พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 49

จ้านเป่ยเซียวชะงัก แต่ก็ยื่นมือไปรับมา แต่เห็นในถ้วยเต็มไปด้วยสีแดงและแยกไม่ออกว่าอะไรคืออะไร เขาเลยไม่รู้ว่าจะกินยังไงดี

เฟิ่งชิงหัวแนะนำเสียงใส: “นี่คือกะหล่ำดอก นี่คือเห็ด นี่คือผักกาด นี่คือเนื้อไก่กับเนื้อหมู่เจ้าค่ะ”

นางพูดแนะนำผักกว่าสิบยี่สิบชนิด

จ้านเป่ยเซียวกวาดตามองเฟิ่งชิงหัว สายตานั้นดูชัดเจนมาก: เจ้ายำอาหารรวมกันแบบนี้ คิดจะหลอกข้าหรือไง?

เฟิ่งชิงหัวรีบพูดว่า: “ท่านลองชิมก่อนสิ ไม่ชิมก็ไม่มีสิทธิ์พูดนะ”

จ้านเป่ยเซียวพูด: “ตะเกียบกลาง”

เฟิ่งชิงหัวก็ถึงนึกขึ้นได้ พวกเศรษฐีตระกูลใหญ่ๆไม่ชอบใช้ตะเกียบตัวเองตักข้าวกิน จะใช้ตะเกียบกลางเสมอ นางจึงรีบเอาตะเกียบออกมา

จ้านเป่ยเซียวคีบเห็ดให้ตัวเอง แล้วเอาตะเกียบตัวเองคีบเห็ดเข้าปาก เคี้ยวสองสามคำก็ต้องชะงัก

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างคาดหวังว่า: “เป็นยังไงบ้าง รสชาติไม่เลวใช่ไหมล่ะ? ข้าไม่ได้หลอกเจ้าใช่ไหม?”

จ้านเป่ยเซียวไม่ได้พูดอะไร แต่แค่ใช้ตะเกียบกลางคีบอาหารอื่นต่อ

นางไม่คาดหวังให้เขาเอ่ยชมหรอก ขอแค่ไม่ประชดก็พอ

ข้าวสวยกับซุปบ๊วยมาพอดี เฟิ่งชิงหัวตักข้าวให้เขา แล้วเทซุปบ๊วยให้เขาอีกถ้วย จากนั้นนางก็กินตามไปด้วย

ที่จริงนี่ก็คือซุปหมาล่าธรรมดาทั่วไป แค่ผัดเครื่องเทศให้หอมแล้วเตรียมวัตถุดิบผัดให้สุกแล้วใส่ลงไปก็พอแล้ว กินเป็นบางครั้งก็ได้รสชาติดีเหมือนกัน

ตอนที่กินข้าวนั้น ทั้งสองคนไม่ได้พูดกันเลย เฟิ่งชิงหัวก็ไม่คาดหวังให้คนซื่อบื้ออย่างจ้านเป่ยเซียวพูดก่อนหรอก

เฟิ่งชิงหัวกินเสร็จแล้วก็ปล่อยให้สมองโล่ง อดไม่ได้เริ่มคิดถึงสาเหตุที่จ้านเป่ยเซียวเข้าวังแล้วอารมณ์ไม่ดี สายตาก็เริ่มมองไปยังจ้านเป่ยเซียว

จ้านเป่ยเซียวเกลียดที่มีคนมองเขาที่สุด โดยเฉพาะตอนที่กินข้าว เขาอดไม่ได้ถามไปว่า: “เจ้ามองอะไร?”

เฟิ่งชิงหัวกำลังเหม่ออยู่ พอได้ยินคนถามนางแบบนี้ นางก็เผลอตอบไปว่า: “ข้ากำลังคิดว่าทำไมเจ้าถึงอารมณ์ไม่ดี? โดยเสด็จพ่อด่าในวังหรือเปล่า”

พูดจบแล้ว เฟิ่งชิงหัวก็รู้สึกตัวขึ้นมา แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

นางถามออกไปตรงๆแบบนี้ ถ้าเขาโดนฮ่องเต้เซวียนถ่งด่าจริงๆ งั้นถ้านางรู้มากเกินไป เขาจะสั่งฆ่าปิดปากนางไหมนะ?

จ้านเป่ยเซียวเหมือนจะไม่คิดว่านางกำลังคิดถึงตัวเองอยู่ ปิดปากไอกระแอม

เฟิ่งชิงหัวรีบปัดมือ: “เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้าแค่ถามไปงั้นๆ ไม่ได้อยากรู้สักเท่าไหร่หรอก”

ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาดื่มซุปบ๊วยของตัวเองต่อ

จ้านเป่ยเซียวกลับพูดว่า: “เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเจ้า”

“หื้ม?” เฟิ่งชิงหัวอึ้ง ชี้หน้าตัวเอง: “ข้า? ข้าทำไม?”

“รัชทายาทเข้าวังอยากยกเลิกงานแต่ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยงั้นเหรอ?”

จ้านเป่ยเซียวกับฮ่องเต้เซวียนถ่งวางแผนเรื่องงานแต่งระหว่างรัชทายาทกับจวนเฉิงเซี่ยงไว้นานแล้ว แต่ตอนนี้รัชทายาทอยากยกเลิกงานแต่ง งั้นเขาก็คงจะดึงขุนนางจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมาเป็นพวกด้วย นี่เป็นแค่สาเหตุหนึ่งในนั้น ยังมีอีกเรื่องก็คือ หลังจากที่พวกเขาตรวจสอบมา หนานกงเยว่ลั่วในตอนนี้ แตกต่างจากสิ่งที่เล่าลืออย่างสิ้นเชิง

คนคนหนึ่งจะมีนิสัยที่เปลี่ยนไปเพราะเรื่องเรื่องหนึ่ง แต่จะไม่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เหมือนกับนาง เหตุผลเดียวเลยก็คือ คนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่หนานกงเยว่ลั่ว

ถ้สนางเป็นคนที่หนานกงจี๋ส่งมา แต่เรื่องที่นางทำทั้งหมดก็ล้วนแต่ต่อกรกับรัชทายาทกับหนานกงจี๋ทั้งหมด แต่ถ้าบอกว่าไม่ใช่ นางก็คอยดูตัวตนของหนานกงเยว่ลั่วทำให้เขาเดาไม่ออก

เฟิ่งชิงหัวเบะปาก: “เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าก็แค่ทดลองพวกเขาก็เท่านั้น ใครจะรู้ว่าความรักจะบอบบางขนาดนั้น แค่บททดสอบเล็กน้อยก็ทำให้พวกเขาแยกทางกันแล้ว ข้าคิดว่าพวกเขาจะรักกันปานจะกลืนกินเสียอีก”