พลาดรัก นิยาย บท 30

ทีแรกเขาหันมาแค่ใบหน้า ตอนนี้ชายหนุ่มหันกลับมาทั้งร่าง สายตาคมจับจ้องไปที่ชั้นสองซึ่งมีเธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา จากที่เม็ดเล็กๆ ก็รวมตัวกันเป็นเม็ดใหญ่ หญิงสาวรีบหันหลังแล้ววิ่งมาที่ประตู เมื่อเธอตะโกนไปบอกเขาให้หลบฝน แต่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม

ลงมาถึงข้างล่างก็มืดมาก มีแค่ไฟสลัวที่ส่องเข้ามา ปิ่นมุกเดินตรงไปที่ประตูหน้าบ้านแล้วค่อยๆ เปิดมันออก

หญิงสาวเดินอ้อมมาข้างบ้านตรงที่เขาจอดรถไว้ เธอไปยังไม่ถึงไหนท้องฟ้าก็ส่องสว่างขึ้นมาตามด้วยเสียงร้อง ปิ่นมุกปิดหูตัวเองแล้วนั่งลงกับที่แบบตกใจ

"ปิ่นกลับเข้าบ้านไปก่อน" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่นอกรั้วตะโกนเข้ามาบอก ..พอฟ้าสงบลงหญิงสาวก็รีบเดินตรงไปหาเขาอีกครั้ง

"คุณมาทำไมเวลานี้ ไม่เห็นหรือไงว่าฝนตก" หญิงสาวตะโกนพูดกับเขาที่ยืนอยู่นอกรั้ว

"คิดถึงคุณกับลูก"

คำพูดประโยคเดียวที่เขาพูดออกมา มันถึงกับทำให้คำที่เธอกำลังจะต่อว่าเขาถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ

"คนในบ้านเขานอนกันหมดแล้ว ฉันไม่กล้าไปปลุกเอากุญแจบ้าน คุณกลับเข้าไปในรถก่อน" ใบหน้างามมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกแล้ว

"คุณนั่นแหละกลับเข้าไปในบ้าน เดี๋ยวไม่สบาย"

"ถ้าคุณไม่กลับเข้ารถ ฉันก็จะไม่กลับเข้าไปในบ้าน" ทั้งสองไม่ได้ยืนอยู่ใกล้กัน ใช้แค่เสียงตะโกนพูด

เปรี้ยง!

"กรี๊ดดด" หญิงสาวยกมือมาปิดหูแล้วก็นั่งลงกับพื้นแบบตกใจ

"ปิ่น" ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกลัวมาก เขาถอยหลังไป 2-3 ก้าว แล้วก็วิ่งตรงมาอย่างเร็วเพื่อที่จะกระโดดเกาะกำแพงด้านบนให้ได้

อึบ ด้วยแรงผู้ชายเขาข้ามมาได้ไม่ยากเลย ..พอข้ามมาได้นอร์เวย์ก็รีบพาเธอเข้ามาหลบฝนใต้ชายคาโรงจอดรถ

"ทำไมดื้อแบบนี้บอกให้เข้าบ้านไง" ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย ใบหน้าคมก็โน้มลงมาแนบจูบริมฝีปากงามได้รูปแบบคิดถึงและโหยหา

พอเธอสัมผัสถึงลมหายใจของเขาได้ หญิงสาวก็รีบผลักร่างหนาให้ออกห่าง

"ทำไม" ทีแรกก็เหมือนจะดีแล้ว แต่อยู่ดีๆ ถูกผลักออกซะงั้น

"คุณไปเที่ยวกับคุณไชยามาใช่ไหม" เธอจำได้ดีว่าไชยาชวนเขาออกไปเที่ยวในคืนนี้ ใบหน้างามเริ่มบึ้งตึงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด

"เอ่อคือ.."

"คนบ้า! กลับไปเลยนะ"

"ผมดื่มไปแค่นิดเดียวเอง" รู้แล้วว่าเธอรู้ได้ยังไง คงจะรู้จากลมหายใจ "ผมสัญญาว่าจะไม่ไปเที่ยวแบบนั้นอีก"

"ฉันไม่เชื่อ คุณกลับไปเถอะ" เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป วิ่งลงมาหาเขาทำไม

"หนาว" ชายหนุ่มเอามือมากอดอกตัวเองไว้ เพราะร่างกายของเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน

"เดี๋ยวฉันไปขอชุดของพี่แทนมาให้เปลี่ยน" ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหลังให้ กำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ถูกเขาเอื้อมไปคว้าแขนไว้ก่อน

"คุณจะให้ผมยืนอยู่แบบนี้คนเดียวเหรอ"

"ถ้าไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ก็ออกไปยืนอยู่ข้างนอกสิ"

"ใจร้ายจัง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหลังให้ และกำลังจะเดินกลับไปทางเดิม

"ทำไมไม่รอให้ฝนหยุดก่อนค่อยไป ออกไปตอนนี้ก็ยิ่งจะหนาวน่ะสิ"

"ขอขึ้นไปหาลูกหน่อยได้ไหม" นอร์เวย์หันกลับมาอ้อนใหม่อีกครั้ง เพราะดูเหมือนเธอจะใจอ่อนแล้ว ถ้าไม่งั้นคงไม่เป็นห่วงเขาหรอก