พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 15

ไม่ผิดคาด อาศัยเบาะแสจากเฟิ่งชิงหัว ได้ค้นพบคนจำนวนสี่คนที่เข้าเค้า เมื่อทำการสอบสวน ทุกคนต่างก็มีหลักฐานยืนยันที่อยู่ของตนเอง ดูเหมือนจะบริสุทธิ์ แต่ที่จริงแล้วทุกคนต่างก็มีเวลาในการก่อเหตุได้

ยาพิษถูกค้นเจอจากตัวของพ่อครัวในห้องเครื่อง ตรงกับยาพิษที่ซุนผินได้รับ

ส่วนนางกำนัลที่รับผิดชอบเครื่องดื่มก็ค้นจนเจอของใช้ของพระสนม ฮ่องเต้เป็นผู้ยืนยันเองว่าเป็นเครื่องประดับของซุนผิน

นางกำนัลในตำหนักของฮองเฮาได้นัดแนะไปเจอชายคนรักตอนที่ไปส่งของว่าง ส่วนนางกำนัลที่ติดตามซุนผิน อธิบายได้ไม่ชัดเจนว่าตอนนั้นตนเองทำอะไรอยู่

ขณะที่อารมณ์ของฮ่องเต้เซวียนถ่งกำลังจะปะทุขึ้น ก็ได้ยินเสียงของขันทีดังขึ้นด้านนอก ผู้ว่ากรมการพระนครและผู้ตรวจสอบมาถึงแล้ว ตอนนี้ได้ทำการตรวจสอบเสร็จแล้วและกำลังรอรายงานผลอยู่

“ให้เข้ามา”

ผู้ว่ากรมการพระนครตอนนี้ก็อายุห้าสิบกว่าแล้ว รูปร่างค่อนข้างผอม ตอนที่คุกเข่าคำนับแผ่นหลังของเขายืดตรง ดูก็รู้ว่าเป็นคนหัวแข็งและเป็นธรรม

ส่วนคนที่คุกเข่าอยู่ทางด้านหลังของเขา ก็คือผู้ชันสูตรศพที่มีฝีมือร้ายกาจที่สุดในศาลาว่าการพระนคร ไป๋จื่อหยาง

คนในตระกูลไป๋สามรุ่นก่อนหน้านี้ต่างก็เป็นผู้ชันสูตรศพ สืบทอดมาจนถึงรุ่นนี้ ซึ่งมีชื่อเสียงมาก ว่ากันว่าเคยช่วยทางศาลาว่าการพระนครไขคดีใหญ่ๆมาแล้วหลายคดี ฉะนั้นจึงได้รับความเชื่อมั่นจากฮ่องเต้เป็นอย่างยิ่ง

ตอนที่ไป๋จื่อหยางเข้ามาเฟิ่งชิงหยางก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างวิเคราะห์ เขามีท่าทีของการเป็นนักปราชญ์ มีกลิ่นอายของความรู้ที่หนาแน่นมาก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชันสูตรศพ

ผู้ชันสูตรศพก็คือแพทย์นิติเวชในยุคปัจจุบัน เช่นนั้นพวกนางสองคนก็นับว่าอยู่ในสายอาชีพเดียวกัน

โดยสัญชาตญาณ ที่มาจากการเป็นคนในอาชีพเดียวกัน เฟิ่งชิงหัวประทับใจในตัวไป๋จื่อหยางไม่น้อย

เมื่อสังเกตเห็นว่าสายตาของเฟิ่งชิงหัวคอยจับจ้องอยู่ที่ร่างของไป๋จื่อหยาง จ้านเป่ยเซียวยกมือขึ้นจี้ไปที่บริเวณเอวของหญิงสาวหนึ่งที

ความเจ็บปวดสายหนึ่งส่งผ่านมาจากบริเวณเอว เฟิ่งชิงหัวเกือบจะยืนได้ไม่มั่นคง

ไม่ง่ายเลยที่จะประคองโต๊ะที่อยู่ข้างๆเอาไว้และหันมาถลึงตาให้เขา พูดเสียงเย็นว่า “ท่านทำอะไร ข้าไม่ได้หาเรื่องท่านนะ”

“นั่นเพราะว่านางกินยากระตุ้นความขาวมากเกินไป”ทันใดนั้นเฟิ่งชิงหัวก็พูดขึ้นมา

เสียงนี้ทำให้ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง หันมามองนางกันหมด

“ของบังอาจถามว่า ยากระตุ้นความขาวคืออะไร”เห็นได้ชัดว่าไป๋จื่อหยางสนใจในสิ่งที่เฟิ่งชิงหัวพูดเป็นอย่างยิ่ง

ในขณะเดียวกันเฟิ่งชิงหัวก็ใจกว้างมาก ยกตัวอย่างขึ้นมาว่า “มันก็เหมือนกับ ในใบไม้ใบหนึ่งมีของเหลวสีเขียวอยู่ เพราะฉะนั้นมันจึงกลายเป็นสีเขียวเงาวับดูมีชีวิตชีวา แต่ถ้าหากท่านสูบเอาของเหลวสีเขียวด้านในออกไปจนหมด แล้วทาหินปูนลงไป เช่นนั้นเมื่อหินปูนเหล่านี้มีความร้อนถึงจุดที่แน่นอน ก็จะรวบรวมพลังความร้อนจำนวนมากเอาไว้ เริ่มต้นเข้าสู่กระบวนการที่คล้ายการเผาไหม้ทางวิทยาศาสตร์”

เมื่อเห็นว่าไป๋จื่อหยางเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ เฟิ่งชิงหัวจึงพูดต่อไปว่า “ซุนผินเหนียงเหนียงมีผิวพรรณขาวผ่อง ขาวกว่าคนทั่วไปมาก นั่นเป็นเพราะว่านางได้กินยาที่กระตุ้นความขาวคล้ายๆกับหินปูนเข้าไปเป็นเวลานานปี ไม่เพียงแต่กินเท่านั้น เกรงว่านางจะใช้ทาภายนอกด้วย หลังจากใช้เป็นระยะเวลานานๆ องค์ประกอบในร่างกายของนางก็จะไม่เหมือนคนทั่วไป เมื่อครู่ตอนที่เห็นภาพนั้นข้าอยู่ในเหตุการณ์ด้วย ภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมาผิวของนางเหี่ยวลงอย่างรวดเร็วและเนื้อหนังบนร่างก็สลายกลายเป็นเถ้าธุลีซึ่งสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ”

“ไม่ทราบว่าเป็นยาอะไร จึงได้มีฤทธิ์เช่นนี้ ”ไป๋จื่อหยางถามขึ้นอย่างอยากรู้

เฟิ่งชิงหัวยิ้มพลางมองไปทางนางกำนัลที่คุกเข่าอยู่ “เรื่องนี้ ก็ต้องถามนางกำนัลที่รับใช้ใกล้ชิดนางแล้ว”