พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 259

“เจ้าอย่าพูดจาส่งเดช ข้าไม่อยากต่างหาก ข้าเพียงแค่สงสัยก็เลยถามเจ้าดูเท่านั้นเอง ไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ เจ้าหลีกไป ข้าจะไปแล้ว” ในระหว่างที่เฟิ่งชิงหัวพูดอยู่ก็ยื่นมือไปดันเขาออก

มือเพิ่งจะสัมผัสถูกชุดเพ้าของจ้านเป่ยเซียวก็ถูกเขาฉวยโอกาสจับหมับไปที่หน้าอกไว้แน่น ภายใต้ฝ่ามือของเขานั้นเป็นการเต้นของหัวใจที่มั่นคงและทรงพลัง

“ข้าเพียงแต่รู้สึกว่าตำแหน่งนั้นไม่ได้น่าสนใจอะไรเท่านั้น แม้แต่คนที่ตนเองรักก็ยังปกป้องรักษาเอาไว้ไม่ได้เลย ทั้งวันก็ต้องแสดงละครกับฝูงคนที่ไม่ชอบทั้งนั้น มันเหนื่อยเกินไป” จ้านเป่ยเซียวกล่าวเสียงเคร่งขรึมออกมา

เฟิ่งชิงหัวจ้องไปยังรูม่านตาของเขา แม้ว่าจะมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ว่านางก็ทราบดีว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง คนอย่างจ้านเป่ยเซียวผู้นี้ ตัวตนเป็นใหญ่ วางอำนาจบาตรใหญ่ ยิ่งโกหกคนอย่างเหยียดหยามมาโดยตลอด

“ทราบแล้ว เจ้าเก่งกาจที่สุด จริงใจที่สุด ดังนั้นเจ้าจะลุกขึ้นมาหรือไม่ นอนอยู่แบบนี้มันช่างดูลำบากจริงๆ เลย” เฟิ่งชิงหัวได้เพียงรู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างแปลกประหลาดอยู่บ้าง ก็เขินอายขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไร้สาเหตุ

แน่นอนว่าจะต้องเป็นการจูบเมื่อครู่นี้ที่ร้อนแรงเกินไป ต่อไปไม่อาจจะทำการเสียสละเช่นนี้ได้อีกต่อไปแล้ว ถ้าเกิดจ้านเป่ยเซียวคิดว่านี่คือการเชื้อเชิญจากนางขึ้นมา งั้นก็ไม่ใช่ว่าจะทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่ไหม

จ้านเป่ยเซียวเยาะเย้ยออกมาอย่างเย็นชา: “เมื่อครู่อยากจะแนบชิดอยู่บนตัวของข้าจนไม่อยากแยกออก นิสัยแย่ๆ ที่พอเจ้าใช้ประโยชน์จากข้าตรงนี้เสร็จก็โยนทิ้งไปด้านข้างอย่างไม่ไยดี ช่างไม่เสียชื่อจริงๆ”

สำหรับการเหยียดหยามของเขาเฟิ่งชิงหัวก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยินเช่นนั้น เห็นว่าเขาไม่ขยับ ก็เลยทำเหมือนว่าเป็นหนอนคลานออกมาจากด้านล่างกายของเขาโดยตรงเลย จัดแจงชุดอยู่ครู่หนึ่ง เตรียมที่จะจากไป

ร่างของจ้านเป่ยเซียวหันไปทันที ฝ่ามือก็จับไปที่ศีรษะทันที กล่าวออกมาด้วยท่าทางเกียจคร้านว่า: “ไม่พาข้าไปด้วยกันหรือ?”

เฟิ่งชิงหัวมองมาที่เขาด้วยความสงสัย: “เหตุใดข้าต้องพาเจ้าไปด้วยกัน?”

“ในสายตาขององค์ชายใหญ่ เจ้าเป็นคนของข้า หากประเดี๋ยวเจ้าจากไปตามลำพัง ยากยิ่งที่จะไม่ยั่วให้เขาสงสัยได้” จ้านเป่ยเซียวกล่าววิเคราะห์ออกมา

เฟิ่งชิงหัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าองค์ชายใหญ่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะจัดแจงให้คนซุ่มอยู่ตรงทางเข้าจริงๆ

“แต่ว่าตกลงกันไว้ก่อนว่าเพียงแค่ออกไปจากหอไล่ตามเมฆาด้วยกันเท่านั้น แค่ไม่เข้าวังด้วยกัน ยังมีอีก ให้คนที่อยู่ด้านในว่าให้ปิดปากให้สนิทด้วย หากถึงตอนนั้นทุกที่มีคนเปิดโปงว่าองค์หญิงซีหลันมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเจ้า ข้าก็จะ” เฟิ่งชิงหัวพูดถึงตรงนี้ก็หยุดนิ่งไปกะทันหัน ราวกับว่ากำลังอยากจะใช้อะไรมาข่มขู่เขาอยู่

จ้านเป่ยเซียวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “เจ้าก็จะทำไม?”

