พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 81

เมื่อเห็นว่าเป้าหมายสำเร็จแล้ว หนานกงลู่ซิ่วก็ไม่อยู่อีกต่อไป นางลุกขึ้นและกล่าวคำอำลา “ข้าจะสืบให้เร็วที่สุด ข้าหวังว่าท่านจะไม่ให้ข้าผิดหวัง และอย่าทำให้ท่านพ่อของข้าผิดหวังกับความคาดหวังที่มีต่อท่าน”

สำหรับความคาดหวังนี้เป็นความหวาดกลัวนั่นเอง

เฟิ่งชิงหัวกลับกล่าวว่า “เจ้าจะจากไปทั้งอย่างนี้หรือ?”

สีหน้าของหนานกงลู่ซิ่วประหลาดใจ ราวกับว่านางกำลังถามว่ายังมีเรื่องอะไรอีก?

เฟิ่งชิงหัวสะบัดเสื้อผ้าของนางและพูดว่า “ทุกคนรู้ว่าเจ้ามาที่จวนอ๋องเฉินอย่างเป็นขบวน จวนเฉิงเซี่ยงจะไม่รู้หรือ? เจ้ากับข้าไม่ถูกกันมาโดยตลอด ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าเดินจากไปอย่างเย่อหยิ่งเช่นนี้ ก็จะบอกให้หนานกงจี๋รู้ว่าระหว่างเจ้ากับข้ามีความลับบางอย่างน่ะสิ?”

หนานกงลู่ซิ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วท่านจะทำเช่นไร?”

“ข้าส่งเจ้าเอง” หลังจากพูดเช่นนั้น เฟิ่งชิงหัวก็คว้าแขนของหนานกงลู่ซิ่วโดยตรงและมุ่งหน้าไปยังประตูจวนอ๋องราวกับลมกระโชก จากนั้นก็เหวี่ยงนางลงกับพื้นโดยตรง

การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงหัวถูกบังคับอย่างแม่นยำ ดูเหมือนว่านางจะใช้กำลัง แต่นางไม่ได้ทำร้ายหนานกงลู่ซิ่ว แต่บังคับให้นางล้มลงกับพื้นเท่านั้น และชุดคลุมสีขาวเบาบางก็เปื้อนฝุ่นสีเทาทันที

เฟิ่งชิงหัวจงใจใช้คำพูดที่เฉียบคมว่า “หนานกงลู่ซิ่ว ข้า หนานกงเยว่ลั่วอาศัยอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงดีหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปเพราะเจ้าเป็นคุณหนูสามของจวนเฉิงเซี่ยง แต่ถ้าเจ้ากล้าสร้างปัญหาในจวนเฉิงเซี่ยง ข้าจะทุบตีเจ้าให้กลับไปจวนเฉิงเซี่ยง”

หนานกงลู่ซิ่วเข้าใจความหมายของเฟิ่งชิงหัว นางลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก “หนานกงเยว่ลั่ว อย่าคิดว่าเจ้าเป็นพระชายาเจ็ดแล้วคิดว่าเจ้าได้อยู่ตำแหน่งสูง ข้าบอกเจ้านะว่าไม่ช้าก็เร็วข้าจะเหยียบย่ำเจ้าไว้ใต้เท้าของข้า!”

“โอ้? เพียงเจ้าเนี้ยนะ? ไม่รู้ว่าด้วยสถานะของเจ้าในฐานะคุณหนูสามหรือสถานะในฐานะแม่ม่ายที่เพิ่งเกิดใหม่ของเจ้า?” เฟิ่งชิงหัวเย้ยหยัน

หนานกงลู่ซิ่วโกรธจัดมาก นางคว้าแส้ที่อยู่บนตัวของนางและกำลังจะเฆี่ยนไปยังร่างของเฟิ่งชิงหัว แต่แส้กำลังจะฟาดโดนหญิงสาวก็ถูกสะบัดออกไปด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น

“วันนี้ข้าไม่อยากเห็นเลือดที่หน้าจวนอ๋องเฉิน ไสหัวออกไปซะ!" เฟิ่งชิงหัวพูดและสั่งองครักษ์หน้าประตู “พวกเจ้าดูไว้ ถ้าคุณหนูสามยังไม่จากไป ก็จับนางกลับไปจวนเฉิงเซี่ยง ให้เฉิงเซี่ยงจัดการนาง”

“ข้าน้อยรับทราบ!”

