พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 76

เฟิ่งชิงหัวดูตกตะลึง แต่ในใจยังคงสบายมาก

แม้ว่าองค์หญิงองค์นี้อาจมีสายสัมพันธ์เล็กน้อยกับนาง แต่เฟิ่งชิงหัวก็ยังไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่คล้ายกับนางกำลังทำท่าหลงใหลอย่างยิ่ง

ทุกคนตกใจกับการอาละวาดอย่างกะทันหันของท่านอ๋องเจ็ด พวกเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกถึงองค์หญิงซีหลันที่สลบไป

ผู้ส่งสารแห่งแคว้นเป่ยเว่ย สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ฝ่าบาท ท่านอ๋องเจ็ดหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? แม้ว่าจะไม่ชอบองค์หญิงซีหลันของเรา ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายกันเช่นนี้?”

ไม่รอให้ฮ่องเต้เซวียนถ่งได้พูด จ้านเป่ยเซียวก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าสงสัยว่าองค์หญิงซีหลันตั้งใจจะลอบสังหารข้า ดังนั้นข้าจึงโจมตีเพื่อป้องกันตัว”

ไม่มีอะไรผิด

เฟิ่งชิงหัวยกนิ้วโป้งให้เขากับการจงใจกลับขาวเป็นดำของเขา

เมื่อผู้ส่งสารเป่ยเว่ยได้ยินสิ่งที่จ้านเป่ยเซียวกล่าว ลมหายใจอุดอยู่ในอก แต่ก็ไม่สามารถอาละวาดได้

ท้ายที่สุดยังคงเป็นฮ่องเต้เซวียนถ่งมีรับสั่งให้หมอหลวงรักษาองค์หญิงซีหลัน เรื่องจึงยุติลงชั่วขณะ

จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น ความสนใจแต่เดิมของฮ่องเต้เซวียนถ่งก็ลดลงอย่างมาก งานเลี้ยงจึงจบลงอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด เฟิ่งชิงหัวก็มีโอกาสรอดพ้นจากสายตาของทุกคน หลังจากกลับมาที่กระโจม นางแทบรอไม่ไหวที่จะรับสั่ง “"รีบไปเอาเนื้อย่างมา และเอาสุราดอกท้อมาด้วยอีกหนึ่งโอ่ง”

เมื่อจ้านเป่ยเซียวเข้าไปในกระโจม สิ่งที่เขาเห็นคือเฟิ่งชิงหัวนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่ปูเสร็จเรียบร้อย มือหนึ่งจับชิ้นเนื้อกำลังกินอย่างเมามัน

จ้านเป่ยเซียวขมวดคิ้วแน่น เขาสั่งหลิวหยิ่งให้ถอยออกไป ในกระโจมเหลือเพียงคนสองคน

“ท่าทางเจ้าเช่นนี้ ท่าอะไรกัน!”

เฟิ่งชิงหัวเหลือบมองเขา “ถ้าท่านอ๋องดูหมิ่นข้าที่เป็นเช่นนี้นี้ เหตุใดเมื่อครู่นี้ถึงถึงปฏิเสธองค์หญิงซีหลันเพคะ ข้ามองแล้วนางมาจากตระกูลใหญ่ มีความรู้ นางจะต้องทำให้ท่านอ๋องพึงพอใจอย่างแน่นอน”

จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “เหตุใดคำพูดของเจ้าถึงมีรสเปรี้ยว?”

“ท่านอ๋อง ท่านแก่แล้ว ประสาทรับกลิ่นเสียไป ที่นี่มีแต่กลิ่นเนื้อ”

“ถ้าไม่ใช่กรณีนี้ เหตุใดเมื่อครู่นี้เจ้าถึงแตะข้าใต้โต๊ะ ไม่ใช่เพราะเจ้ากังวลว่าข้าจะตอบตกลงนางหรือ?” จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้ว

เฟิ่งชิงหัวเพิ่งดื่มสุราดอกท้อธรรมดาและพุ่งออกมาหมด โชคดีที่จ้านเป่ยเซียวอยู่ไกล ดังนั้นจึงรอดมาได้ แต่ขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบนางเช่นนี้

เฟิ่งชิงหัวมองจ้านเป่ยเซียวด้วยความไม่เชื่อ “ข้าแตะท่าน? ข้าหยิกท่านต่างหาก ข้าเห็นว่าท่านเหม่อลอยไปไกลเมื่อได้ยินนางกล่างว่าจะสมรสกับเจ้าในฐานะภรรยาของท่าน แล้วถ้าท่านยอมรับนางแล้วยังไงล่ะ? ท่านเป็นถึงท่านอ๋อง นับประสาอะไรกับมีภรรยาหลายคน แม้ว่าในวันหนึ่งท่านจะสมรสครั้งหนึ่ง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

“หนานกงเยว่ลั่ว เจ้าอยากตายหรือ?” จ้านเป่ยเซียวชำเลืองมองเฟิ่งชิงหัว

เฟิ่งชิงหัว เบะปาก “ข้าไม่อยาก”

จ้านเป่ยเซียวจับรถเข็นแล้วยืนขึ้นช้าๆ เคลื่อนไหวทีละก้าว นั่งบนเตียงนุ่มข้างๆ

เฟิ่งชิงหัวมองดูเขาและอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านอ๋อง องค์หญิงซีหลันไม่เพียงแต่เป็นองค์หญิงของประเทศเท่านั้น นางยังงดงามมากอีกด้วย เหตุใดเจ้าจึงปฏิเสธเพคะ?”

แม้ว่าบุคลิกของนางจะห่างจากนางเป็นพันลี้ แต่เฟิ่งชิงหัวก็มั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตนมาก ซีหลันผู้นั้นก็ดูเหมือนนางแปดเท่า ดังนั้น จ้านเป่ยเซียวจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

จ้านเป่ยเซียวเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่านางดี?”

“ก็ยังพอใช้ได้เพคะ”

“แต่เมื่อข้าเห็นนาง ข้าก็รู้สึกขยะแขยง”