พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 257
สรุปบท บทที่ 257 อารมณ์หึงหวง: พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว
สรุปตอน บทที่ 257 อารมณ์หึงหวง – จากเรื่อง พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว โดย เสี่ยวโหม
ตอน บทที่ 257 อารมณ์หึงหวง ของนิยายประวัติศาสตร์เรื่องดัง พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว โดยนักเขียน เสี่ยวโหม เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ในใจของเฟิ่งชิงหัวเหยียดหยาม บนใบหน้ากลับกล่าวออกไปตามน้ำว่า: “ใช่ๆๆ ท่านอ๋องไม่ได้เจตนาเลย แต่เป็นข้าน้อยที่คิดมากไปเอง”
“อืม”
“ดังนั้น องค์ชายใหญ่อยู่ที่ไหนล่ะ?”
“โอ๊ย น่ารำคาญจริงๆ เอาเถอะ ข้าจะไปเรียกองค์ชายใหญ่มาเดี๋ยวนี้แหละ” จ้านเป่ยเซียวกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะทน
“เรียกเข้ามา?” เฟิ่งชิงหัวกล่าว: “ที่ตรงนี้ของเจ้าสามารถให้คนขึ้นมาได้ตามสบายงั้นหรือ?”
“อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างละกัน ถึงตอนนั้นข้าเปลี่ยนพรมสักรอบก็ได้แล้ว หรือว่าเจ้าอยากจะลงไป?” จ้านเป่ยเซียวหันหน้ามองมายังเฟิ่งชิงหัวด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอันตราย
เดิมนั้นเฟิ่งชิงหัวอยากจะรับคำว่า “ใช่......” ก็รีบกลืนคำพูดนั้นลงไปเลย: “เป็นไปได้ยังไง ข้าก็แค่กลัวว่าจะทำที่ของท่านอ๋องสกปรกเท่านั้น”
ส่งคนลงไปเรียกองค์ชายใหญ่แล้ว เฟิ่งชิงหัวก็รีบนั่งมายังที่นั่งเดิมทันที
“ไม่บีบนวดแล้วหรือ?”
“ไม่นวดแล้ว อีกประเดี๋ยวองค์ชายใหญ่ขึ้นมาเห็นพวกเราทั้งสองคนสนิทสนมกันเกินไปจะไม่งาม” เหตุผลนี้ของเฟิ่งชิงหัวช่างเป็นร้อยคะแนนเต็มจริงๆ ทำให้จ้านเป่ยเซียวไม่มีทางที่จะขัดขืนได้เลย
จากนั้นเฟิ่งชิงหัวก็มองมายังจ้านเป่ยเซียว: “ทำไมเจ้าถึงยังไม่ไป?”
“ไปหรือ?”
“ใช่สิ อีกประเดี๋ยวข้าจะพูดคุยกับองค์ชายใหญ่ เจ้าอยู่ข้างๆ เขายังจะกล้าบอกข้าได้อย่างไร?” เฟิ่งชิงหัวกล่าว
จ้านเป่ยเซียวกัดฟัน: “ข้าจะหลบฉากไปก่อนเดี๋ยวนี้แหละ!”
จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นมา หันหลังมองไปยังเฟิ่งชิงหัว แม้แต่ความอาลัยสักนิดก็ไม่มีเลย ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวจิตหัวใจจริงๆ
จ้านเป่ยเซียวกลับไม่ได้จากไปไหนไกลเลย แต่ไปอยู่ห้องหนังสือด้านข้าง หาหนังสือเล่มหนึ่งตามประสงค์แล้วนั่งลงอ่าน กลั้นลมหายใจไว้เพื่อไม่ให้ถูกคนพบเห็น
ผ่านไปไม่นานองค์ชายใหญ่ก็เดินเข้ามา มงอไปรอบด้านครู่หนึ่ง ก็ไม่เห็นคน ในทางกลับกันกลับเห็นองค์หญิงซีหลันแทน
“ซีหลัน ทำไมเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้? ท่านอ๋องเจ็ดล่ะ?” องค์ชายใหญ่ขมวดคิ้วขึ้น
เฟิ่งชิงหัวรีบลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า: “เสด็จพี่ ท่านอ๋องเจ็ดมีธุระลงไปก่อนแล้ว”
“ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่ได้ ก็เป็นท่านอ๋องเจ็ดที่ตามให้เจ้ามางั้นหรือ?”
เฟิ่งชิงหัวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พยักหน้า: “ใช่แล้วล่ะ”
เสียโฉม?
เฟิ่งชิงหัวได้ยินข้อมูลที่สำคัญอย่างหนึ่งขึ้นมา
มิน่าซีหลันบอกว่าไม่เคยเห็นใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับตนเลยมาก่อน ที่แท้เจินเฟยเสียโฉมก่อนที่ซีหลันจะเกิดเสียอีก
ในที่สุดก็ได้ทราบข้อมูลที่เป็นประโยชน์อันนี้ เฟิ่งชิงหัวตื่นเต้นเป็นพิเศษ
จนไม่ได้สังเกตถึงว่าองค์ชายใหญ่จะยิ่งขยับเข้าใกล้นางขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นมือของเฟิ่งชิงหัวถูกจับเอาไว้แน่น นางจะสะบัดออกตามสัญชาตญาณ แต่กลับไม่สามารถสะบัดออกไปได้ ได้เพียงยิ้มเจื่อนๆ แล้วกล่าวว่า: “เสด็จพี่ นี่ท่านกำลังทำอะไร?”
“ซีหลัน ในใจของเสด็จพี่มีเจ้ามาโดยตลอด ช่วงระยะเวลนี้ไม่ได้เข้าวังไปพบเจ้าได้ ให้ข้าดูเจ้าดีๆ หน่อยในตอนนี้” ในดวงตาขององค์ชายใหญ่เปี่ยมไปด้วยความรุ่มร้อน ในขณะที่พูดมือของเฟิ่งชิงหัวที่กุมไว้อยู่ก็อยากจะซัดเข้าไปสักที
เฟิ่งชิงหัวรีบกล่าวออกมาว่า: “เสด็จพี่ นี่เป็นด้านนอก ถ้าเกิดถูกคนพบเห็นเข้าจะทำอย่างไร?”
“วางใจเถอะ ตอนที่ข้าขึ้นมาก็ดูแล้ว แล้วบวกกับเหลียนซินเฝ้าอยู่ด้านนอกอีก หากมีคนเข้ามา นางก็จะกล่าวเตือนพวกเราเอง ซีหลัน ให้เสด็จพี่ได้ค่อยๆ ดูเจ้าดีๆ หน่อย” ในขณะที่องค์ชายใหญ่พูดอยู่นั้นก็ดึงผ้าปิดหน้าของเฟิ่งชิงหัวออกทันที
ก็ได้ยินเสียงดังเพ้งๆๆ ติดต่อกันหลายเสียง เสียงดังของของที่ตกลงบนพื้น ทำให้ทั้งสองคนตกตะลึงไปเลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว
จะอัพเรื่องนี้ต่อไปมั้ยค่ะ😭...
เรื่องนี้หายไปนาน...