พลาดรัก นิยาย บท 47

"ห่มไว้"

"ไม่ต้อง" หญิงสาวจับเสื้อสูทที่เขาเอามาคลุมร่างกายของเธอส่งคืนไปให้

"เดี๋ยวก็ปอดบวม"

ขวัญตาไม่ยอมพูดด้วย เธอหันหน้ามองไปทางอื่น ที่เธอไม่ได้ไล่เขาลงจากรถ เพราะถ้าให้ขับกลับรีสอร์ทเองคงขับไม่ไหวแน่ แต่ถึงแม้จะไล่ เขาก็ไม่ยอมลงอยู่ดี

ไชยาไม่ได้ขับรถเร็ว เพราะร่างกายของเขาก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน ถ้าจะแวะพักระหว่างทาง คนนั่งข้างๆ คงไม่เห็นด้วย เขาก็เลยต้องได้ทนขับรถมาจนถึงที่พัก

จอดรถได้ชายหนุ่มก็รีบเดินอ้อมไปเพื่อจะเปิดประตูให้

แต่ขวัญตาไม่รอให้เขาเอื้อมมือมาถึงเธอก็เปิดลงไปเอง

"เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาเห็นว่าเธอเดินเซ

"ไม่ต้อง"

เช้าวันต่อมา..ที่หน้าออฟฟิศสถาปนิก

"พี่แทน" ปิ่นมุกกำลังจะเข้าออฟฟิศ แต่เห็นรถที่คุ้นตาวิ่งมาจอดหน้าออฟฟิศก่อน

"พี่มาดูงานก็เลยแวะมาเยี่ยม เราเป็นยังไงบ้าง"

"ปิ่นว่าวันหยุดนี้จะไปเยี่ยมพี่สะใภ้กับหลาน"

"พี่สะใภ้เราก็ถามหาอยู่ พี่ก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจะมาดูให้ว่าสบายกันดีไหม"

"ก็เรื่อยๆ ค่ะ"

"แล้วตาปลื้มเป็นยังไง"

"คุณปู่คุณย่าหาโรงเรียนที่กรุงเทพฯ ให้"

"ก็ดีแล้วนี่ จบไซต์งานนี้พี่ว่าจะย้ายเราและก็น้องเขย ไปทำงานด้วยกันที่บริษัท"

"ทำงานบริษัทเหรอคะ"

"ทำที่บริษัทดีกว่าจะออกมาตะลอนๆ ตามไซต์งานแบบนี้ เป็นผู้หญิงด้วย"

ขณะที่พูดแทนคุณเอื้อมมือไปลูบผมน้องสาวเบาๆ เขาอยากจะกอดน้องไว้แน่นๆ ที่จริงแทนคุณรู้แล้วว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ

วันนั้นไม่ใช่แค่นอร์เวย์ที่สังเกตสายตาของปิ่นมุก..เขาก็สังเกตเช่นกัน แทนคุณไม่ได้ปล่อยไปเขาให้นักสืบสืบเรื่องผู้ชายคนนั้นมา และก็รู้ความจริงว่า พ่อผู้ให้กำเนิดเป็นผู้ชายเจ้าชู้ ที่จริงแล้วเขาไม่ได้มีพี่น้องแค่สองคน กับภรรยาที่ท่านอยู่กินกันมาด้วย ยังมีอีกสามคน ท่านถึงไม่กล้ารับลูกตัวเองไปเลี้ยง เพราะกลัวภรรยาคนแรกจะรู้ จึงต้องได้ปล่อยให้ติดท้องแม่ของเขาไปคนหนึ่ง..นั่นก็คือตัวเขาเอง ส่วนน้องสาวผู้น่าสงสาร ทิ้งให้น้องชายตัวเองเป็นคนเลี้ยงตามมีตามเกิด ไม่แม้แต่จะยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะกลัวว่าภรรยาหลวงจะรู้ แทนคุณก็เลยสาบานไว้ว่า จะไม่ขอรับรู้เรื่องผู้ชายคนนั้นอีก ต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลน้องสาวให้เป็นอย่างดี ตามคำที่ให้ไว้กับพ่อเลี้ยงเธอที่จากไป

