พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 101

ตอนที่ 101 เป่ยจื่อห้าฟื้นคืนสติ

เป่ยจื่อห้าวสลบไปเจ็ดวันเต็มๆ จนในที่สุดก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าวันเวลาได้เปลี่ยนไปแล้วและเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรในช่วงเวลานั้นเลย และก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ทุกอย่างได้

“ ลูกรัก ในที่สุดเจ้าก็ได้สติแล้ว! ” เมื่อลี่เฟยเห็นเขาลืมตาขึ้นมา จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้นางเป็นกังวลอย่างมาก ถ้าหากว่าลูกชายของนางเป็นอะไรไปขึ้นมา เช่นนั้นนางก็คงจะไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว

นางมีลูกชายเพียงแค่คนเดียวและความหวังทั้งหมดล้วนที่เขาทั้งสิ้น

ความอดทนอดกลั้นในพระราชวังหลายปีที่ผ่านมานี้ ลี่เฟยใช้ชีวิตอย่างกังวลและหวาดกลัว

นางเป็นคนที่ฐานะต้อยต่ำที่สุดในตำหนักนางสนมเพราะฐานะเดิมของนาง จึงถูกนางสนมคนอื่นเหยียดหยามดูถูกอย่างเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงอดทนและระมัดระวังทุกย่างก้าว ราบรื่นและเรียบเนียน ถึงจะสามารถมีที่ยืนอยู่ในตำหนักนางสนมหลวงได้ เมื่อให้กำเนิดลูกชาย ในที่สุดนางก็เลื่อนตำแหน่งเป็นพระชายา

แต่ยังมีจิ้นกุ้ยเฟยที่คอยกดทับบนหัวนางอยู่ แล้วก็ซูเฟย หรือแม้แต่เสียนเฟยที่เพิ่งจะเข้าวังมาก็ได้รับความโปรดปรานมากกว่านาง

โดยเฉพาะตอนนี้ลี่เฟยอายุมากขึ้นแล้ว จำนวนครั้งที่ฮ่องเต้ไปหานางที่นั่นนับวันก็ยิ่งน้องลงเรื่อยๆ

ในพระราชวังนี้ล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์แต่ไหนแต่ไรมา ใครที่ได้รับความโปรดปรานมากพวกทาสรับใช้ก็จะไปอยู่ทางด้านนั้น

ตำหนักจิ๋นชิ่วของลี่เฟย สิ่งของส่วนมากที่ฮ่องเต้พระราชทานมาให้ล้วนเป็นของที่นางสนมคนอื่นๆเลือกเหลือไว้ ถึงแม้ในใจของนางจะไม่พอใจ แต่ก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์ที่สง่างามและมีความรู้ของนางไว้ ไม่ต้องการให้ฮ่องเต้คิดว่านางเป็นผู้หญิงที่ขี้หึงและหึงหวงง่าย

ยิ่งกว่านั้น เมื่ออายุเท่ากับลี่เฟยแล้ว ต่อให้ดูแลรักษารูปร่างหน้าตาดีแค่ไหน ก็คงไม่ดีเท่านางสนมที่เพิ่งเข้ามาในวังเหล่านั้นแน่

ในใจของลี่เฟยกลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและไม่ยอมรับ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว สักวันหนึ่งนางจะต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างนี้ให้ได้

นางต้องการให้ลูกชายของตัวเองได้ขึ้นครองบัลลังก์และกลายเป็นผู้ครอบครองแผ่นดินทั้งหมดนี้ นางต้องการเป็นไทเฮ่าและทำให้นางสนมคนอื่นทำได้แค่น้อมคำนับแทบเท้าของนางเมื่อเจอนางหลังจากนี้ ให้ตัวเองได้ภาคภูมิใจในสิ่งที่มีอย่างมีความสุข

แต่ตัวหมากเพียงหนึ่งเดียวที่จะทำให้นางได้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนาทั้งหมดนั้น ก็คือลูกชายของนาง

เมื่อเห็นท่านแม่ของตัวเองเฝ้าดูอยู่ข้างเตียงและจ้าวซินซินก็ยืนอยู่ด้านข้าง เป่ยจื่อห้าวยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาแค่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากร่างกาย

เขาสลบไปตั้งหลายวันและเพิ่งจะได้สติขึ้นมา ความทรงจำเลอะเลือนเป็นเรื่องปกติที่จะจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นในชั่วขณะหนึ่งไม่ได้

“ ลูกรัก เจ้าทำให้แม่ตกใจแทบตาย หากเจ้าเป็นอะไรไปขึ้นมา เช่นนั้นแม่ก็จะตายตามเจ้าไปด้วย” ลี่เฟยใช้ผ้าเช็ดน้ำตาไม่หยุด ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสะเทือนใจอย่างอดไม่ได้ ช่างเป็นภาพของแม่ลูกที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งมาก

นางรักลูกชายเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจของนาง แต่กลับจิตใจโหดเหี้ยมอำหิตกับคนอื่นเช่นนี้และยังวางยาพิษลอบทำร้ายองค์รัชทายาท จะบอกว่านางมีเมตตาสักครึ่งหนึ่งได้อย่างไรกัน?

เมื่อจ้าวซินซินเห็นเช่นนี้ก็โล่งใจ นางก็ได้วางหมากของตัวเองทั้งหมดไว้ที่องค์ชายสามเช่นกัน จนมาถึงจุดที่แตกหักกับจางยวี่โหร่วอย่างไม่เสียดาย ถ้าหากเขาตาย เช่นนั้นนางก็คงจะถูกทำลายไปด้วย

“ ลูกรัก เจ้ารีบบอกแม่มาว่าใครคือมือสังหารที่บังอาจกล้าลงมือวางยาพิษเจ้ากันแน่ เจ้าเคยเห็นรูปลักษณ์ของเขาหรือไม่? ข้าจะหาตัวมันมาตัดเป็นชิ้นๆให้ได้ ”

วางยาพิษ? มือสังหาร?

ในที่สุดเป่ยจื่อห้าวก็ตอบสนองกลับมาอย่างช้าๆ ทันใดนั้นภาพบางส่วนก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา