พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 255

“เถียนเถียน ทำยังไงดี เงินบนตัวของพวกเราไม่เพียงพอ พวกเขาบอกว่าหากรวบรวมไม่ได้ก็จะไปตามเอาที่จวนของพวกเรา อับอายขายขี้หน้าไปทั่วทั้งนครหลวงเลยนะ ข้าจะต้องถูกท่านพ่อของข้าตีตายแน่ๆ เลย”

“ใช่แล้วล่ะเถียนเถียน เรื่องก็เป็นเจ้าที่ก่อขึ้นมา องค์หญิงซีหลันเป็นคนที่เจ้ามาเข้ามา ฉากกั้นลมก็เป็นเจ้าที่ชนล้ม ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราเลย”

“เงินพันตำลึง แม้ว่าจะไปเอาถึงที่จวนของข้า ข้าก็มีไม่พอหรอก เมื่อคืนวันก่อนข้ายังแอบฟังท่านแม่ของข้าคุยกับแม่นมว่าเดือนหน้าจะขายหญิงรับใช้สองสามคนทิ้ง มิเช่นั้นรายจ่ายแต่ละเดือนก็จะไม่พอจ่ายแล้ว”

สีหน้าของชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนต่างพากันกลัดกลุ้ม ร้อนใจราวกับมดที่เดินอยู่บนหม้อร้อนเสียอีก

แม้กระทั่งมีหลายคนที่ต่างเริ่มพูดจาบีบคั้นเหลียวเถียนเถียน ต่างแอบเป็นคำพูดที่กล่าวโทษนางอย่างลับๆ

เหลียวเถียนเถียนยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำตัวไม่ถูกเลยขึ้นมาในตอนนั้น

หากไม่ได้บอกว่าผู้หญิงเจนจัดกว่าผู้ชาย ในใจของเย่ฟางเฟยตอนนี้ก็ร้อนใจเช่นกัน ยิ่งโกรธเกลียดคนก่อเรื่องผู้นี้อย่างเหลียวเถียนเถียนมากขึ้น แต่ว่านางกลับดึงมือของเหลียวเถียนเถียนมาด้วยรอยยิ้ม แล้วปลอบนางอย่างอ่อนโยนเล็กน้อยว่า: “เถียนเถียนเจ้าอย่าโกรธไปเลยนะ แม้ว่าองค์หญิงซีหลันจะเป็นองค์หญิง ห็เป็นเพียงแค่คนเจ้าชู้คนหนึ่งเท่านั้น อย่าไม่ถือสาหาความกับนางเลย”

“เจ้าก็กำลังโทษข้าเช่นกันเหรอ? หรือว่าพวกเจ้าตั้งแต่เริ่มแรกก็เป็นกังวลว่าองค์หญิงซีหลันจะต้องหลุดจากตำแหน่งพระชายาไม่ใช่หรือ ดังนั้นจึงมาร่วมมือกับข้าเพื่อกดดันนางไม่ใช่หรือ?” เหลียวเถียนเถียนสะบัดมือของเย่ฟางเฟยออกพร้อมด้วยน้ำเสียงที่เกลียดชัง

บนใบหน้าของเย่ฟางเฟยกลับไม่โกรธเลยแม้แต่นิดเดียว จับมือนางแล้วกล่าวออกมาว่า: “เถียนเถียนของข้า โดยปกติเจ้าก็ฉลาดขนาดนั้น ทำไมตอนนี้จึงเลอะเลือนไปได้เล่า”

“อะไรนะ?”

“เจ้าก็ดูเอา พวกเราตรงนี้ 9 คน นั่นก็เป็นทั้งหมดเก้าพันตำลึง หนึ่งคนหนึ่งพันตำลึง ใครจะควักเอาออกมาได้ แม้ว่าจะเอาออกมา แพร่ออกไปจะกลายเป็นเรื่องราวอะไรขึ้นมา แต่ใดๆ ก็ตามหามีเรื่องของใครคนใดคนหนึ่งถูกแพร่ออกไป หรือว่าคนอื่นๆ จะไม่เอาเรื่องมาปะติดปะต่อกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หากเรื่องในวันนี้ถูกคนรู้เข้า อนาคตของเจ้าและข้าจะไปดีได้อย่างไร เดือนหน้าก็เป็นการเลือกคู่ครองแล้วนะ” เย่ฟางเฟยพูดออกมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ละประโยคกลับพูดแทงใจดำของเหลียวเถียนเถียน ทำให้นางเริ่มลังเลขึ้น

เดิมทีเหลียวเถียนเถียนคิดว่าจะจ่ายหนึ่งพันตำลึงแล้วก็จากออกไปผู้เดียว สำหรับคนอื่นนั้นนางไม่คิดจะสนใจ ยังไงเมื่อครู่คนเหล่านั้นก็โยนความผิดมาบนตัวนางคนเดียวอยู่แล้ว

แต่ว่าในตอนนี้กลับเกิดความลังเลขึ้นมาเล็กน้อย

นางถึงขั้นจะเป็นพระชายาองค์รัชทายาทเชียวนะ อนาคตจะเป็นฮองเฮา จะไปให้มีราคีแม้แต่เล็กน้อยได้อย่างไร

แต่ว่าจะช่วยพวกนางควักเงินเก้าพันตำลึงหรือ?

