พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 107

เด็กรับใช้คนนั้นเดินขึ้นหน้าไปสองก้าว แล้วประสานมือคารวะไปที่เหยียนหรูชิง“ใต้เท้า คุณชายของข้า……”

เฟิ่งชิงหัวเอ่ยขัดเด็กรับใช้คนนั้นพลางขมวดคิ้ว “เจ้าเสนอหน้ามาได้อย่างไร ใต้เท้าของพวกเราพูดกับคุณชายของเจ้า เจ้าควรสอดปากเข้ามาหรือ คุณชายของเจ้าเป็นใบ้หรืออย่างไร”

“เจ้า บังอาจ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าองค์ชายของพวกเราเป็นใคร ระวังตัวไว้หน่อย……”

เฟิ่งชิงหัวโบกมือปัดแล้วกล่าวอย่างเหลืออด “ใช้อำนาจข่มขู่คนอื่น ไสหัวไปให้ไกล เพราะมีสุนัขรับใช้แบบเจ้า ที่คอยแต่ทำเรื่องชั่วร้ายให้กับเจ้านายของเจ้า”

เด็กรับใช้คนนั้นโดนด่าเช่นนี้สีหน้าก็เขียวคล้ำ เขายกมือขึ้นเตรียมจะลงมือกับเฟิ่งชิงหัว เฟิ่งชิงหัวยืนนิ่งไม่ขยับพลางเตรียมเข็มเงินในแขนเสื้อเอาไว้ เตรียมจะลงมือ ทันใดนั้นเองก็มีเงาร่างร่างหนึ่งออกมาขวางทางเอาไว้เสียก่อน

คุณชายน้อยอย่างเนี่ยหานซิงของจวนเจ้าผู้อารักขาก้าวออกมา ในมือถือกระบี่เอาไว้ชี้ไปที่เด็กรับใช้คนนั้นทำให้เขาไม่กล้าก้าวเข้ามา

เด็กหนุ่มที่ปกติดูแล้วมีท่าทางเหม่อลอยตอนนี้กลับมีสายตาคมปราบเอ่ยว่า “ถ้ากล้าก้าวเข้ามามากกว่านี้สักก้าวเดียว ข้าจะฟันเจ้าให้ดู”

กระบี่เล่มนั้นจ่ออยู่ที่หัวคิ้วของเด็กรับใช้ ทำให้เขารู้สึกหนาวสันหลังและถอยหลังหนีไปโดยสัญชาตญาณ

ตอนนี้จ้านถิงเฟิงจึงไม่อาจวางเฉยได้ เขาเรียกเด็กรับใช้ให้กลับมาแล้วก้าวออกไปกล่าวว่า “คุณชายเนี่ยตั้งใจจะทำอะไรหรือ เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เอง ทำไมต้องใช้อาวุธกันด้วยล่ะ”

เนี่ยหานซิงดึงกระบี่กลับแล้วกอดไว้กลางอกพลางเอ่ยว่า “คุณชายจ้านคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับข้าแล้วกลับเป็นเรื่องใหญ่ ข้าจะปกป้องเขา ใครที่รังแกเขาดูถูกเขา ข้าจะไม่มีทางปล่อยไปแน่”

ระหว่างที่กล่าวก็ชี้ไปที่เฟิ่งชิงหัว

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา นางต้องการคนปกป้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เจ้าเด็กน้อยนี่โผล่มาจากไหนกัน หรือว่าจะจำนางได้?

ไม่ใช่หรอกกระมัง แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะแต่งกายเป็นชาย แต่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ดูเป็นคุณชายจริงๆ แต่ตอนนี้นางดูเหมือนขอทานคนหนึ่งที่ไม่มีใบหน้า เขาจะจำนางได้อย่างไรกัน

จ้านถิงเฟิงกวาดตามองไปที่เนี่ยหานซิงและเฟิ่งชิงหัว จากนั้นจึงมองไปที่เหยียนหรูชิง“ร่วมมือกันตรวจสอบเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ข้ามีนามว่าเฟิง แซ่จ้าน”

การที่ไม่กล่าวชื่อที่แท้จริง ก็แปลว่าไม่ต้องการให้คนนอกรู้ว่าองค์รัชทายาทเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

หลังจากนั้นคนที่เหลือก็ทยอยกันรายงานชื่อแซ่ของตัวเอง มีเพียงผู้แสวงบุญหญิงสองคนที่เอ่ยเพียงนามสกุลของสามีเท่านั้น

เหยียนหรูชิงมองไปที่เฟิ่งชิงหัวแล้วกล่าวว่า “เฟิ่งเซียว ไหนเจ้าลองว่ามาสิว่าเจ้าตรวจเจออะไรบ้าง ทำไมถึงบอกว่าสตรีนางนั้นไม่ได้ฆ่าตัวตาย”

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้าแล้วก้าวขึ้นไปข้างหน้าพลางรายงานว่า “ก่อนที่ข้าน้อยจะกล่าวว่าค้นพบอะไร ขออธิบายว่าเรื่องนี้มีเรื่องที่น่าสงสัยสามข้อ ข้อแรก แม่นางคนนั้นไม่ใช่คนในพระนคร เหตุใดจึงต้องมาที่นี่หลายวันโดยไม่ยอมไปที่ไหน ข้อสอง ก่อนที่จะเกิดเรื่องกับนาง นางได้มีปัญหากับคนบางคน ข้อสามคือข้อที่สำคัญที่สุด ตระกูลของแม่นางคนนี้ยากจน แต่สัมภาระของนางกลับถูกรื้อค้น ผู้ร้ายได้เอาอะไรไปจากนาง”

เหยียนหรูชิงได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า นี่ก็คือสิ่งที่เขาตั้งข้อสงสัยไว้เช่นกัน ไม่คิดเลยว่าขุนนางชันสูตรศพที่รูปลักษณ์ไม่ได้เรื่องกลับมีความคิดอ่านที่หลักแหลมเช่นนี้ นับว่าเป็นอัจฉริยบุคคลในด้านการไขคดีอย่างยิ่ง

“แล้วอย่างไรกัน เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่พวกเจ้าต้องไปสืบ มันเกี่ยวอะไรกับพวกเราตรงไหน?” เด็กรับใช้คนนั้นแทรกพูดขึ้นมา

เฟิ่งชิงหัวได้ยินดังนั้นกลับยิ้ม “แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับทุกท่าน ตอนนี้มีคนตายที่บริเวณหลังเขาแห่งนี้ คนที่อยู่ในสถานที่นี้มีโอกาสที่จะเป็นผู้ร้ายทั้งหมด  ก่อนที่จะสืบเรื่องราวนี้จนกระจ่างชัด ทุกท่านจะต้องอยู่ที่วัดแห่งนี้ก่อนในช่วงเวลาไม่กี่วันนี้”

“ได้อย่างไร! แล้วถ้าพวกเราไม่ยอมจะลงเขาตอนนี้ล่ะ?” หนุ่มเจ้าสำราญคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง