พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 242

ไทเฮาถูก แม่นมประคองเดินเข้ามา ข้างหลังตามด้วยหญิงชราผมหงอก ที่ค้ำไม้เท้า

หญิงชราดูจิตใจไม่เลว ดวงตาทั้งสองข้างเฉียบแหลมเป็นพิเศษ เพียงเข้าประตู หลังจากเมื่อเห็นเจียงหยูหวันคุกเข่าอยู่บนพื้นก็ตะโกนตกใจ : “ หวันหวัน เจ้าร้องไห้ทำไม ? ยังคุกเข่าที่พื้นอีก ? ใครรังแกเจ้า ?”

เฟิ่งชิงหัวได้ยินเช่นนี้ก็เลิกคิ้ว เหลือบมองหญิงชรา นี่คือมารดาของเจียงหยูหวัน คุณนายของผู้อาวุโส ?

ดูไปแล้วหญิงชราผู้นี้ยากต่อการรับมือ ทั้งยังความสัมพันธ์ของไทเฮาก็ไม่เลว เข้าประตูมาก็ไม่ได้ทำความเคารพ ถามประโยคเช่นนี้ออกมาโดยตรง

คนที่มีตาก็ตามมองออก เฟิ่งชิงหัวใกล้กับเจียงหยูหวันมากที่สุด ฮองเฮาเหนียงเหนียงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม คนที่สามารถรังแกเจียงหยูหวันได้ นอกจากนางแล้วยังจะเป็นใคร

เฟิ่งชิงหัวไม่ได้พูดอะไร กำลังจะออกไปข้างนอก

“หยุด !” ไทเฮากล่าวเสียงโกรธ

เฟิ่งชิงหัวรากกับว่าไม่ได้ยิน เพียงแต่ประตูใหญ่ถูกคนในวังล้อมไว้อย่างรวดเร็ว ไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย

สีหน้าของไทเฮาเปลี่ยนไปไม่น่าดูเป็นพิเศษ นางเป็นไทเฮาที่สง่าผ่าเผย ในพระราชวังแห่งนี้ แม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ยังไม่กล้าอกตัญญูต่อนาง แต่ทว่าองค์หญิงของต่างแคว้นนี้ คาดไม่ถึงว่าเห็นนางไม่ทำความเคารพ และยังจะเดินไปอีก บังอาจยิ่งนัก !

แม้กระทั่งฮองเฮาเหนียงเหนียงมองดูสายตาขององค์หญิงซีหลันก็ยังประหลาดใจ

องค์หญิงซีหลันผู้นี้ วันนี้หรือว่าจะกินไส้ในของเสือดาว(กล้าหาญ กล้าได้กล้าเสีย )ไปหรือ ?

ไม่ไว้หน้าฮองเฮาอย่างนางก็ช่างเถอะ ในตอนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเดินจากไปโดยตรง

อีกด้านหนึ่ง ภรรยาของผู้อาวุโสเจียงก็เดินไปข้างกายเจียงหยูหวันและพยุงนางขึ้นนานแล้ว

“หยูหวัน เจ้าบอกย่ามา ใครรังแกเจ้า ถึงแม้ว่าย่าจะทิ้งศักดิ์ศรี ก็จะต้องช่วยเจ้าแก้แค้นอย่างแน่นอน หลีกเลี่ยงคนที่ไม่เกี่ยวข้องคิดว่ารังแกตระกูลเจียงของเราได้ !”

ถึงแม้จะไม่ได้ชี้ชื่อกล่าวแซ่ ทว่าในตอนที่กล่าวคำนี้ สายตาก็จดจ้องอยู่ที่เฟิ่งชิงหัวไม่วางตา

เจียงหยูหวันพลางเช็ดน้ำตาที่ยังไงก็ไหลออกมาไม่หมด พลางส่ายหน้า : “ท่านย่าช่างเถอะ องค์หญิงซีหลันมิได้รังแกหลาน”

พูดจบ ก็เงยหน้าเหลือบมองที่ของเฟิ่งชิงหัว และเก็บสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว ลักษณะเช่นนั้น ราวกับว่าได้รับการคุกคาม

ใบหน้านั้น ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ทำให้เจ็บปวดใจเสียจริง

เฟิ่งชิงหัวหันไปทางไทเฮา กล่าวเสียงดัง : “ไทเฮาเหนียงเหนียงได้ยินแล้ว คุณหนูเจียงก็บอกว่าข้ามิได้รังแกนาง เช่นนั้นนางร้องไห้เพราะเหตุใดก็ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า ข้าสามารถไปได้แล้วใช่หรือไม่ ?”

ไทเฮายืนอยู่ที่เดิมมองเฟิ่งชิงหัวด้วยสายตาเยียบเย็น คนในวังที่อยู่ข้างหลัง มิได้ให้จากไป

เฟิ่งชิงหัวยิ้มพลางมองไปยังฮองเฮาเหนียงเหนียง : “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่านยังจะชะงักงันอยู่ไย ไทเฮามาถึงตำหนักพักของท่านแล้ว ท่านยังไม่ดูแล ? เหตุใด หรือต้องการให้คนนอกอย่างข้าอยู่ช่วยท่านดูแล?”

ฮองเฮาเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ ลูกจากที่นั่งโดยมิรอช้า ประคองไทเฮาให้นั่งบนที่นั่งคนสำคัญ ตนเองก็ไม่กล้านั่ง ยืนปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