พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว นิยาย บท 12

บทที่ 12 หัวใจวีตัส

ภายในห้อง อารียาล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง เธอหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอเล่น

“นี่ คนที่เจ้าของวิลล่าฟ้าอนงค์เชิญน่ะอาจจะไม่ใช่ชรินทร์ทิพย์ก็ได้ ตอนนี้เธอมั่นใจมากแค่ไหน เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็ยิ่งอายมากขึ้นเท่านั้น” รพีพงษ์พูดปลอบใจ

“ไม่ว่าคนที่เขาเชิญจะเป็นใคร แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว หงุดหงิดใจเปล่าๆ” อารียาเอ่ยขึ้น

เมื่อเห็นว่าอารียาพูดเช่นนี้ เขาก็ไม่พูดอะไรอีก เขารอให้ถึงวันงานแล้วค่อยเซอร์ไพรส์เธอ

“ว้าว สร้อยคอเส้นนี้สวยจัง” เธอพูดขึ้นมาขณะที่รพีพงษ์กำลังปูที่นอน

รพีพงษ์ประหลาดใจเล็กน้อย เขาโน้มหน้าเข้าไปดู รูปในมือถือของเธอเป็นสร้อยคอที่ประดิษฐ์อย่างสวยงาม ชื่อของมันคือหัวใจวีตัส สร้อยคอเส้นนี้จะถูกประมูลในวันพรุ่งนี้

เขาฉุกคิดขึ้นมาในใจ เขาวางแผนไว้ว่าจะเซอร์ไพรส์เธอในวันงานนิทรรศการ เขาจะจัดสถานที่ให้โรแมนติก เพื่อจะขอบคุณเธอตลอดสามปีที่ผ่านมา แต่ดูๆ ไปแล้วมันยังขาดของขวัญไปสักอย่าง

“สร้อยคอเส้นนี้สวยมาก คุณชอบไหม” รพีพงษ์ถามลองเชิง

อารียาทำหน้าเซ็งๆ แล้วพูดว่า “เจอกับของแบบนี้ ผู้หญิงคนไหนจะไม่ชอบ แต่ว่าสร้อยคอเส้นนี้มันแพงมาก ราคาเริ่มประมูลคือสิบล้าน มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถวาดฝันได้”

“อันที่จริงวาดฝันไว้หน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร” รพีพงษ์เอ่ยขึ้นมา

อารียากลอกตามองบนใส่เขา แล้วพูดว่า “วาดฝันอะไร วาดฝันให้นายซื้อให้ฉันเหรอ อย่าคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย รีบนอนเถอะ”

พูดจบ เธอก็ปิดมือถือแล้วนอนลงบนเตียง

รพีพงษ์ยกยิ้มมุมปาก เขาตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะประมูลสร้อยคอหัวใจวีตัสเพื่อจะเอามาเป็นของขวัญให้เธอ

เช้าวันต่อมา อารียาไปเตรียมนิทรรศการวัตถุโบราณ รพีพงษ์เข้าไปในตัวเมือง สร้อยคอหัวใจวีตัสจะถูกประมูลในตัวเมือง

รพีพงษ์ซื้อหมวกแก๊ปที่ร้านข้างทางแล้วสวมมันไว้บนศีรษะ จากนั้นเขาก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเอง เพื่อไม่ให้คนจำเขาได้

ไม่นานเขาก็มาถึงสถานที่ประมูล มีรถจอดอยู่จำนวนมาก ผู้ที่มาร่วมงานประมูลนี้ถ้าไม่ใช่คนรวยก็เป็นคนที่มีอำนาจ แต่ละคนสวมเสื้อผ้าเครื่องประดับที่ดูดีมีราคา จะมีก็แต่รพีพงษ์ ที่สวมเสื้อผ้าตามแผงขายเสื้อ ซึ่งดูไม่เข้ากับคนในที่นี้เสียเลย

เขาเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้างานประมูล ตรงนั้นมีชายสวมเสื้อสูทสีดำสองสามคนกำลังยืนตรวจสอบผู้เข้าร่วมงาน

รพีพงษ์กำลังจะเดินเข้าไปในงาน แต่ชายสองคนก็เข้ามากั้นเข้าเอาไว้ก่อน

“ถ้าจะเก็บขยะก็ไปฝั่งนู้น ที่นี่เป็นงานประมูลระดับสูง ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย แกคิดว่าตัวเองจะเข้าไปที่ไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ” ผู้ชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้น

รพีพงษ์ปรายตามองแล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันมาร่วมงานประมูล”

ผู้ชายทั้งสองคนได้ยินแล้วก็อึ้งไป จากนั้นก็หัวเราะร่วน

“แกคิดว่าพวกฉันตาบอดหรือไง สารรูปอย่างแกเนี่ยนะ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่รวมๆ แล้วน่าจะไม่เกินร้อย ที่นี่เป็นงานประมูลระดับสูง ของแต่ละชิ้นมีราคาหลักล้านทั้งนั้น แกคิดว่าตัวเองซื้อไหวเหรอ”

“พอแล้ว พอแล้ว อย่าไปคุยกับคนไร้ประโยชน์แบบนี้เลย รีบไล่มันไปเถอะ อย่าให้มันไปรบกวนแขกคนอื่น” ชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา