พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 84

องค์หญิงเหออานรู้สึกได้ใจมาก นางเชิดคอแล้วมองไปที่เฟิ่งชิงหัว “เสด็จพี่สะใภ้ ถึงเจ้าแล้ว”

เสียงขององค์หญิงเหออานทำให้ทุกคนหันมาสนใจที่ใบหน้าของเฟิ่งชิงหัว ทักษะการเล่นฉินขององค์หญิงถึงจุดสูงสุดแล้ว เป็นไปได้ไหมที่พระชายาเจ็ดจะดีดเพลงที่ทำให้หลงไหลได้มากกว่านี้?

เห็นเพียงเฟิ่งชิงหัว พูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด “เสด็จพ่อ ข้าเกรงว่าข้าจะดีดฉินให้ทุกคนฟังไม่ได้เพคะ”

ในขณะที่พูด นางยกมือขวาขึ้น เห็นเพียงนิ้วนั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีแดง แม้ว่าจะตกสะเก็ดไปแล้ว แต่ก็ยังน่าตกใจ

จ้านเป่ยเซียวขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?” ฮ่องเต้เซวียนถ่งถามในสิ่งที่ทุกคนอยากถาม

เห็นเพียงเฟิ่งชิงหัวพึมพำ “เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้าชนแก้วกับองค์ราชทายาท เศษแก้วแตกบาดมือข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ข้าเลยไม่พูด ข้าคาดไม่ถึงว่าจะพบกับองค์หญิงที่เชิญดีดฉินเพคะ”

นิ้วได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถดีดฉินต่อไปได้ ทุกคนก็เงียบลง

แต่องค์หญิงเหออานไม่ยอม “ข้าว่าเจ้าตั้งใจ เจ้าตั้งใจทำให้มือบาดเจ็บใช่ไหม? ถ้าเจ้าไม่ต้องการแข่งขันกับข้า ก็ช่างเถอะ เหตุใดจึงเล่นกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้”

ทันทีที่คำพูดของนางออกมา สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ด้านเฟิ่งชิงหัว ทันที แต่นางกลับก้มหน้าลงและไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

อย่าบอกนะว่าพูดถูกแล้ว ทุกคนคิดในใจ

ด้านข้าง องค์หญิงซีหลันซึ่งไม่ได้พูดมากทั้งคืนก็กล่าวว่า “ทักษะการดีดฉินขององค์หญิงเหออานนั้นน่าทึ่งมาก ซีหลันก็ชื่นชมจริงๆ สำหรับพระชายาเจ็ด ซีหลันดูถูกท่านเสียจริงที่ท่านหลบเลี่ยงเช่นนี้ ท่านจะคู่ควรกับท่านอ๋องเจ็ดได้อย่างไรหากทำตัวเช่นนี้”

ขณะพูด ดวงตามองไปยังจ้านเป่ยเซียวด้วยสายตาอ่อนโยน เหมือนกับการมองด้วยความรัก

ทันใดนั้น เฟิ่งชิงหัวเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มจนปัญญา “องค์หญิงได้เปรียบเทียบฉินแล้ว ถ้าข้าเปรียบเทียบด้วยเครื่องดนตรีอื่นๆ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ข้าจะเอาเปรียบองค์หญิง ในเมื่อข้าดีดฉินไม่ได้ งั้นให้ข้ามาเต้นรำให้เข้ากับเพลงที่องค์หญิงดีดเมื่อครู่นี้เถอะเพคะ”

คำพูดเหล่านี้ แล้วก็นึกถึงเพลงที่องค์หญิงเพิ่งดีด ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอว่าการเต้นรำแบบไหนที่เข้ากับเพลงแบบนั้น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครคัดค้าน เฟิ่งชิงหัวจึงพูดกับฮ่องเต้เซวียนถ่งอีกครั้ง “ฝ่าบาทและขุนนางทุกท่านโปรดไปที่สวนบุปผาหลวง ให้ข้าแสดงการเต้นรำแบบใหม่เพื่อสำหรับทุกคน”

