พลาดรัก นิยาย บท 19

จะเอาไงได้ล่ะ มองออกไปก็กลัวว่าพวกเขาจะเห็นว่าเธอแอบมอง เดี๋ยวหาว่าจัดฉากอีก

"คุณก็นอนอยู่ในห้องนี้แล้วกัน แต่ต้องไปนอนเตียงเล็ก" ถ้าจะให้เขานอนเตียงใหญ่แล้วเธอไปนอนเตียงเล็กคงไม่ได้ เพราะตอนกลางคืนปลาบปลื้มชอบอ้อนมานอนกับแม่

"นี่คุณ..คุณคิดว่าผมจะเอาชีวิตไปทิ้งกับเตียงนั้นเหรอ"

"คุณก็นอนนิ่งๆ สิ ไม่ต้องขยับ"

"ผมว่า..ผมกลับไปนอนที่ห้องดีกว่า"

"คุณนอร์เวย์หยุดเดี๋ยวนี้นะ" มือเรียวเอื้อมไปคว้าตัวเขาหันกลับมา จังหวะนั้นเธอพลาดไปกระชากถูกผ้าขนหนูเข้า

"...." จะกรี๊ดก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ลูกหลับไปแล้ว ปิ่นมุกรีบปิดตาแล้วหันหลังให้ "ฉันไปนอนเตียงเล็กก็ได้"

แต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนก็ถูกเขาคว้าตัวไว้ก่อน

"ปล่อยฉันนะ"

"เตียงเล็กแค่นั้นจะไปนอนทำไม มานอนด้วยกัน"

"คุณจะบ้าเหรอ! ใครจะไปนอนกับคุณ"

"คุณไม่กลัวว่าผมจะแอบกลับห้องหรือไง"

"จะกลับก็กลับไปสิ ไม่ต้องมาขู่"

"จริงนะ ถ้างั้นผมกลับล่ะ"

"คุณนอร์เวย์" มือเรียวยื่นไปจับแขนเขาไว้ "นอนก็ได้ แต่คุณห้ามเข้าใกล้ฉันนะ" ปิ่นมุกรีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วขยับไปนอนในมุมให้ห่างจากตัวเขา

นอร์เวย์ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวอยู่ให้กระชับไว้ ก่อนที่จะเอนตัวลงนอน

ปิ่นมุกเอาหมอนข้างมากั้นกลางไว้ พร้อมกับผ้าห่มที่ดึงมาคลุมตัวเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้ได้

ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจยังนอนหันหลังให้ แต่ฝั่งที่เขาหันมามีเด็กคนหนึ่งนอนหลับอยู่ในเปล เขานอนมองอยู่แบบนั้นนานเท่าไรไม่รู้ จนได้ยินเสียงคนข้างๆ หายใจแรงขึ้นแบบสม่ำเสมอ

นอร์เวย์ถึงได้หันกลับไป เธอคงจะร้อนเพราะตอนนี้ผ้าห่มได้ถูกกำจัดออกจากร่างกาย

"คุณจะยกโทษให้ผมไม่ได้เลยเหรอ" มือหนาเอื้อมไปลูบไรผมที่ปิดบังใบหน้างามออกให้

"งื้ออ" เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงปลาบปลื้มร้องงอแง นอร์เวย์รีบลุกไปดูว่าทำไมเขาถึงร้องไห้ "หิวนมอีกเหรอลูก" ชายหนุ่มเห็นว่าขวดนมที่เด็กดูดมันได้หมด เขาก็เลยนำขวดนมนั้นไปล้างแล้วก็ชงมาให้ใหม่อีกครั้ง

02 : 00 น.

"งื้อออ"

"เป็นอะไรครับ" ชายหนุ่มที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นรีบลุกขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงปลาบปลื้มงอแง "กินนมอีกเหรอครับ" เห็นว่านมของแกหมดนอร์เวย์ก็เลยไปชงมาให้อีกครั้ง

แต่พอเอานมมาให้แล้วเด็กก็ยังคงดิ้นงอแงอยู่

"ปลื้มเป็นอะไรครับ" เขาก็เลยจับดูผ้าอ้อมสำเร็จรูป "แพมเพิร์สเต็มเหรอ เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนให้นะ"

05 : 00 น.