เฟิ่งชิงหัวพอดีคิดขึ้นมาได้หนึ่งท่อน ก็เลยกล่าวออกมาอย่างตามใจปากว่า: “หากเจ้ากล้าทำให้ข้าที่เป็นพระชายาอ๋องเจ็ดผู้นี้ไม่มีหน้ามีตา ข้าก็จะทำให้ท่านอ๋องเจ็ดอย่างเจ้าหัวโนเขียวช้ำจนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว!”

จ้านเป่ยเซียวหรี่ตาแล้วจ้องมายังเฟิ่งชิงหัว คนที่กล่าวมาด้านหลังนั้นก็สบตาไปอย่างไม่ยอมจำนนเช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่งจ้านเป่ยเซียวก็สะบัดมือขึ้นอย่างจนปัญญา: “ก็ตามใจเจ้าก็ได้”

เฟิ่งชิงหัวถอนหายใจออกมา ก้มศีรษะแล้วเริ่มหาผ้าคลุมหน้า จากนั้นก็หาเจอจากมุมหนึ่งตรงนั้น ถูกขยุมจนเป็นก้อนไปหมดแล้ว ดูไปแล้วก็ยับเยินไปหมดทั้งผืนเลย นี่จะให้เอามาปิดคลุมใบหน้าได้อย่างไรกัน

เฟิ่งชิงหัวนั่งยองๆ อยู่ด้านหน้าของจ้านเป่ยเซียว ใช้สองนิ้วคีบมันเอาไว้แล้วห้อยไปมาอยู่ตรงหน้าของเขาครู่หนึ่งง กัดฟันกล่าวออกมาว่า: “นี่จะให้ข้าออกไปยังไง จ้องไปยังใบหน้าที่เสียโฉมของซีหลันงั้นหรือ?”

“ชดใช้ให้เจ้าก็ได้ ชอบแบบไหนล่ะ มอบให้เจ้าสิบผืน” จ้านเป่ยเซียวกล่าวออกมาอย่างใจกว้างเป็นพิเศษ

เฟิ่งชิงหัวรีบตื่นตัวไปตามสถานการณ์ทันที: “ข้าต้องการเนื้อผ้าที่ยืดหยุ่นบางเบาแบบนั้น ก็เป็นแบบที่ดูแล้วเหมือนม่านสัมผัสแล้วเหมือนผ้าไหมแบบนั้น”

“ผู้หญิงอย่างพวกเจ้าทำไมถึงได้วุ่นวายขนาดนั้น ผ้าคลุมหน้าก็ผ้าคลุมหน้า ยังจะต้องมีรูปแบบมากมายเช่นนั้นด้วย” จ้านเป่ยเซียวไม่เข้าใจสิ่งพวกนี้ จึงกล่าวออกมาด้วยอาการไม่อยากจะทนเล็กน้อย

เฟิ่งชิงหัวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยอมจำนน: “ผู้หญิงจะสุขก็เพียงรูปโฉมของตน จนเองสวมใส่ของสวยๆ งามๆ อารมณ์ก็จะดีขึ้นมา”

จ้านเป่ยเซียวได้ยินก็กล่าวออกมาอย่างสังเกตการณ์ว่า: “งั้นข้าจะมอบเนื้อผ้าให้เจ้าอีกสิบชุด?”

เฟิ่งชิงหัวรีบกอดแขนของจ้านเป่ยเซียวเอาไว้แน่น: “ท่านอ๋องดีจริงๆ เลย”

“มอบของให้เจ้าก็นับว่าดีแล้วเหรอ?” จ้านเป่ยเซียวมองมายังผู้หญิงตัวน้อยที่เกาะอยู่บนแขนของตนอย่างจนปัญญา ไม่มีว่าจะจัดการอะไรยังไงกับนางดีเลย

“นั่นก็ย่อมเป็นธรรมดา” ในขณะที่เฟิ่งชิงหัวกล่าวอยู่ ก็กล่าวออกมาด้วยท่าทางแห่งการละโมบว่า: “งั้นท่านอ๋องยังจะมอบอะไรให้ข้าอีก?”

“ไม่ให้แล้ว ยังต้องการอะไร ตัวเองก็ไปหาเอาเอง เจ้าไปให้พ้น เจ้ามาทับถูกข้าแล้ว” จ้านเป่ยเซียวกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่รังเกียจ

เฟิ่งชิงหัวทำจมูกย่นไปมา คนผู้นี้ช่างน่ารังเกียจจริงเชียว คิดไม่ถึงว่าจะเลียนแบบการพูดจาของตนเอง

เพียงแต่เฟิ่งชิงหัววันนี้ออกมาข้างนอกรอบเดียวก็เต็มไปด้วยการเก็บเกี่ยวมากมายเลย อารมณ์ดีมาก ก็ไม่คิดจะถือสาเอาความเขาอยู่แล้ว

“พวกเราไปเถอะ เว่ยหย่วนโหวมาหาเจ้า หากเจ้าไม่อยู่จะทำอย่างไร?” เฟิ่งชิงหัวจู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ นี่ยังมีละครอีกหนึ่งฉากเลย

จ้านเป่ยเซียวเอาศีรษะไป มองมายังเฟิ่งชิงหัวอย่างไร้ซึ่งคำพูดใด: “เขาจะมา ข้าก็ต้องพบให้ได้งั้นหรือ? เขามีหน้าตาใหญ่โตขนาดนั้นหรือ?”