พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 120

ตอนที่120หน้าต่างมีหู

จางยวี่โหร่วและหลิงจือเข้าพระราชวังด้วยกันคนหนึ่งไปเยี่ยมเสียนเฟยคนหนึ่งไปเยี่ยมซูเฟย

ซูเฟยก็จะได้เป็นแม่สามีของหลิงจือในไม่ช้ารอนางอภิเษกสมรสกับองค์ชายสองแล้วก็ต้องเรียกพระนางว่าพระมารดาคำหนึ่งอีกทั้งซูเฟยเป็นคนง่ายๆมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลิงจือคาดว่าจะไม่มีความขัดแย้งระหว่างแม่และลูกสะใภ้หลังจากที่นางได้อภิเษกสมรสแล้วจริงๆต้องมีความสุขเต็มเปี่ยมมีความรักใคร่ปรองดองกันแน่ๆ

ความรักล้วนพึ่งพาซึ่งกันและกันไม่สงสัยเลยว่าทำไมหลิงจือชอบเข้าวังไปเยี่ยมยามที่ว่างเว้นแม้แต่นางได้ไปพระตำหนักอ๋องสองเพียงไม่กี่ครั้งล้วนเป็นเป่ยจื่อหัวมาหานางตลอด

เป่ยจื่อหัวยังมีคำบ่นต่อว่าในเรื่องนี้ยังได้บ่นต่อหน้าซูเฟยไปหลายครั้งพระนางซึ่งกำลังจะเป็นยายคนนี้ได้แย่งเอาสะใภ้ของเขาไปแล้ว

ในเมื่อได้เข้าพระราชวังด้วยกันทำไมจึงต้องแยกจากกันไปที่พระราชวังของเสียนเฟยโดยตรงมิดีกว่าหรือแล้วค่อยไปเรียกซูเฟยพร้อมกันทุกคนได้พูดคุยหัวเราะด้วยกันก็ไม่เลวนัก

ต่อให้ไม่ใช่เหตุเพราะพวกนางเดิมความสัมพันธ์ระหว่างซูเฟยกับเซียนเฟยก็ดีมากมาตลอดแต่ตอนนี้รุ่นหลังของพวกนางก็ได้ใกล้ชิดกันนี่เห็นได้ชัดมากว่าเป็นเรื่องดี

เป่ยจื่อหัวไม่พลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้เป็นธรรมดาก็ตามเข้ามาร่วมสนุกสนานด้วยกัน

เดิมองค์หญิงฉางลื่อได้ถูกเสียนเฟยอุ้มไว้ในอ้อมแขนเมื่อเห็นจางยวี่โหร่วและหลิงจือมาพลันดิ้นออกจากอ้อมแขนของนางวิ่งด้วยฝีเท้าน้อยนิดมาหาพวกนาง

“ป้ายวี่โหร่วป้าจือเอ๋อ”

จางยวี่โหร่วรีบอุ้มนางขึ้นมาแล้วจูบไปบนใบหน้าน้อยๆของนางหลายครั้ง

เจ้าสาวน้อยที่น่ารักนี่ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ทุกครั้งที่ได้เห็นนางหัวใจก็แทบจะหลอมละลายออกมาแล้ว

องค์หญิงฉางลื่อเป็นสมบัติอันล้ำค่าน้อยๆซึ่งเป็นที่รักโปรดปรานของทั้งพระราชวังยากที่จะให้ผู้คนไม่รักชอบนางได้หลิงจือที่มีนิสัยเงียบๆก็ยังถูกเร้าขึ้นมาเห็นจางยวี่โหร่วอุ้มนางก็ยื่นมือออกมาคิดจะกอดแต่ครึ่งทางกลับถูกรั้งไว้

“พระเชษฐารอง!”เมื่อองค์หญิงฉางลื่อได้เห็นเป่ยจื่อหัวปรากฏขึ้นพลันก็มีเรียกคำหนึ่งอย่างมีความสุขอีกนี่เป็นพระเชษฐาที่รักนางตามใจนางที่สุด

ในบรรดาพระเชษฐาทั้งหมดที่นางชื่นชอบที่สุดคือพระเชษฐารองคนนี้แล้ว

เป่ยจื่อหัวมองนางทั่วหน้าแสดงรักโปรดปรานหลังจากนั้นเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของนางเบาๆครั้งหนึ่ง

“ป้าจือเอ๋ออะไรกันภายหน้าเจ้าควรเรียกนางว่าพระเชษฐนี”

“พระเชษฐนี?”ฉางลื่อเบิ่งตาโตทั้งคู่ที่เยิ้มฉ่ำจ้องดูนางแววตาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ“พระเชษฐาสองเจ้าหลอกคนป้าจือเอ๋อยังไม่ได้แต่งงานกับท่านแล้วนางจะเป็นพระเชษฐนีของหนูได้ยังไงป้าจือเอ๋อสวยมากแบบนี้รอหนูโตขึ้นแล้วหนูจะแต่งงานกับนางน่ะ?”

คำพูดนี้ของนางแย่เล่นจนทำให้คนทั้งห้องอดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา

สาวน้อยห้าหกขวบอย่างนางกลับกล้าพูดคำพูดเช่นนี้ออกมาน่ารักเกินไปแล้ว

“อะไรตอนนี้เปิ่นหวังยังไม่ได้อภิเษกสมรสจือเอ๋อเข้าประตูมาเจ้ากลับเริ่มที่จะคิดถึงพระชายาในอนาคตของเปิ่นหวังแล้วพระเชษฐารองอะไรก็ยอมให้เจ้าได้แต่มีเพียงจือเอ๋อให้ไม่ได้”

เป่ยจื่อหัวทำท่าราวกับล่มสลายออกมาแต่ในน้ำเสียงกลับไม่ได้มีความหมายต่อว่าสักกึ่งยังเต็มไปด้วยความรักโปรดปราน

ซูเฟยหัวเราะพลางกล่าวว่า“พูดขึ้นมาแล้วเจ้ากับจือเอ๋ออยู่ร่วมกันยังเป็นด้ายเส้นแดงที่ฉางลื่อช่วยจูงให้น่ะ”

เป็นเช่นนี้จริงๆเวลานั้นถ้าไม่ใช่นางดึงความสนใจของเป่ยจื่อหัวมายังร่างหลิงจือพวกเขาทั้งสองอาจจะไม่ได้มีบุพเพสันนิวาสเช่นนี้ตอนนี้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็ได้พึ่งอาศัยองค์หญิงฉางลื่อน่ะ