พลาดรัก นิยาย บท 29

ปิ่นมุกรับลูกชายเสร็จก็กลับมาที่รีสอร์ท

"พี่?" มาถึงก็เห็นแทนคุณกับพี่สะใภ้ "สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะ" น้ำอิงรีบรับไหว้

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ" เธอมองดูหญิงท้องแก่ใกล้คลอด เพราะไม่น่าจะเดินทางมาแบบนี้เลย

"อีก 5 วันก็ครบกำหนดคลอดแล้วค่ะ" น้ำอิงตอบไปเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายมองมา

"เหรอคะ ขอให้สุขภาพดีทั้งแม่และลูกนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ" น้ำอิงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว และก็ตำหนิสามีไปว่าทำไมถึงไม่ดูแลน้องและหลานให้ดีกว่านี้ เธอก็เลยต้องเดินทางมาเอง "เราอยากจะชวนคุณปิ่นไปอยู่ที่บ้านด้วย พาน้องปลื้มไปเรียนในกรุงเทพฯ กันค่ะ พี่กับน้องจะได้อยู่ใกล้กัน" เธอหมายถึงปลาบปลื้มและลูกที่อยู่ในท้อง

"ฉันยังอยากทำงานอยู่ค่ะ"

"แต่คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว อยู่แบบนี้มันไม่ปลอดภัย เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ"

"ขอบคุณค่ะที่คุณเห็นฉันเป็นครอบครัว แต่ฉันขอยืนด้วยลำแข้งของตัวเองดูก่อน ถ้าไม่ไหวฉันจะขอความช่วยเหลือนะคะ"

"ถ้างั้นพรุ่งนี้เป็นวันหยุด เราอยากจะชวนคุณกับตาปลื้มไปค้างด้วยกันที่บ้านค่ะ คุณอย่าปฏิเสธนะคะ" น้ำอิงอยากจะให้ปิ่นมุกรู้ว่าตัวเองยังมีครอบครัว ถึงแม้เธอจะไม่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มา แต่รู้ดีว่ามันต้องหนักหนามาก

"ก็ได้ค่ะ" ปิ่นมุกคิดว่าก็ดีเหมือนกันจะได้พาลูกไปเปิดหูเปิดตาที่อื่นบ้าง นอกจากในห้องแคบๆ

ก๊อก.. ก๊อก..

นอร์เวย์กลับมาถึงก็รีบเอาของไปเก็บแล้วรีบกลับมาเคาะห้องแม่กับลูก

ก๊อกๆ "ปลื้มครับนี่พ่อเอง" ที่เขายืนเคาะเพราะเห็นรถเธอจอดอยู่ก็เลยคิดว่าต้องอยู่ในห้องแน่

"ผมเห็นนั่งรถออกไปกับคุณแทนแล้วนะครับ" คนที่มาถึงรีสอร์ทก่อนได้ยินเสียงเคาะเรียกนานแล้วก็เลยเปิดประตูออกมาดู

"ไปกับคุณแทนเหรอครับ ไปไหนครับ"

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่คุณแทนพาภรรยามาด้วยครับ"

"ขอบคุณครับ" นอร์เวย์ไม่รอช้ารีบโทรเข้าเบอร์ของแทนคุณ เพราะถ้าโทรเบอร์ปิ่นมุก เธอคงจะไม่รับสายแน่

{"ว่าไงครับคุณนอร์เวย์"} แทนคุณให้คนขับรถตู้มาก็เลยรับโทรศัพท์เองได้

จังหวะที่เขาเอ่ยชื่อคนในสาย ปิ่นมุกที่นั่งอยู่เบาะตรงข้ามรีบหันมองมาดู

{"คุณพาคุณปิ่นกับตาปลื้มไปไหนครับ"}

{"พอดีเสาร์อาทิตย์นี้ผมจะพาน้องสาวไปพักที่บ้านด้วยครับ มีอะไรหรือเปล่า"}

{"ไปทั้งสองวันเลยหรือครับ"}

{"ก็ไม่แน่หรอกครับ"}

พอได้ยินคำนี้นอร์เวย์หายใจโล่งขึ้น แต่เขาก็โล่งได้เพียงไม่นานเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