โดยธรรมชาติแล้ว หนานกงลู่ซิ่วต้องการสร้างความวุ่นวายที่จวนอ๋องเฉิน จากนั้นจึงถูกทหารสองคนยัดเข้าไปในรถม้าและส่งกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยง

หนานกงจี๋รีบไปที่หน้าประตูหลังจากรู้เรื่องนี้อย่างรวดเร็ว และเห็นหนานกงลู่ซิ่วกำลังโต้เถียงกับองครักษ์ของจวนอ๋องเฉิน

หนานกงจี๋สั่งคนบังคับพาหนานกงลู่ซิ่วกลับไปที่ห้องทำงานทันที

เมื่อถามเหตุผลแล้ว ใบหน้าของเขาขรึมลง “หนานกงลู่ซิ่ว! เป็นเพราะข้าตามใจเจ้ามากเกินไปใช่หรือไม่!”

สีหน้าหนานกงลู่ซิ่วเต็มไปด้วยความคับแค้นใจและกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่พอใจ พี่สาวรองไม่มีความสามารถและคุณงามความดีหรือคุณธรรม แต่นางสามารถสมรสไปถึงจวนอ๋องเฉินและมีชีวิตที่ดีได้ แต่ข้าต้องสมรสกับคนใช้ แล้วยังกลายเป็นหญิงม่ายใหม่หรือ? นางเป็นผู้ที่ทำร้ายข้า ข้ารู้มาตลอดว่าท่านลำเอียงใจแต่ท่านก็ลำเอียงใจเกินไปแล้ว”

หนานกงจี๋ขมวดคิ้ว “เจ้าจะให้พ่อทำยังไงล่ะ? เจ้าเป็นผู้ที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นมาด้วยตัวเอง ถ้าเจ้าไม่ไปยั่วยุพี่สาวรองของเจ้า เจ้าจะไปตกอยู่ในเงื้อมมือของนางได้อย่างไร?”

“แต่...” หนานกงลู่ซิ่วมีสีหน้าไม่พอใจ แต่มีท่าทีไม่กล้าโต้แย้งท่านพ่อ

เมื่อเห็นนางเช่นนี้ หนานกงจี๋มีความคิดหนึ่งในใจ “แต่พี่สาวรองของเจ้าหยิ่งยโสเกินไปจริงๆ ตอนนี้แม้แต่แม่และพี่สาวใหญ่ของเจ้าก็ยังต้องทนทุกข์ทรมานเพราะนาง”

“ท่านพ่อ ท่านตามใจพี่สาวรองไม่ได้อีกแล้ว หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทั่วทั้งจวนเฉิงเซี่ยงของเราจะถูกนางทำร้าย หากท่านไม่กล้าต่อกรกับจวนอ๋องเฉิน ข้าจะล้างแค้นให้กับตนเอง จะไม่ให้จวนเฉิงเซี่ยงได้รับผลกระทบด้วย!”

สายตาของหนานกงจี๋มองไปที่หนานกงลู่ซิ่ว และสบตากับนาง รู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย

เขามีลูกสาวเพียงสามคนในชีวิตของเขา และเขาไม่เคยให้ความสนใจอย่างใส่ใจกับลูกสาวภรรยาสนมคนนี้ แต่หลังจากได้เห็นนางในวันนี้ เขาก็ตระหนักว่าดวงตาและความโหดเหี้ยมในจิตใจของลูกสาวคนนี้เหมือนกับเขามาก

ในใจของหนานกงจี๋เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่หายาก “พ่อให้เจ้าสมรสกับคนใช้คนหนึ่ง เจ้าก็เกลียดพ่อด้วยหรือไม่?”