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ปิ่นมุกเห็นพี่ชายมองหน้า เหมือนมีเรื่องในใจ

"เรื่องโรงเรียนตาปลื้มถ้ามีปัญหาอะไรบอกพี่มาได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูให้"

"ปิ่นไม่กวนพี่หรอกค่ะ พี่ต้องดูแลพี่สะใภ้กับลูกอีก" ไม่ใช่ไม่กวนหรอก ปู่กับย่าหวงยิ่งกว่าไข่ในหินอีก

"แล้วนี่พ่อตาปลื้มไปไหนล่ะ"

"ไปไหนไม่รู้ เมื่อกี้ยังเห็นยืนคุยกับคุณไชยาอยู่เลย" ปิ่นมุกเห็นเขาคุยกับไชยานั่นแหละก็เลยคิดว่าจะเข้าไปในออฟฟิศก่อน

"คุณไชยาเหรอ" แทนคุณก็เลยนึกถึงไชยาขึ้นมา เพราะตอนที่เขาต้องการความช่วยเหลือไชยาก็อยู่ข้างๆ ตลอด เขาก็เลยคิดว่าเดี๋ยวจะคุยกับไชยาอีกที ถ้าอยากไปทำงานในบริษัทด้วยก็จะหาตำแหน่งว่างให้ เพราะบริษัทของเขาทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อยู่แล้ว ยิ่งถ้าได้สถาปนิกที่ไว้ใจได้ไปร่วมงานด้วยก็ยิ่งเป็นผลดี

"คุณจะอะไรกับผมนักหนา" ประโยคนี้ถ้าเป็นแต่ก่อน มันคือประโยคที่นอร์เวย์พูดกับไชยา แต่มาวันนี้ ไชยาเป็นคนพูดกับนอร์เวย์ เมื่อถูกอีกฝ่ายคะยั้นคะยอถามเรื่องงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้

ก๊อก ก๊อก

"ถ้าไม่บอกว่าเป็นใครฉันไม่เปิดนะ" ร่างกายของเธอบอบช้ำมาก ลุกขึ้นได้แค่นิดเดียวก็ทิ้งตัวลงนอนที่เดิม

"ผมเอง"

ปัง!! ของที่อยู่ใกล้มือถูกเขวี้ยงมาที่ประตู เป็นสัญญาณบอกคนข้างนอกว่าเธอไม่ยินดีต้อนรับ

"ยังมีแรงอยู่นี่ นึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว"

"ไปไกลๆ เลยนะ ฉันไม่อยากจะพูดกับนาย!"

"กินข้าวหรือยัง"

"กินไม่กินมันก็เรื่องของฉัน รำคาญโว้ย!"

"มียากินหรือเปล่าล่ะ" ไชยายังคงถามต่อ เพราะเธออยู่ห้องคนเดียวแบบนี้ ถ้าไม่มียาติดห้องไว้ก็ลำบาก

"จะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!!"

"อะไรกันเมื่อคืนนี้ยังขอแรงๆ อยู่เลย" เขาพูดกวนอารมณ์เพื่อให้เธอมาเปิดประตู

"ไอ้บ้าไอ้โรคจิต" แรงจะตะโกนด่าก็ไม่ค่อยจะมีแล้ว

"เมื่อคืนนี้ไม่ถึงใจหรือไง ถึงได้ยังอารมณ์เสียอยู่"

"ไอ้ปากปีจอ จะไปไหนก็ไปเลยนะ โอ๊ย" หญิงสาวโมโหมากก็เลยรีบลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งแบบลืมว่าตัวเองเจ็บช่วงกลางระหว่างขามาก แค่ท่ายืนไม่เท่าไรหรอก แต่ไอ้ท่าอุ้มแตงนี่สิ..ตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่