเลย จนไชยาและเพื่อนอีกสองคนต้องรีบออกจากออฟฟิศ

จากที่ทั้งสามคุยกันไว้ เป็นไปไม่ได้ที่เด็กคนนี้จะเป็นลูกของนอร์เวย์ เพราะพวกเขาก็คบกันมานานแล้ว ไม่เคยมีทีท่าว่านอร์เวย์จะมีแฟนเลย แล้วจะมีลูกได้ยังไง ทั้งสามก็เลยพูดกันไปว่านอร์เวย์อาจจะลดสเปคตัวเองลงมาคบกับแม่หม้ายลูกติด

"คุณนอร์เวย์จะไปไหนครับ" พิภพถามขึ้นเมื่อเห็นว่านอร์เวย์เดินผ่านห้องของตัวเองไป

"เออ.. ผมคงจะคิดเรื่องงานมากเกินไป" นอร์เวย์ต้องได้เดินเลี้ยวกลับมา ที่จริงเขาไม่ได้ลืมหรอกและแอบมองดูห้องด้วย แต่ไม่เห็นว่าเธอเปิดประตูออกมาก็เลยกำลังจะเอาของไปเก็บที่ห้องนั้นก่อน

ก๊อก ก๊อก

แกร็ก.. "คุณกลับมาแล้วเหรอคะ"

ได้ยินเสียงหวานดังออกมานอร์เวย์รีบหันกลับไปมองด้านหลัง เขาก็รู้แหละว่าเธอพูดกับตัวเขาเอง ที่มองเพราะคิดว่าพิภพหรือเหมือนฝันยืนอยู่ใกล้แถวนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีใครนะเพราะพิภพเข้าไปในห้องก่อนแล้ว

"พูดกับคุณนั่นแหละค่ะ เข้ามาก่อนสิ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" ถ้าเธอพูดปกติเหมือนที่เคยพูดเขาคงไม่เสียวสันหลังแบบนี้

"ก็คุณเหมือนฝันน่ะสิ ชวนไปทานข้าวเย็นด้วย"

"อ้อออ" นอร์เวย์ถึงกับลากเสียงยาว รู้แล้วว่าทำไมพูดสะหวานหยดย้อยเชียว

"คุณอย่าทำอะไรให้พวกเขาจับได้นะ"

"ทำไม"

"คุณรู้ไหม ว่าภรรยาคุณพิภพกำลังท้องอยู่"

"รู้"

"คุณรู้เหรอ" นี่ตกลงเราปล่อยไก่ไปกี่ตัวแล้วเนี่ย คงทั้งเล้าแล้วมั้ง จะมาอายตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ คิดได้ยังไงไปโกหกว่าพิภพเป็นแฟน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ประตูห้องของปิ่นมุกก็ได้มีเสียงคนเคาะอยู่ด้านหน้า

"เสร็จหรือยังคะคุณปิ่น"

"เสร็จแล้วค่ะ" ปิ่นมุกเดินมาเปิดประตู และปล่อยให้นอร์เวย์เป็นคนอุ้มลูก แต่พอประตูเปิดออกเท่านั้นแหละ "??"

"คุณไชยาจะไปทานกับเราด้วยค่ะ"