{"ถ้าตาปลื้มชอบที่นั่นผมก็จะย้ายแกมาเรียนที่กรุงเทพฯ เลยครับ ยังมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ"} ผู้ชายด้วยกันทำไมจะดูไม่ออก ถึงขั้นโทรตามมาขนาดนี้ต้องมีอะไรแน่

{"ตอนนี้ปลื้มอยู่บนรถด้วยใช่ไหมครับ"}

{"แกนอนหลับครับ"}

{"เหรอครับ"} เสียงปลายสายเริ่มแผ่วลงและเพียงไม่นานก็วางสายไป

แทนคุณแกล้งเก็บโทรศัพท์แบบไม่สนใจคนที่กำลังมองมา เขาก็อยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเหมือนกัน แต่ถ้าน้องสาวจะเล่าให้ฟังคงเล่าไปนานแล้ว

ชายหนุ่มสังเกตว่าปิ่นมุกมองอยู่นานพอสมควร พอเขาไม่พูดอะไรเธอก็ละสายตาไปทางอื่น

"คุณเวย์โทรมาทำไมคะ" แต่คนที่อดถามไม่ได้ก็คือภรรยารัก

"เชิญคุณตักตวงไปคนเดียวเถอะผมไม่เอาด้วยหรอก" นอร์เวย์พูดพร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่มโดยที่ไม่ได้ชนแก้วกับใคร ถึงแม้สาวๆ จะยื่นแก้วมาขอชนด้วยก็ตามที

"แปลกคน..ดูสิมีแต่สวยๆ เซ็กซี่ทั้งนั้น" ว่าแล้วมือของไชยาก็อยู่ไม่นิ่ง เอื้อมไปใต้สะโพกของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ

"อยากจะไปต่อก็ได้นะคะ" ยิ่งผู้ชายดูภูมิฐาน ผู้หญิงก็ยิ่งให้ท่า

"จริงด้วยค่ะพร้อมกันก็ได้นะคะ" ผู้หญิงที่เหลือต่างก็เออออไปด้วยกัน

ไชยาทำหน้าออดอ้อนเพื่อน อยากให้เพื่อนไปด้วย

"เชิญคุณเถอะคุณไชยา"

"ผมจะไปคนเดียวได้ยังไง"

"ผมกลับก่อนล่ะ" อยู่ต่อคงไม่เข้าท่าแล้ว นอร์เวย์ก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินออกมา

"อะไรของเขาวะ" ไชยาจะตามไปก็เสียดายของ

กลับมาถึงรีสอร์ท ชายหนุ่มเดินมาหยุดมองที่หน้าประตู คิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่พายุเข้า

และเพียงไม่นานก็เริ่มมีลม เหมือนพายุจะเข้าอีก

"ที่นั่นฝนตกไหม ถ้าตกก็อย่าให้มีฟ้านะ เธอกับลูกกลัว" คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็รีบกลับมาที่รถ จะให้เข้าไปนอนคงนอนไม่หลับแล้ว ขอไปดูเธอกับลูกหน่อยแล้วกัน

เขาขับรถอยู่ชั่วโมงกว่าก็มาถึง เพราะช่วงนี้ถนนโล่งมาก

ชายหนุ่มมาจอดรถมุมที่เคยจอดรับแทนคุณตอนปีนลงมาจากบ้าน แล้วลงมามองขึ้นไปดูคฤหาสน์หลังใหญ่ อยากรู้ว่าตอนนี้เธอกับลูกนอนอยู่ห้องไหน ฝนที่ตั้งเค้าก็เริ่มโปรยปรายลงมา เพราะช่วงนี้เป็นฤดูฝน

ชายหนุ่มที่ออกมายืนอยู่นอกรถ เริ่มจะหนาว เขาก็เลยเดินกลับมาที่รถ แต่จังหวะที่เขาหันหลังสังเกตว่ามีไฟห้องหนึ่งเปิดขึ้น ชายหนุ่มจึงหยุดแล้วค่อยๆ หันกลับไปดู

ที่จริงคนที่อาศัยอยู่ในห้องนั้นสังเกตตั้งแต่รถวิ่งมาจอดข้างรั้วแล้ว แต่พอเห็นเขาหันหลังเหมือนจะจากไป เธอก็เลยรีบเปิดไฟให้เขาเห็นว่าเธอก็มองเขาอยู่นะ