พลาดรัก นิยาย บท 45

"???" ไม่ได้คุ้นตาแค่ปิ่นมุก ไชยาก็คุ้นเหมือนกัน

"สวัสดีค่ะคุณปิ่น" ขวัญตาเดินตรงเข้ามาทักทายปิ่นมุกก่อน และเธอก็ไม่ได้แปลกใจหรอกที่เจอไชยาที่นี่ด้วย เพราะเขาทำงานบริษัทเดียวกันก็ต้องมาด้วยกันอยู่แล้ว

"คุณขวัญตานี่เอง แต่งตัวแบบนี้แล้วปิ่นจำไม่ได้เลยนะคะ"

"แต่งตัวแบบนี้แล้วทำไมคะ มันแปลกมากเลยเหรอ" ขวัญตามองต่ำลงไปดูเรือนร่างของตัวเอง เกิดมาก็ไม่เคยแต่งแบบนี้หรอก แต่ก็อยากจะลองสักครั้งหนึ่งในชีวิต

"มันสวยมากต่างหากล่ะคะ"

ขณะที่ผู้หญิงกำลังพูดคุยกันอยู่ นอร์เวย์แอบมองสายตาเพื่อน พอไชยารู้ตัวว่าเพื่อนมองมาก็เลยต้องรีบมองไปทิศทางอื่น

"ผมว่าเข้างานกันดีกว่าครับ" นอร์เวย์เป็นคนเอ่ยชวนสาวๆ "ผมฝากคุณขวัญเป็นคู่ควงเพื่อนผมหน่อยนะครับ"

"ขวัญเหรอคะ?" ทำไมขวัญตาจะไม่รู้ว่าไชยาชอบแอบว่าให้เธอ แต่แค่เธอไม่อยากจะมีปัญหาด้วย ถึงยังไงก็ทำงานกันคนละระบบอยู่แล้ว นอกจากว่าลืมเรื่องเซฟตี้ อันนั้นขวัญตาไม่ปล่อยไปแน่

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่" ไชยากระซิบถามนอร์เวย์

"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ดีซะอีกจะได้ชวนคุณขวัญตามาเปิดหูเปิดตาบ้าง"

"ผมขอบคุณคุณตอนไหนมิทราบ ถ้ารู้ว่าเป็นเธอคนนี้นะ สาวอุบลยังจะดีกว่า" ไชยาพึมพำก่อนที่จะเดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในโรงแรม

"คุณขวัญอย่าไปถือสาคนปากปีจอเหมือนเพื่อนผมเลยนะครับ"

"ปากปีจอเหรอคะ?"

"เรียกอีกอย่างก็คือปากหมาครับ"

ปิ่นมุกและขวัญตาอดที่จะขำไม่ได้

"หัวเราะอะไรกัน จะเข้างานไหม" ไชยาที่เดินนำหน้าไปหันกลับมา เพราะฟังแค่เสียงหัวเราะก็รู้แล้วว่าถูกนินทา

"อ้าวมากันแล้วเหรอ" ทุกคนในบริษัทถ้าไม่ใช่พนักงานใหม่ก็จะสนิทกัน

"ว่าไงไชยา ปีนี้มาเดี่ยวอีกแล้วเหรอ"

"ใครบอกว่าผมมาเดี่ยว" ไชยาพูดพร้อมกับคว้าแขนขวัญตาให้มายืนเคียงข้าง แค่นี้ขวัญตาก็รู้แล้ว

"แล้วคนนี้..." เพื่อนหลายคนต่างก็มองมาที่ปิ่นมุก สายตานอร์เวย์จ้องพวกเพื่อนๆ เขม็ง เพราะรู้ดีว่าเพื่อนจะทักอะไร

"คนนี้คุณปิ่นมุกเป็นภรรยาผมเองครับ" เขาต้องรีบชิงแนะนำไปก่อนเดี๋ยวจะมีคนทักว่าทำไมแต่ละปีถึงไม่ซ้ำหน้ากัน เดี๋ยวงานก็เข้าอีก

"ภรรยาเลยเหรอ?" หลายคนต่างก็หันมองมาที่ปิ่นมุก ไม่คิดว่าคนที่คว้าใจนอร์เวย์ ได้ก็คือผู้หญิงคนนี้ เพราะสาวๆ ในบริษัทหลายคนต่างก็หมายตา

"ปล่อยฉันได้หรือยัง" สายตาคนที่พูดมองต่ำลงไปดูมือผู้ชายที่จับแขนเธออยู่

"จะรีบไปไหน" ไชยายังไม่ยอมปล่อย เพราะกลัวเพื่อนจับได้ว่าแค่แกล้งให้ผู้หญิงมาเป็นคู่ควง แบบนั้นมันยิ่งจะน่าอายกว่าที่ไม่มีคู่มาเลย

"เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะคุณขวัญ" ปิ่นมุกผู้ไม่รู้เรื่องอะไร เห็นว่าผู้ชายกำลังคุยกันอยู่ก็เลยอยากจะปล่อยให้ได้ทักทายกัน

"ไปค่ะ" ว่าแล้วขวัญตาก็กระชากมือไชยาออก

"คุณไชยานั่นแฟนคุณจริงเหรอ" คนที่ถามมองตามหลังผู้หญิงที่เดินไป..ที่จริงก็มองสะโพกนั่นแหละ

"ผมว่าไม่น่าจะใช่ ดูสายตามองกันสิเหมือนเจ้ากรรมนายเวรมากกว่า" เพื่อนอีกคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น

