พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 293

ตอนกลางคืน ทั่วทั้งวังหลวงห้ามออกจากเคหสถานเวลาค่ำคืน ด้านนอกตำหนักหมอลวง มีทหารกองหนึ่งเฝ้าเอาไว้ ทุกคนเคร่งขรึมยิ่งนัก คอยสังเกตความผิดปกติรอบๆ

“หัวหน้า คืนนี้กองของเราเป็นคนเฝ้าหรือ?” หนึ่งในองครักษ์อดไม่ได้ที่จถาม “เวลานี้คุณหนูหนานกงอยู่ในห้อง หากมีคนอาศัยโอกาสนี้บุกเข้าไป พวกเราต้องปกป้องใกล้ชิดหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่ต้อง ตอนกลางวันข้าตรวจดูทั้งในและนอกหมดแล้ว ไม่มีโอกาสให้ผู้อื่นลงมือ ขอเพียงเฝ้าที่นี่เอาไว้ อย่าให้คนบุกเข้าไปได้ก็พอแล้ว” หัวหน้าองครักษ์จับจ้องไปที่ประตูตำหนักนอน

“ขอรับ” องครักษ์รับคำ พูดต่อ “หัวหน้า พรุ่งนี้ คนเหล่านั้นจะลงมือด้วยวิธีการใดอีก? วางยาพิษ ไฟไหม้ ลอบฆ่าล้วนทำมาหมดแล้ว”

“ไม่รู้ คืนนี้พวกเจ้าตั้งใจเฝ้าเวรยามเถอะ เรื่องของวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยคิด”

องครักษ์พยักหน้า ทว่ากลับแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งที่พวกเขาเฝ้าอยู่ตรงนี้ทุกวัน แต่คนพวกนั้น โผล่มาจากที่ใดกันแน่ ถึงได้ลงมือเกือบจะสำเร็จ ตอนที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว

ภายในห้อง หนานกงลู่ซิ่วยังคงนอนไม่ได้สติบนเตียง ท่านน้าสุ่ยนั่งข้างๆ นาง เฝ้าด้วยความระมัดระวัง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ท่านน้าสุ่ยพูดด้วยความระมัดระวังตัวทันที “ใคร?”

“ฮูหยิน ข้าเป็นแพทย์หญิงของตำหนักหมอหลวงเจ้าค่ะ มาส่งยาให้คุณหนูสาม”

ท่านน้าสุ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ตอนกลางวันกินยาหมดแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงต้องกินอีก?”

“ฮูหยิน นี่คือยาที่พระชายาเจ็ดให้พวกข้าต้มก่อนที่จะออกไป” สตรีที่อยู่นอกประตูพูดขึ้น

ท่านน้าสุ่ยได้ฟัง ลุกขึ้นเปิดประตู ไม่คิดจะเชิญแพทย์หญิงเข้าใจ “เอายามาให้ข้าก็พอแล้ว”

“ฮูหยิน พระชายาเจ็ดมีคำสั่ง ยานี้ ต้องป้อนให้คุณหนูสามด้วยตนเอง” แพทย์หญิงนอกประตู ก้มหน้าลงเล็กน้อย มองเห็นหน้าไม่ชัดเท่าใดนัก

ท่านน้าสุ่ยได้ฟังจึงระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น พูดทันที “ไม่จำเป็น อาการของลูกสาวข้ามีตำหนักหมอหลวงคอยรับผิดชอบมาโดยตลอด ไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นมาสั่ง เจ้า......”

ท่านน้าสุ่ยพูดได้เพียงครึ่งหนึ่ง เสียงของนางก็แหบพร่า ร่างกายค่อยๆ ล้มลง เหลือเพียงดวงตาเท่านั้นที่มองตรงหน้าที่อุ้มนางเอาไว้ด้วยความขุ่นเคือง มองแพทย์หญิงเดินเข้าไปในห้อง

“เจ้าเป็นใครกันแน่?”​ท่านน้าสุ่ยถามอย่างไร้เสียง

แพทย์หญิงยกมุมปากขึ้นหญิง “ท่านนอนหลับให้สบายเถอะ”

หลังจากนั้น ท่านน้าสุ่ยก็หมดสติไป

แพทย์หญิงเดินไปที่เตียง สายตาจับจ้องไปยังหนานกงลู่ซิ่ว มองไปที่หน้าต่าง ดอกดารารัตน์บานสะพรั่งกระถางหนึ่ง กลิ่นหอมนั้น หอมมาก เวลานี้ทั่วทั้งห้องเคล้าไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่สง่าผ่าเผย

“หัวหน้า มีแพทย์หญิงคนหนึ่งเข้าไปในห้อง ตอนกลางคืนต้องส่งยาด้วยหรือ?” องครักษ์ถามด้วยความสงสัย

“อาจจะเป็นยาที่ตำหนักหมอหลวงเพิ่งจ่ายกะทันหันกระมัง ท่านน้าสุ่ยไม่ได้ส่งเสียงร้อง น่าจะไม่มีเรื่องอะไร” หัวหน้าองครักษ์พูด

พวกองครักษ์ยังคงสังเกตรอบๆ เวลาประมาณครึ่งจิบชา เห็นแพทย์หญิงที่เดินเข้าไปในห้องยกถาดออกมา

เวลานี้ที่จวนอ๋องเฉิน ในเวลาเดียวกันจ้านเป่ยเซียวก็ได้รับข่าว

เฟิ่งชิงหัวสลัดองครักษ์ของจวนอ๋อง หายตัวไปนอกวังหลวง

อีกข่าวหนึ่ง คือทางด้านหนานกงจี๋มีการเคลื่อนไหวผิดปกติ

ข่าวที่จ้านเป่ยเซียวส่งออกไปก่อนหน้านี้ หนานกงจี๋ได้รับแล้ว เวลานี้กำลังส่งคนออกไป

เวลานี้จ้านเป่ยเซียวนั่งอยู่ในห้องหนังสือ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฬนวังหลวง มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

“ยังไม่มีขอรับ แต่คล้ายพระชายาจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เหตุเพราะถึงเวลาห้ามออกนอกเคหสถาน พระชายาจึงไปจากข้า ไม่รู้ไปที่ใด แต่เห็นว่าในวังหลวงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ข้าน้อยคิดว่าพระชายาไม่ได้เข้าไปในวังหลวงขอรับ” องครักษ์พูด

จ้านเป่ยเซียวขมวดคิ้วเป็น ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ตามด้วยส่ายหน้า “ไม่ หากนางจะเข้าไป ใช่ว่าจะไม่มีวิธี นางต้องพบอะไรบางอย่างแล้วแน่นอน”

ทันใดนั้นเอง ดวงตาทั้งคู่ของจ้านเป่ยเซียวตกตะลึง “มีบางอย่างผิดปกติในวังหลวง！”

ขณะพูด จ้านเป่ยเซียวลุกขึ้น รีบมุ่งหน้าเข้าไปในวังหลวง หลิวหยิ่งเดินตามหลัง “นายท่าน อย่าใช้วิชาตัวเบา ท่านยังบาดเจ็บ！”

จ้านเป่ยเซียวเข้าวังหลวง แน่นอนว่าที่ประตูวังหลวงย่อมไม่มีใครกล้าขวาง ต่างหลีกทางให้อย่างรวดเร็ว