พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 115

ตอนที่115อุบายโฉดชั่วของตำหนักเฉินกั๋วกง

“พระราชโองการยังไม่ประกาศลงมาเปิ่นหวังได้ยินมาจากเสด็จแม่ที่นั่นเรื่องนี้เจ้าอย่าเพิ่งบอกเล่าแก่คนภายนอกชั่วคราวตอนแรกที่เปิ่นหวังรับทราบก็แปลกใจบ้างตามที่กล่าวกันยังว่าเฉินกั๋วกงริเริ่มไปกราบทูลขอเสด็จพ่อทรงพระราชทานอภิเษกสมรสเสด็จพ่อก็ทรงเห็นด้วยแล้ว”เป่ยจื่อหัวเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้แก่นางตามความจริง

อะไร?คิดไม่ถึงว่ายังเป็นพวกเขาริเริ่ม?

เมื่อคิดถึงว่าเริ่มแรกเฉินซูเสียนรักชอบองค์ชายสองติดตามอย่างยากลำบากมาหลายปีแม้ว่านางไม่ชอบเฉินซูเสียนแต่นางยังรู้สึกชื่นชมบ้างในความเพียรส่วนนี้ของหล่อน

ตอนนี้จู่ๆหล่อนกำลังจะอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทอย่างกะทันหันเช่นนี้ย่อมทำให้ผู้คนอดที่จะคิดถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดีบ้างมิได้

มองดูสีหน้าของหลิงจือเห็นได้ชัดว่าวิตกกังวลเป่ยจื่อหัวรีบปลอบใจ

“จือเอ๋อเจ้าอย่ากลัวเปิ่นหวังรู้ว่าพวกเจ้ามีความขัดแย้งกันมาก่อนต่อให้หล่อนได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทเปิ่นหวังก็ไม่ปล่อยให้หล่อนแกล้งรังแกเจ้าเด็ดขาดด้วย”

แต่ว่า...เมื่อเรื่องได้มาถึงจุดนั้นถึงแม้ว่าเขาไม่คิดแต่ก็มิอาจยับยั้งไว้ได้แล้วอ่า

ก่อนหน้านี้เฉินซูเสียนเป็นเพียงคุณหนูใหญ่ของตำหนักเฉินกั๋วกงเท่านั้นก็หยิ่งยะโสวางก้ามเขื่องโขขนาดนั้นไม่เห็นใครอยู่ในสายตาภายหน้าได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทเช่นนั้นแล้วไยมิใช่ยิ่งเป็นนักเลงโตมากขึ้นแล้ว

และสถานะของพระชายาองค์รัชทายาทก็เปี่ยมด้วยบารมีสูงส่งไร้เทียมทานถึงเวลานั้นยิ่งไม่มีใครสามารถต้านหล่อนได้แล้ว

แต่ตอนนี้นางกลับไม่สามารถพูดคำพูดเหล่านี้กับเป่ยจื่อหัวได้

องค์รัชทายาทเป็นพระเชษฐาองค์โตของพระองค์เฉินซูเสียนกำลังจะเป็นพระเชษฐนีของพระองค์นางไม่คิดอยากให้พวกเขาทะเลาะกันเพื่อนางเอง

“อืมหม่อมฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับหล่อนมากนักวันข้างหน้าก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันอีกหล่อนไม่น่าจะทำอะไรหม่อมฉันได้เพคะ”

สีหน้าของหลิงจือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจกลับมิอาจที่จะไม่วิตกกังวลมิได้

...

หลังจากเป่ยจื่อหัวจากไปแล้วแน่นอนสิ่งแรกที่นางต้องทำคือรีบไปพระตำหนักอ๋องชิงผินทันทีเพื่อบอกเล่าเรื่องนี้แก่จางยวี่โหร่ว

อาศัยอยู่ในพระตำหนักอ๋องชิงผินได้หลายวันแล้วจางยวี่โหร่วได้เริ่มค่อยๆคุ้นเคยกับจังหวะของชีวิตในที่นี่ อีกทั้งยังชินกับสถานะของพระชายาอ๋องชิงผินนี้ด้วย

หันยี่ฉีดีกับนางจริงๆบ่าวไพร่ในพระตำหนักนี้ก็เคารพยกย่องให้เกียรตินางด้วยอีกครั้งที่นางรู้สึกว่าทางเลือกของตนเองไม่ได้ผิดดีร้ายอย่างไรตอนนี้นางอยู่ที่นี่มีความรู้สึกของการเป็นสมาชิกมีที่พักพิงมีความรู้สึกของการมีครอบครัวแล้ว

มีเพียงสิ่งเดียวคือมีใครบางคนที่หยิบฉวย“ไร้ขีดจำกัด”กับนางในยามค่ำคืนจนกระทั่งทุกๆเช้านางมักจะหลับถึงตะวันสายโด่จึงลุกขึ้นจากเตียงแม้จะลุกขึ้นมาก็เจ็บหลังปวดเอว

คิดถึงเรื่องเหล่านี้ในใจของจางยวี่โหร่วก็ทั้งโกรธขึ้งทั้งอับอายแต่ว่านางดันได้เข้ามาในรังหมาป่าแล้วออกมาไม่ได้อีกแล้ว

แต่ว่าลักษณะนางในตอนนี้ดูงดงามมากขึ้นกว่าเดิมเห็นได้ชัดว่ามีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นหลายส่วนเวลาเยื้องย่างยกมือยกไม้ได้แผ่ซ่านความรักและความเย้ายวนเห็นได้ชัดว่าเป็นผลจากการหล่อเลี้ยงซึมซับด้วยความรัก

ได้ยินเสี่ยวเฟิงรายงานว่าหลิงจือมาเยี่ยมนางแล้วจางยวี่โหร่วมีความสุขมากรีบให้คนไปเชิญนางเข้ามา

ตั้งแต่ที่นางย้ายเข้ามาอยู่ในพระตำหนักอ๋องชิงผินพี่น้องสองสาวก็ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้วจางยวี่โหร่วยังคิดถึงนางมากจริงๆไม่ทันรอให้นางเดินเข้ามาตนเองรีบไปห้องโถงด้านหน้าโดยตรงเพื่อทักทายต้อนรับ

หลิงจือเห็นสีหน้านางดูมีความสุขมากเช่นนี้ทั่วใบหน้าปกคลุมไปด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมใจในความรักก็รู้สึกปลื้มปีติยินดีไปกับนางด้วยจากส่วนลึกในหัวใจ