เสียงปลาบปลื้มงอแงขึ้นอีกครั้ง

"หนูจะเอาอะไรครับ" เขาก็เลยเช็คดูผ้าอ้อมสำเร็จรูปก่อนเพราะได้กลิ่น "หนูอึเหรอ"

"ป๊อ" ปลาบปลื้มทำหน้าอายเล็กน้อย เวลาเขาปล่อยหนักไม่ชอบให้ใครมาจับมันนอกจากแม่

"เดี๋ยวพ่อพาไปล้างในห้องน้ำนะ" นอร์เวย์ก็เลยอุ้มปลาบปลื้มเดินเข้าไปในห้องน้ำ

07 : 00 น.

"ปลื้ม??" ปิ่นมุกตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอลูก และไม่เจอคนที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วย "ปลื้มไปไหนลูก" หญิงสาวรีบเปิดประตูออกมาทั้งที่ยังอยู่ในสภาพนอนตื่นใหม่ๆ

"เป็นไงบ้างครับได้ออกกำลังกาย" นอร์เวย์กลัวว่าปลาบปลื้มจะกวนแม่ตื่น ก็เลยพาออกมาเดินออกกำลังกายเล่น

"คุณพาลูกฉันไปไหนมา!"

"แล้วคุยกับผมไม่ได้หรือไง"

"ได้ครับ" พิภพก็เลยกางแบบที่นำมาด้วยให้กับนอร์เวย์ได้ดู ว่าเขาต้องการอยากจะให้แก้ตรงไหน

"เดี๋ยวผมจัดการให้"

เพื่อนร่วมงานทั้งสามที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ต่างก็มองมาพร้อมกัน

"ผมขอเย็นนี้เลยนะครับ" ทีแรกคิดว่าจะกลับวันนี้ แต่พอหน้างานมีปัญหาพิภพก็เลยต้องได้อยู่เคลียร์งานต่อ เขาชอบออกมาข้างนอกแบบนี้มากกว่า ก็เลยคิดว่าตัวเองน่าจะดูงานตามไซต์แบบนี้ได้ดีกว่าเข้าไปบริหารในบริษัท

"เย็นนี้หรือครับ" นอร์เวย์หันไปดูงานตัวเองก่อนที่จะรับปากพิภพว่าเขาจะแก้งานให้

"ถ้างั้นผมไม่รบกวนแล้วขอบคุณมากครับ" ว่าแล้วพิภพก็ออกไป

"คุณว่าจะรอดไหม" สถาปนิกด้วยกันดูออก เพราะมันไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะทำงานพร้อมกัน ทั้งงานใหม่และงานแก้ แถมยังไม่ใช่หน้างานที่ที่ตัวเองรับผิดชอบอีก

"เราพนันกันดีไหม..ผมว่าไม่รอด"

"ส่วนผมว่ารอด ถ้าเป็นผมต้องรอดสิ สวยขนาดนั้น" ทั้งสามที่กระซิบกระซาบพูดกันต้องรีบหันกลับมาทำงานของตัวเอง เมื่อประตูออฟฟิศเปิดเข้ามาอีกครั้ง เพราะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่

และมันก็เป็นแบบนั้นจริง พอปิ่นมุกเลิกแถวเธอก็ตรงมาที่ออฟฟิศเลย

หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะทำงาน และหยิบงานที่ทำค้างไว้เมื่อวานขึ้นมาทำต่อ โดยที่ไม่ได้มองไปดูโต๊ะข้างๆ เลยว่าตอนนี้กำลังยุ่งแค่ไหน

ใกล้เที่ยงวัน..

"ใครจะกินอะไรบ้าง เดี๋ยวผมสั่งมาทีเดียว" ไชยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับถามเพื่อนๆ ดู "แล้วคุณล่ะครับจะฝากซื้ออะไรไหม"

"ไม่ค่ะ ตอนเที่ยงฉันจะกลับห้อง"

"คุณนอร์เวย์ล่ะครับ วันนี้จะกินอะไร"

"ไม่กิน" เขายังคงทำงานโดยไม่ได้เงยหน้ามองใครเลย