พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 79

ในวินาทีถัดมา ชายชุดดำที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ล้มลงกับพื้นทีละคนๆ เลือดออกจากตา หู จมูก ปาก ลิ้นของพวกเขา

และจ้านเป่ยเซียวก็หมดสติไปเพราะลมหายใจผิดปกติ

เฟิ่งชิงหัวยื่นมือออกไปเพื่อจับชีพจรของเขา ชีพจรของเขาเกือบจะไม่มี เมื่อครู่นี้เขาใช้พลังไปมาก ถ้าคนในชุดดำมีมากกว่านี้ เขาคงเสียชีวิตไปแล้ว

เฟิ่งชิงหัวเหลือบมองไปยังผู้คนรอบๆ ที่กำลังก่อกวนสนามรบด้วยความโกลาหล นางอุ้มจ้านเป่ยเซียวขึ้นมาแล้วกระโดดขึ้นสองสามครั้ง และจากไปอย่างเงียบๆ ภายใต้ความมืดมิด

สระน้ำพุร้อนที่อยู่ในส่วนลึกของการก่อตัวของหินภูเขาไฟมีอุณหภูมิสูงกว่าน้ำพุร้อนทั่วไปมากกว่าสิบกว่าองศา ถ้าคนธรรมดาตกลงไป จะบาดเจ็บไม่น้อย

ชายหนุ่มนั่งหลับตาอยู่ในสระน้ำพุร้อนทั้งอย่างนั้น ผมยาวสีดำปล่อยอยู่ข้างหลัง และเม็ดน้ำที่เกิดจากไอน้ำที่ควบแน่นอยู่บนผิวหนังที่เปลือยเปล่าของเขาค่อยๆ คดเคี้ยวและตกลงไปในสระน้ำพุร้อน ถ้ามองใกล้ๆ จะเห็นว่าบนร่างของชายหนุ่มนั้นถูกแทงด้วยเข็มเงิน

“ถ้าไม่ใช่เพราะท่านเเป็นคนดีทั้ง ๆ ที่ปากร้าย ข้าคงไม่ช่วยท่านแน่ การได้พบข้าถือเป็นพรในแปดชั่วอายุคนของท่านที่สร้างขึ้นมา”

หลังจากที่เฟิ่งชิงหัวพึมพำกับตัวเองเสร็จแล้ว นางก็ออกจากสระน้ำพุร้อน

เนื่องจากที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ หุบเขาเล็กๆ แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยสมุนไพร นางเด็ดมาไม่น้อยและเริ่มต้มยาในหม้อดิน

เมื่อจ้านเป่ยเซียวฟื้นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนอนราบอยู่บนหินเรียบ ไม่ไกลนัก เฟิ่งชิงหัวกำลังต้มยา

ใบหน้าขาวถูกปกคลุมด้วยหมอกสีดำสองสามหย่อมเพราะควัน จู่ ๆ จ่านเป่ยเซียวก็รู้สึกว่าหญิงสาวหน้าตาตาธรรมดาคนนี้ดูเพลินตาเป็นพิเศษ มุมปากของเขาเม้มเล็กน้อย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาโดยไร้เสียง

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามา จ้านเป่ยเซียวก็หลับตาโดยอัตโนมัติอย่างไร้เหตุผล

ตาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ประสาทสัมผัสของการได้ยินและการสัมผัสจะไวมาก

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีมือเย็นของหญิงสาวมาแตะที่ข้อมือของเขา และอีกข้างหนึ่งแตะที่หน้าผากของเขาอย่างลวกๆ จ้านเป่ยเซียวได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับเสียงกลอง เขาไม่สามารถซ่อนมันไว้ได้

“หรือว่ายาของข้าไม่ถูกต้อง? ตามหลักแล้วควรจะตื่นได้แล้วนี่นา” หญิงสาวพูดกับตัวเอง

เขารู้สึกว่าหญิงสาวจากไปข้างเขา ในใจรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล และจิตใต้สำนึกต้องการที่จะยื่นมือออกไปดึงนาง

ในไม่ช้า เฟิ่งชิงหัวก็เข้ามาใกล้ แต่คราวนี้นางนั่งลงข้างจ้านเป่ยเซียวโดยตรง

จ้านเป่ยเซียวลังเลว่าเขาควรจะตื่นหรือไม่ จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ อ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก ก่อนที่สมองของเขาจะตอบสนอง จ้านเป่ยเซียวรีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

เข้าสู่สายตาคือดวงตาคู่โตสดใสจ้องมองเขาอยู่ จ้านเป่ยเซียวอึ้ง และเมื่อเขากลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็รู้สึกถึงกลิ่นยาจีนแรงในปากของเขา

ความรู้สึกนุ่มนวลถอยกลับอย่างรวดเร็ว เฟิ่งชิงหัวมองชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นทันที ตื่นตระหนกโดยสัญชาตญาณ และถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว

“เอ่อ เจ้าสลบอยู่ กัดฟันแน่นมาก ข้าจึงได้แต่ใช้วิธีนี้เท่านั้น อย่าคิดมาก ในเมื่อท่านฟื้นแล้ว ดื่มเองเถอะ”

นี่คือการอธิบายสิ่งที่นางกระทำเมื่อครู่นี้

จ้านเป่ยเซียวได้ยินอย่างชัดเจน แต่เขากลับไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วและมองเฟิ่งชิงหัวอย่างเย็นชา

ดูเหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วเหตุใดเจ้าถึงดูเหมือนทำผิดกันเล่า

“เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่” เขาถามในขณะที่หยิบชามยาจากมือของเฟิ่งชิงหัวและดื่มเข้าไปด้วยคำเดียว

ปฏิกิริยาแรกคือยานี้ไม่หวานนี่เอง

“ข้าบอกแล้วว่าอย่าใช้กำลังภายใน ท่านเกือบตายแล้ว โชคดีที่ข้าพาท่านมาที่นี่อย่างมีไหวพริบ ท่านหมดสติมาเจ็ดวันแล้ว หากท่านยังไม่ตื่นขึ้นมาอีก ข้าจะสงสัยว่าเป็นปัญหาทักษะทางการแพทย์ของข้า” เฟิ่งชิงหัวมุ่ยหน้า