พลาดรัก นิยาย บท 41

ชายหนุ่มหันมามองภรรยากับลูกครู่หนึ่ง ..ปิ่นมุกก็เลยส่งยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นสัญญาณบอกว่าเธอพร้อมแล้ว

พอรถวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ คนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นก็ออกมายืนรอกันแล้ว

ประตูรถเปิดออกเท่านั้นแหละ เด็กชายตัวน้อยๆ ก็รีบวิ่งลงจากรถ

"ปลื้ม!" ปิ่นมุกตกใจที่อยู่ดีๆ ลูกก็วิ่งเข้าไปหาพวกท่าน "หนูทำอะไรลูก"

"สวัสดีครับ" นอร์เวย์ยกมือขึ้นไหว้ พ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ด้านหน้า เขาไม่คิดเลยว่าจะเห็นพ่อด้วย และสิ่งที่เหนือความคาดหมายอีกอย่างหนึ่งก็คือ ตอนนี้ท่านอุ้มลูกชายของเขาเหมือนกับรู้จักกันมาก่อน

"สวัสดีค่ะ" พอเขาแนะนำให้รู้จัก ปิ่นมุกก็เลยพนมมือขึ้นไหว้แบบนอบน้อม

"ปุ" เสียงนี้ดังขึ้นเมื่อพวกท่านรับไหว้แม่ของเขา

"ปู่ครับ" พลตรีนายแพทย์วันเวย์ที่อุ้มหลานชายอยู่เอ่ยพูดมาเบาๆ

"ปุ"

ปิ่นมุกและนอร์เวย์หันมองหน้ากัน เมื่อเห็นว่าลูกชายพยายามจะเรียกท่านว่าปู่

"ย่าน้อยใจนะ เมื่อวานก็เรียกแต่ปู่"

"เมื่อวาน??" นอร์เวย์สงสัยในคำพูดของแม่ แต่ปิ่นมุกไม่ได้สงสัย เพราะเธอแน่ใจแล้วว่าคนที่ไปหาลูกชายก็คือปู่กับย่านี่แหละ หญิงสาวถึงอยากจะหาโอกาสพาลูกมาไหว้พวกท่าน

"ป้อ" พอย่าบอกว่าน้อยใจที่หลานไม่ยอมเรียก ปลาบปลื้มก็เลยตัดปัญหาชี้ไปที่พ่อ เพราะอยากให้พ่อเป็นคนช่วยแปลให้ฟัง

"หนูต้องเรียกคุณย่าด้วยครับ..ย่า" นอร์เวย์ก็เลยสอนลูกให้เรียกย่า

"ยะ"

"ฮ่าาาา" เสียงหัวเราะนี้ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน เมื่อปลาบปลื้มพยายามจะพูด

"ย่าครับ"

"ปุ" แทนที่จะเรียก ยะ เหมือนเดิม แต่เด็กน้อยกลับหันไปพูดกับคนที่อุ้มตัวเองอยู่

"เด็กคนนี้" ผู้เป็นปู่อดที่จะเอ็นดูหลานชายคนแรกของวงศ์ตระกูลไม่ได้ "จะยืนกันอยู่แบบนี้อีกนานไหม ไม่ปวดขากันหรือไง เข้าบ้านได้แล้ว" พอเห็นว่าทุกคนมองมาที่ท่านเป็นตาเดียว คนที่เป็นประมุขของบ้านพูดขึ้นมาเพื่อแก้เขิน

นอร์เวย์เดินจูงมือภรรยาตามเข้าไปแบบแปลกใจ เพราะแต่ก่อนหัวเด็ดตีนขาดยังไง พ่อของเขาก็ไม่ยอม ถึงขนาดเอ่ยปากตัดขาดพ่อลูก ถ้าลูกชายเลือกผู้หญิงมากกว่าเลือกครอบครัว

"แล้วนี่พี่หมอกับตารันอยู่ไหนล่ะครับ"

"พี่ชายเราติดเคสด่วนคงจะตามมา แต่ตารัน.." ดวงตาของผู้เป็นแม่มองไปดูสามี

แค่นี้นอร์เวย์ก็พอที่จะเข้าใจแล้ว พ่อคงก่อเรื่องอะไรกับน้องชายอีกแน่ นอร์เวย์ก็เลยปล่อยไปก่อน เพราะตัวเองก็เพิ่งจะเข้าบ้านได้ ต้องขอบใจเจ้าตัวน้อยไหมเนี่ยที่ทำให้เข้าหน้าพ่อที่เอาแต่ใจได้ บ้านนี้ไม่ใช่ลูกนะที่เอาแต่ใจ แต่เป็นพ่อต่างหากจอมเผด็จการ

จนถึงบ่ายคล้อยนายแพทย์เซอร์เวย์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน เพราะติดผ่าตัดด่วน

"วันหลังเดี๋ยวผมมาใหม่ก็ได้ ผมเจอกับพี่ที่โรงพยาบาลแล้วแม่ก็คงจะรู้นี่" เขาก็รู้แหละว่าพี่ชายคงจะส่งข่าวไปหาพ่อกับแม่ ถ้างั้นคงไม่กลับมาจากต่างประเทศเร็วขนาดนี้ แต่พอมาถึงคงจะได้รับโทรศัพท์จากประกันภัยรถยนต์ที่แม่ทำไว้ให้

"มาหาย่าใหม่นะครับ" คนเป็นปู่และย่ามองหลานตาละห้อย เพราะตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้ ปลาบปลื้มก็ไม่ยอมไปหาพ่อกับแม่เลย

"เรากลับกันได้แล้วครับลูก" พอร่ำลากันเสร็จปิ่นมุกก็เอื้อมมือไปหาลูกชาย

เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา เพราะยังอยากจะอยู่ต่อ

"ไม่เอานะปลาบปลื้ม คุณปู่กับคุณย่าต้องพักผ่อน"

"เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าพวกเราไม่ค้างที่นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ปู่กับย่าจะไปส่งตาปลื้มให้"

"คะ?" ปิ่นมุกตกใจเพราะเธอไม่เคยห่างกับลูกชายเลย

"แบบนั้นก็ได้ครับ เรากลับดีกว่าคุณ" นอร์เวย์ก็อยากให้ปู่กับย่าเห็นฤทธิ์เดชของเจ้าจอมซนคนนี้เหมือนกัน

"แต่.." ปิ่นมุกไม่ยอมเดินตามแรงที่เขาจูง

"ไปเถอะน่า ท่านเลี้ยงพวกผมสามคนมาได้โตขนาดนี้" เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่ ชายหนุ่มบอกให้แม่บ้านเดินตามมาเอาของเพราะว่าเตรียมนมและผ้าอ้อมสำเร็จรูปมาด้วย

"คุณนอร์เวย์คะ"

"ครับ"