เงินจำนวนนี้อย่าว่าแต่นางเลย ทั้งตระกูลเหลียวก็เอาออกมาให้ได้หรอก

เย่ฟางเฟยเห็นนางครุ่นคิดอยู่ ก็เลยจิ้มไปยังหน้าผากของนางด้วยรอยยิ้ม: “เถียนเถียนน่ะ เจ้าเดี๋ยวก็ฉลาดเดี๋ยวก็เลอะเลือนบ้างบางเวลา เมื่อครู่เจ้าไม่ใช่เพิ่งจพูดว่า เว่ยหย่วนโหวมีความสัมพันธ์ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันกับท่านอ๋องเจ็ด ในเมื่อก็เป็นการสนิทสนมกันเกินชีวิตนี้ นี่แค่ไม่กี่พันตำลึงเอง ไม่ใช่บอกว่าช่างมันก็ช่างมันได้หรือ?”

“แต่ว่าหากถูกท่านลุงของข้าทราบเข้า เขาก็จะโกรธมาก แม้ว่าท่านลุงของข้าจะรักเอ็นดูข้า แต่ว่าก็คงจะอารมณ์ไม่ดี” เหลียวเถียนเถียนกล่าวออกมาด้วยเสียงโทนต่ำ

อันที่จริงแล้วเมื่อครู่นางก็ประเมินเฟิ่งชิงหัวต่ำไป ยังไงก็ไม่กล้าให้ท่านลุงรู้ว่านางมาที่หอไล่ตามเมฆาเพื่อก่อเรื่อง

แม้ว่านางเคยได้ยินมาตลอดว่าท่านลุงกับท่านอ๋องเจ็ดมีความสนิทสนมอย่างเหนือชีวิต แต่ว่านางก็ไม่เคยเห็นท่านลุงไปจวนอ๋องเฉิน และท่านอ๋องเจ็ดก็ยิ่งไม่เคยมาประทับที่ประตูใหญ่ของจวนเว่ยหย่วนโหวมาก่อนเลย

เย่ฟางเฟยเห็นว่านางคิดจะละทิ้ง ก็รีบกล่าวออกมาว่า: “เถียนเถียน นี่มันเวลาอะไรแล้ว เจ้ายังเป็นกังวลว่าท่านลุงของเจ้าก็โมโหอีก เจ้าไม่ลองคิดดู หากเรื่องในวันนี้มีคนพูดออกไป งั้นเจ้าจะมีคุณสมบัติในการเลือกคู่ครองหรือไม่ก็พูดยากแล้วนะ อนาคตกับการโดนดุด่าว่ากล่าวเมื่อเปรียบกันแล้ว อันที่จริงก็เปรียบกันไม่ได้ เจ้าว่าไหมล่ะ?”

เหลียวเถียนเถียนได้ฟังนางวิเคราะห์ออกมาเช่นนี้ ความอึดอัดจู่ๆ ก็ถูกเปิดออก

ใช่สิ หากท่านลุงมาแล้ว อย่างมากที่สุดนางก็เพียงแค่ถูกท่านลุงด่าว่าไปยกหนึ่ง โมโหไปสองสามวันก็ย่อมดีกว่าที่จะตัดขาดอนาคตของตนไป

ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เหลียวเถียนเถียนพยักหน้า: “ได้ ข้าจะให้ท่านลุงของข้ามาเดี๋ยวนี้แหละ”

ในขณะที่พูดอยู่เหลียวเถียนเถียนก็หันตัวไปกล่าวกับองครักษ์หญิงสองนายนั้นอย่างเข้มแข็งว่า: “บนตัวของพวกเราไม่มีเงินมากมายเช่นนั้น ท่านลุงของข้าเป็นเว่ยหย่วนโหว เป็นสหายในสนามรบกับนายท่านของพวกเจ้า ช่วยข้าไปบอกกับเว่ยหย่วนโหวว่าข้าอยู่ที่นี่”

องครักษ์หญิงสองนายได้ยินดังนั้น ก็สบตากันครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวว่า: “งั้นคุณหนูเหลียวรอสักครู่”

พวกชายหนุ่มและหญิงสาวที่อยู่ในห้องได้ฟัง ต่างก็พากันถอนหายใจออกมาได้ แล้วก็เริ่มกล่าวยกย่อมเหลียวเถียนเถียนขึ้นมาอีก

และอีกทางด้านหนึ่ง เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ในลิฟต์ไม้ ตลอดทางเคลื่อนที่มาจนถึงชั้นบนสุด จากนั้นก็ให้เหลียนซินติดตามออกไปด้วย