พลาดรัก นิยาย บท 37

"เริ่มงานวันจันทร์ ถ้างั้นคุณก็ต้องได้ย้ายตั้งแต่วันศุกร์ตอนเย็นน่ะสิ แล้วผมจะทำยังไง"

"คุณไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย" เพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถามไชยา

"เกี่ยวสิ.. ถ้าคุณนอร์เวย์ย้ายแล้วผมจะไปเที่ยวกับใครล่ะ"

"พูดเหมือนกับถ้าเขายังอยู่ คุณจะได้ไปเที่ยวกับเขาอย่างนั้นแหละ"

"คุณก็พูดเกินไปเขาไม่ได้ติดคุกสักหน่อยถึงจะออกไปเที่ยวไม่ได้"

"หึ" เพื่อนอยากจะบอกว่ามันหนักยิ่งกว่าติดคุกอีก ถ้าคำสั่งเมียบอกว่าไม่ให้ไป ก็ลองขัดคำสั่งดูสิจะได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

หญิงสาวหยิบเอาอุปกรณ์เซฟตี้แล้วออกจากออฟฟิศมา

"คุณปิ่นจะไปไหนคะ" เสียงนี้ดังขึ้นก่อนที่ปิ่นมุกจะเดินเข้าไปในไซต์งาน "อ้าวไม่ได้ยินเสียงเราเหรอ" คนที่ทักก็คือขวัญตา แต่ปิ่นมุกเหมือนจะไม่ได้ยิน ทั้งๆ ที่เดินผ่านหน้ากันนี่เอง

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับคุณขวัญตา" ที่ขวัญตาทักเพราะปิ่นมุกยังไม่ได้ใส่หมวกเซฟตี้ ถ้าเดินเข้าไปจุดที่มีอันตรายกลัวว่าของจะหล่นใส่ศีรษะ นอร์เวย์รีบก้าวเท้ายาวๆ เพื่อตามเธอให้ทัน

"อุ๊ย?!!" หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกคว้าร่างไว้ไม่ให้เดินต่อ "คุณจะทำอะไร"

"คุณนั่นแหละจะไปไหน"

"ฉันเหรอ?" ปิ่นมุกมองไปรอบๆ "ก็จะเข้าหน้างานไง"

"ทำไมไม่ใส่หมวก" ชายหนุ่มจับหมวกที่อยู่มือแล้วสวมให้กับเธอ

พอเขาใส่หมวกให้เสร็จแล้ว ปิ่นมุกก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

"แค่คุณบอกมาคำเดียว ผมก็จะไม่ไป"

"บริษัทเป็นคนสั่งย้ายไม่ใช่เหรอ" เพราะถ้าบริษัทสั่งย้าย ใครก็ไม่สามารถจะหยุดคำสั่งนั้นได้

"ผมก็พูดอยู่นี่ไง แค่คุณบอกว่าไม่อยากให้ผมไป"

"ทำไมฉันต้องไม่อยากให้คุณไปด้วย คุณจะไปทำงานก็ไปสิ" พูดจบประโยคหญิงสาวก็เดินจากไป ..ทิ้งให้เขาได้แต่ยืนมอง และคิดน้อยใจที่เธอไม่อยากจะรั้งเขาไว้เลย

เที่ยงวันนั้น..

ปิ่นมุกออกมาที่รถแล้วขับออกจากไซต์งานไป กว่าจะรู้ตัวรถก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าโรงเรียนของลูกชาย ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเหรอเนี่ย ทำไมเราถึงใจลอยขนาดนี้

หญิงสาวก็เลยถอยรถกลับมาที่รีสอร์ท ที่จริงเธอจะกลับมารีสอร์ทนั่นแหละเพราะต้องได้มารีดเสื้อผ้าของลูกชายและทำงานบ้านเหมือนทุกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะใจลอยไปถึงไหน

ใกล้เวลาเข้างานเธอก็รีบกลับมาที่ไซต์ และทำงานตามปกติของเธอ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ปกติเลย เพราะไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ทำผิดพลาดไปหมด

"คุณไปไหนมา" ไชยาถามเมื่อเห็นว่านอร์เวย์กลับมาบ่ายคล้อยแล้ว เพราะเขาตามหลังปิ่นมุกออกไปแต่ไม่เห็นกลับเข้ามาพร้อมกัน

สายตาคมกรอกมองไปดูหน้าคนถามแบบไม่สบอารมณ์

"อุ๊ย..ผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้ครับ"

เย็นวันเดียวกัน..

"ป้อ"

"ครับ" นอร์เวย์เงยหน้าขึ้นมองทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ "หนูเลิกเรียนแล้วเหรอครับ"

ปิ่นมุกไม่ได้ห้ามที่ปลาบปลื้มจะวิ่งไปหาเขา เธอเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วทำงานต่อ โดยปล่อยให้เขาคุยกับลูกชายไป

"หนูจะคิดถึงพ่อไหมครับ วันพฤหัสนี้แล้วนะที่พ่อจะได้ย้ายงาน"

หญิงสาวมองไปที่เขาแบบอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น ทำไมเวลามันกระชั้นชิดเข้ามาทุกทีเลย ไหนว่าจะไปวันศุกร์ไม่ใช่เหรอ

"พ่อต้องได้เข้าไปรายงานตัวในบริษัทก่อน บางทีอาจจะไปพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ" นอร์เวย์ยังคงพูดกับลูกชายต่อ ซึ่งมีไชยาและเพื่อนที่นั่งร่วมห้องอยู่มองมา

"ได้เวลาเลิกงานแล้ว..เรากลับกันเถอะ" ณวัฒน์ลุกขึ้นเก็บของตัวเองแล้วออกมาก่อนใครเพื่อน ตามด้วยไชยาและเพื่อนอีกคน

"ปลื้มครับเรากลับกันเถอะลูก" หญิงสาวก็รีบเก็บของเช่นกัน

ยิ่งเธอทำแบบนี้ มันก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายนึกน้อยใจ เขายอมปล่อยมือลูกชายเมื่อเห็นว่าแม่มาจูงแขนของลูกไป

รีสอร์ทในเย็นวันเดียวกันนั้น..

"มามี๊"