พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 สาบสูญไร้ร่องรอย

เมื่อได้ยินวาจานี้ ในใจซูเฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจบ้าง นางรีบลุกขึ้นทันที เดินไปมารอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อร้อนใจ

“ตอนนี้ควรทำอย่างไร? จือเอ๋ออย่าได้เกิดเหตุเด็ดขาดจึงดี”

จางยวี่โหร่วก็เป็นกังวลมาก ตอนนี้เหลือเพียงความหวังที่โชคดีมีสุขสักนิด ก็คือที่องค์ชายสองที่นั่น หวังว่าเขาสามารถมาบอกพวกเขาว่าแท้จริงหลิงจืออยู่ด้วยกับเขา ทุกอย่างล้วนเป็นเพียงการแสร้งตกใจฉากหนึ่งเท่านั้น

เวลานี้ จู่ ๆ ข้างนอกมีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งระลอกหนึ่งดังขึ้น เป่ยจื่อหัวไม่อาจรอรายงานแจ้งให้ทราบล่วงหน้าก็บุกเข้ามาโดยตรง

“พระมารดา จือเอ๋ออยู่ไหมเพค่ะ?”

รอจนเขาเข้ามาจึงได้พบว่ามีเพียงจางยวี่โหร่วอยู่ที่นี่ ไม่เห็นร่องรอยหลิงจืออย่างสิ้นเชิง สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาวไปทั่วทันที

พวกเขาไม่กี่คนล้วนไม่มีข่าวของหลิงจือกันทั้งหมด นี่เห็นได้ชัดก็คือเกิดเรื่องแล้ว

จางยวี่โหร่วยืนยันอีกครั้งว่า “ปิงเอ๋อ เจ้าแน่ใจนะว่าคุณหนูของเจ้าไม่ได้ออกจากพระราชวังน่ะ?”

“ใช่ บ่าวรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน คุณหนูไม่ได้ออกมาสักที ยังไปถามที่ประตูพระราชวังอื่นๆ ล้วนบอกว่าไม่เคยเห็นคุณหนู” ปิงเอ๋อรีบตอบทันที

นี่ให้เห็นว่าตอนนี้ คนยังอยู่ในพระราชวัง นางต้องถูกคนจับไปแล้วแน่ ๆ

ซูเฟยตบโต๊ะทันที กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ทหารรีบส่งไปหาแม่นางซิม ต้องหานางกลับมาให้จงได้”

“ข้าไปด้วย!” เป่ยจือหัวก็นั่งไม่ติดโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาได้ยินข่าวว่าหลิงจือหายตัวไปไร้ร่องรอย แทบกระวนกระวายใจดั่งไฟเผา รีบเร่งเข้าไปในพระราชวัง แต่กลับไม่เห็นนาง ยิ่งสังหรณ์ใจอย่างลึก ๆ รู้สึกว่านางเจออันตราย หัวใจของเขาก็มิอาจสงบลงมาได้

จือเอ่อ เจ้าต้องไม่เกิดเหตุเด็ดขาด!

เจ้าเป็นหญิงคนแรกที่เปิ่นหวังรู้จักว่าสิ่งใดเรียกว่ารักแรกพบ เปิ่นหวังรักชอบคุณเจ้าขนาดนั้น ยังไม่ทันได้อภิเษกสมรสเจ้ากลับมาเป็นพระชายาของข้า

เจ้ารับปากว่าภายภาคหน้าเราต้องได้อยู่ด้วยกัน เจ้ามิอาจผิดคำพูด ต้องจำสัญญาของเจ้าไว้จงได้

คนมากมายเช่นนี้ล้วนถูกส่งออกไปแล้ว หลิงจือคนตัวโตขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรไม่มีข่าวสักนิดน่ะ?

คนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ากลับมารายงานว่าพวกเขาต่างไม่เห็นนาง นี่เป็นไปได้อย่างไรน่ะ? ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็แสดงให้เห็นชัดว่าในเรื่องนี้มีแยบยล

พระราชวังทุกหนทุกแห่งต่างมีองครักษ์เฝ้าดูแลอยู่ นางกำนัลขันทียิ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน เส้นทางที่หลิงจือเดินออกมาจากห้องบรรทมของซูเฟยมาถึงประตูพระราชวังนี้ก็ไม่มีสถานที่ห่างไกลเปล่าเปลี่ยวอย่างสิ้นเชิง นางจะถูกจับไปอย่างเงียบๆเป็นไปได้อย่างไร?

ขณะที่พวกเขาแทบมิอาจยืนหยัดรอต่อไปได้อีก ทันใดนางกำนัลคนหนึ่งมารายงาน

“พระนางซูเฟย คุณหนูหลินถูกองค์รัชทายาทจับไปแล้วเพค่ะ”

“เจ้าพูดอะไร เจ้าแน่ใจหรือ?”

ถึงแม้ว่าในใจพวกเขามีข้อสงสัยเช่นนี้จริง ๆ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้าจริง ในใจก็ยังตกใจทันที

นางกำนัลคนนั้นดูไปแล้วกลัวมาก ทั่วร่างสั่นเทิ้มไปหมด เสียงพูดจาแฝงเสียงสะอื้นไห้