พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 มีชีวิตใหม่เพื่อตนเอง

กลางดึก ณ ห้องหลังตำหนักไท่ซือ เสียงอ่อนๆแต่สว่าง

ในห้องไม่ได้จุดเทียน ไฟสว่างมาจากไข่มุกกลางคืนบนโต๊ะ ไข่มุกใหญ่เท่ากำปั้น ดูก็รู้ว่าราคาแพงแค่ไหน

แสงสว่างของมันสามารถทำให้ทั้งห้องสว่างไสว เพราะงั้นเลยจำเป็นต้องจุดไฟที่ไหน?

ตอนนี้เวลาก็ดึกแล้ว เสี่ยวเฟิงเดินเข้าไป ใช้ผ้าสีขาวบางห่อไข่มุกกลางคืนไว้ แสงสว่างในห้องเลยจางลงเล็กน้อย วิธีนี้ช่วยลดแสงสว่างของไข่มุกกลางคืนได้ดีเลยทีเดียว ถ้าอยากให้มืดกว่านี้ก็แค่ไปห่ออีกหนึ่งชั้น หรือเปลี่ยนเป็นผ้าที่สีมืดกว่านี้

มีเสียงน้ำดังมาจากหลังผ้าที่กั้นไว้ เห็นเงารูปร่างสวยงามลางๆบนผ้า ทำให้คนสามารถคิดไปได้ไกล เห็นได้ชัด คนในนั้นกำลังอาบน้ำอยู่

เสี่ยวเฟิงถือดอกไม้หนึ่งตะกร้าเดินไปหลังผ้า จากนั้นก็ค่อยๆโปรยดอกไม้ลงไป

“คุณหนูคะ อุณหภูมิน้ำพอดีไหมคะ?”

“อืม ใช้ได้”

จางยวี่โหร่วอาบน้ำ เสี่ยวเฟิงคอยรับใช้อยู่ข้างๆ นี่ทำให้นางนึกถึงชาติที่แล้วชีวิตที่ลำบากของพวกเขาทั้งสองในวังคูนหนิง ถึงแม้ฮองเฮาอย่างนางจะเหลือแค่ชื่อ ความเป็นอยู่นั้นลำบากยิ่งกว่าบ่าว แต่เสี่ยวเฟิงก็ไม่เคยทอดทิ้งนาง

ความลำบากทำให้รู้ว่าใครจริงใจ คำนี้พูดถูกจริง เวลาที่สงบสุขอย่างตอนนี้ นางกลับรู้สึกมีค่าเหลือเกิน

“เสี่ยวเฟิง เจ้าไม่ต้องอยู่ดูแลข้าแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

เสี่ยวเฟิงยิ้มแล้วพูด “คุณหนูพูดอะไรกัน การได้รับใช้คุณหนูเป็นบุญวาสนาของข้า ข้าดีใจมากกว่า”

“เจ้าโตมาพร้อมกับข้า เป็นน้องสาวที่ดีของข้า หลังจากนี้ห้ามว่าตนเองเป็นบ่าวนะ” จางยวี่โหร่วจับมือของนางแล้วพูดด้วยความจริงจัง

เสี่ยวเฟิงตกใจจนรีบคุกเข่าแล้วกราบ “คุณหนูพูดอะไรกัน ข้าน้อยต่ำต้อย จะมีศักดิ์เท่าคุณหนูได้เยี่ยงไร ไม่คู่ควรที่จะเป็นน้องสาวของคุณหูหรอกค่ะ”

จางยวี่โหร่วมองดูเสี่ยวเฟิงในตอนนี้ ก็นึกถึงตอนนั้นที่นางโดนคนของจ้าวซินซินตีจนตาย

ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือด แต่กลับกัดฟันไม่เอ่ยปากสักคำ และไม่ขอชีวิตด้วย

น้ำตา ไหลออกมาเต็มเบ้าตา อาจจะเป็นเพราะว่ามีไอน้ำจากน้ำอุ่นเลยเห็นไม่ค่อยชัดเจน เสี่ยวเฟิงยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของนาง

“ข้าว่าเจ้าคู่ควร เจ้าก็คู่ควร ยังไม่รีบลุกขึ้น จากนี้ไปถ้าเวลาไหนไม่มีบ่าว เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่สาว และห้ามเรียกตนเองว่าบ่าว”

ชาติก่อนนางดีกับจ้าวซินซินขนาดนั้นกลับแลกกับการหักหลังและใส่ร้าย นางมีตาหามีแววไม่ดี เลยต้องเจอกับเคราะห์พวกนั้น แต่ในเมื่อตอนนี้นางเข้าใจทุกอย่างแล้ว ทำไมถึงไม่ทำดีกับคนที่ดีกับตนเองล่ะ? หลังจากนี้นางจะทำดีกับเสี่ยวเฟิง ไม่ทำให้บุญคุณที่นางเคยช่วยนางด้วยชีวิตให้สูญเปล่า

“แต่ว่า นี่.....”