"ผู้หญิงก็แบบนี้แหละคุณ พอไม่ได้หน่อยก็งอนตุ๊บป่อง" ไชยาแกล้งพูดตีเนียนไป

"ไม่ได้เลยเหรอ ทำไมคุณไม่จัดให้ล่ะ" ตามภาษาผู้ชายเวลาคุยกัน

"พวกคุณก็พูดไป"

"คุณต้องทำการบ้านบ้างนะคุณไชยา"

ขณะที่คุยกับเพื่อนอยู่ นอร์เวย์มองไปอีกทีก็เห็นมีคนเดินเข้าไปคุยกับปิ่นมุกและขวัญตา

"ผมขอตัวก่อนนะ" ชายหนุ่มรีบตรงไปอย่างไวโดยมีไชยาตามไปด้วย เพราะขี้เกียจเจรจากับเพื่อนพวกนี้

"หิวทำไมไม่บอกผม" ไปถึงนอร์เวย์ก็เดินไปยืนชิดด้านหลังของปิ่นมุก เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของในตัวผู้หญิงคนนี้

"สวัสดีครับ" คนที่เข้ามาคุยด้วยก็คือพวกรุ่นน้องที่เข้ามาทำงานใหม่ แต่ก็พอจะรู้จักนอร์เวย์บ้าง เพราะเคยไปดูงานมาแล้ว

"สวัสดี" นอร์เวย์ตอบรับแบบไม่สบอารมณ์

"ก็ฉันเห็นว่าคุณคุยกับเพื่อนอยู่นี่คะ"

"ห้ามเอามันมาเป็นเหตุผลเด็ดขาด" เพราะถึงยังไงเธอก็สำคัญกว่า

"ค่ะ"

"ค่ะแล้วจะจำไหม"

"คุณ! นี่งานเลี้ยงนะ"

"กลับไปเดี๋ยวจะทำโทษอย่างหนัก" ชายหนุ่มกระซิบพูดข้างใบหูของอีกฝ่าย

"คุณอยากกินอะไรทำไมไม่บอกผม"

พอได้ยินประโยคนี้จากไชยา ขวัญตาก็หันมองไปด้านหลังตัวเอง ทั้งซ้ายและขวา แต่พอไม่มีใครหญิงสาวก็เลยหันกลับมา "คุณหมายถึงฉันเหรอ?"

"ใช่ครับ"

"คุณจะไม่เข้าไปดูหน่อยเหรอคะ" ปิ่นมุกถามนอร์เวย์เพราะทั้งสองก็ยืนมองอยู่

"โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า" นี่แหละคือสิ่งที่นอร์เวย์ต้องการ อยากหาเรื่องให้เขาเดือดร้อนดีนัก

ไชยาเริ่มจะไม่ไหว พอขวัญตาเอาแก้วเหล้านั้นมาดื่มเขาก็เลยไม่แย่งอีกแล้ว

ขวัญตาดื่มไปแก้วแรก ไชยาก็ทำแค่นั่งมอง แก้วต่อมาเธอก็เลยขอชนกับผู้ชายคนนั้น

จนถึงแก้วที่ 3 ที่ 4 ไชยาก็ยังคงทำแค่นั่งมอง

"ยังไงกันแน่คุณไชยา" เพื่อนที่คุยกันช่วงแรกรีบเข้ามาหา เมื่อเห็นแฟนของเขาถูกชิงไปตอนหน้าต่อตา

"เราจะกลับกันแบบนี้เลยเหรอคะ"

"คุณบอกว่าคิดถึงลูกไม่ใช่เหรอ"

"แล้วคุณไชยาล่ะคะ" ที่ปิ่นมุกถามเพราะตอนมาไชยาติดรถมาด้วย

"ผมฝากคุณขวัญตาพาเขากลับแล้วครับ"

"จริงเหรอคะ" ได้ยินแบบนั้นปิ่นมุกก็สบายใจขึ้น หวังว่าขวัญตาคงจะไม่เมาเหมือนไชยาหรอกนะ..

เวลาผ่านไป.. งานก็ได้ดำเนินมาจนถึงครึ่งค่อนคืนแล้ว

"ผมไปส่งที่รถดีกว่าครับคุณขวัญ"

"ไม่ต้อง!" คนที่ตอบก็คือไชยา เพราะเขายังคงนั่งร่วมโต๊ะอยู่

"ทำไมพี่ชายคุณดุจังครับ" ขวัญตาแอบโกหกว่าไชยาเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง

"คืนนี้ฉันไม่กลับกับคุณ เพราะมีนัดต่อ" ขวัญตาหันไปพูดกับไชยา

"ค่อยไว้ต่อวันหลังได้ไหม วันนี้ไปกับผมก่อน" ถ้าปล่อยเธอไปกับผู้ชายอื่น มันยิ่งกว่าโดนตบหน้า

"เสียใจฉันจะไปต่ออีก" ยิ่งแอลกอฮอล์ซึมซับเข้าไปในร่างกายมาก มันก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของทั้งสองเพิ่มสูงขึ้น

"กลับ!" ไชยาใช้แรงที่มีมากกว่าพาตัวขวัญตาออกมาจากงาน

"ฉันยังไม่อยากกลับ ช่วยฉันด้วย" ขวัญตาหันกลับไปหาผู้ชายคนนั้น

"ถ้ามึงไม่อยากมีปัญหากับกู อย่ามายุ่งกับเมียกูอีก" ไชยาพูดพร้อมกับชี้หน้ารุ่นน้องคนนั้นแบบเอาเรื่อง

"ฉันเป็นเมียคุณตั้งแต่เมื่อไร!"

"ได้เป็นวันนี้แหละ!"