สายตาของเหล่าขุนนางที่เบื่อหน่ายกับการชมการแสดงในพระราชวังอดไม่ได้ที่จะสว่างขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าแบบใหม่ สีหน้าคาดหวัง

เมื่อฮ่องเต้เซวียนถ่งเห็นว่าทุกคนเห็นด้วยก็พยักหน้าทันที “อืม งั้นทุกคนไปดูกันเถอะ”

หลังจากที่เฟิ่งชิงหัวกล่าวขอบพระทัยอีกครั้งแล้ว นางก็จากไปเพื่อเตรียมการก่อน

สายตาขององค์หญิงเหออานสบเข้าไปองค์หญิงซีหลันในที่นั่ง เห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าจนแทบมองไม่เห็น นางจึงถอยกลับไปประจำตำแหน่ง

ทุกคนกำลังดื่มเหล้าพร้อมชื่นชมดอกไม้ในสวนบุปผาหลวง และเวลารอก็ไม่นานเกินไป

ในขณะที่ทุกคนไม่ได้เตรียมตัว ทันใดนั้นเสียงกลองก็ดังขึ้น ตูม ตูม ตูม

เสียงกลองไม่รีบร้อน เสียงต่ำมาก ทุกคนมองไปรอบๆ อยากดูว่าเสียงดังมาจากไหน

ไม่รู้ว่าใครพูดออกมา “ดูสิ พระชายาอ๋องอยู่บนภูเขาปลอม!”

เห็นเพียงหญิงสาวในชุดขาวยืนอยู่เงียบๆ บนโขดหินสูงสามเมตร กระโปรงผ้าโปร่งสีขาวบนตัวของนางถูกลมพัดราวกับว่านางกำลังจะกลายเป็นนางฟ้า

ไม่มีเสียงอื่นใดรอบตัว ภาพตรงหน้าสวยงามราวกับภาพวาด ไม่มีใครกล้าไปรบกวน

นางนั้นเหมือนหยก ผมเหมือนหมึก ดวงตาเหมือนแก้ว และคิ้วบาง ๆ เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนที่ไม่สะดุดตาเป็นพิเศษ แต่บนร่างกลับมีออร่าที่ไม่สนใจใครและหยิ่งยโส แต่ให้ความรู้สึกบริสุทธิ์ นางมีลักษณะพิเศษที่ไม่เหมือนใคร ราวกับเป็นที่รักของสรรพสิ่ง ทั่วทั้งร่างของนางนั้นงดงามมากจนดึงดูดสายตาของผู้คน

ในที่สุด ดวงตาสีดำดุจแก้วก็ปิดลงอย่างช้าๆ ขนตายาวกระพือเป็นระยะๆ และนิ้วที่เรียวยาวราวกับหยกก็วางไว้ตรงหน้าอกในท่านั่งครึ่งตัว ศักดิ์สิทธิ์และสูงส่ง ไร้คำอธิบาย

เหตุผลที่นางขอให้ทุกคนมาที่สวนบุปผาหลวง ก็เพื่อให้ลมที่พัดผ่านพัดจิตวิญญาณที่ปั่นป่วนที่องค์หญิงเหออานเป็นผู้สร้าง บวกกับคาถาจิตพิสุทธิ์ของนาง คาถาของคนเหล่านี้น่าจะได้รับการแก้ไขแล้ว

ทุกคนมองไปที่นางที่ดูเหมือนนางฟ้าบนภูเขาปลอม ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล

ทุกสายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวคนนั้นเท่านั้น

เฟิ่งชิงหัวมองดูผู้คนที่อยู่ล่างภูเขาปลอม จากนั้นนางก็มองตนเองที่ยืนอยู่บนความสูง สายตาของนางจับจ้องไปยังจ้านเป่ยเซียว มุมปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย นางเอามือแตะริมฝีปากแล้วกระซิบ “ท่านอ๋อง”