พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 24

ตอนที่ 24จ้าวซินซินตกน้ำ

เดิมทีเป่ยจื่อห้าวมีนางสาวทั้งสองคนอยู่เป็นเพื่อนกัน ทั้งยังมีทิวทัศน์งดงามให้ชื่นชม เป็นโอกาสที่หาไม่ได้ง่าย แต่พอมีหันยี่ฉีสอดขาเข้ามา ความสัมพันธ์แบบเราสามคนจึงเปลี่ยนเป็นรักชุลมุนสี่เส้าไปแทน ในใจเขาจึงรู้สึกเซ็งมาก

จางยวี่โหร่วพยายามสุดความสามารถเพื่อทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่ทะเลาะกัน พร้อมกันนั้น นางก็ยังคิดหาวิธีการที่จะสั่งสอนคนต่ำช้าสองคนนี้ให้รู้สำนึกด้วย

ชมทิวทัศน์? ไหนเลยนางจะมีจิตใจชมทิวทัศน์ได้ลง ทุกวินาทีของนางมีแต่ความแค้นในใจคิดแต่จะหาทุกวิธีที่จะทำให้เป่ยจื่อห้าวกับจ้าวซินซินตายโดยไร้ดินกลบหน้า

แต่ถึงแม้จะทำให้ทั้งสองคนตายได้ก็ไม่อาจทำให้ความแค้นที่ฝังลึกเข้ากระดูกของนางหายไปได้ นางอยากให้พวกเขาอยู่อย่างทรมาน จนไม่อยากอยู่เป็นคนอีกต่อไป

ลมพัดมา เรือเกิดอาการโคลงเคลงเล็กน้อย ทันใดนั้นจางยวี่โหร่วก็เกิดความคิดขึ้น

นางพูดขึ้นโดยไม่แสดงอาการผิดปกติใดๆ “น้องจ้าว เมื่อกี้พี่สังเกตเห็นปลาจำนวนมากมายตามเรือของเรามา นางไปดูเป็นเพื่อนกับพี่หน่อยสิ”

จ้าวซินซินกำลังหาความช่วยเหลืออยู่พอดี นั่นเพราะบรรยากาศภายในเรือกำลังคุกรุ่นยิ่ง อ๋องชิงผินกับองค์ชายสามส่งสายตาราวกับมีดนับไม่ถ้วนทิ่มแทงใส่กัน ถึงแม้นางจะไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย แต่ก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ราวกับนั่งบนพรมตะปูก็ไม่ปาน

ฐานะของนางด้อยกว่า จึงย่อมไม่กล้าพูดเป็นธรรมดา แม้แต่คนใจกล้าแค่หายใจก็ยังไม่กล้าทำเสียงดัง หากสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไปนางคิดว่าตัวเองคงเป็นบ้าแน่

คำพูดของจางยวี่โหร่วเหมือนน้ำมนต์ชุบชีวิต ที่นางกำลังเสาะหา จึงรีบลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับนาง โดยไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองได้เดินเข้าสู่”กับดัก”ที่จางยวี่โหร่ววางไว้

พอเดินออกมาด้านนอก ก็รู้สึกได้ทันทีถึงอากาศที่โปร่งสบาย ช่วงเวลาที่ทั้งคุกรุ่นทั้งกดดันนั้นได้มลายหายไปสิ้น

จ้าวซินซินมองไปที่ห้องโดยสาร ไม่เห็นใครเดินตามออกมา ก็รีบเดินไปอยู่ข้างตัวจางยวี่โหร่วพูดด้วยเสียงเบาว่า “ท่านพี่ ทำไมอ๋องชิงผินถึงจู่ๆมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ท่าทางเขาดูน่ากลัวจังเลย รู้อยู่เต็มอกว่าท่านกับองค์ชายสามเป็นคู่สร้างคู่สมกัน แต่กลับคิดใช้ดาบแย่งชิงท่านมา พี่ต้องระวังเขาไว้ให้ดี”

จางยวี่โหร่วได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ฟังออกว่าต้องการทดลองนาง นางช่างเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ของเป่ยจื่อห้าว คอยช่วยเขาหาข่าวตลอดเวลา

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ใจพี่รู้สึกหวาดกลัว” นางแสร้งแสดงท่าทางหวาดกลัว เพื่อว่าเกิดมีคนสงสัยนางขึ้นมา จะได้ไม่มีข้อพิรุธให้จับได้

จ้าวซินซินเพียงแต่ต้องการสอบถามความเห็นนางเท่านั้น จิตใจจึงจดจ่ออยู่แต่ด้านล่างเรือ

“ว้าว มีปลาอยู่เยอะแยะจริงด้วย พี่รีบมาดูเร็วเข้า พวกมันกำลังไล่ตามเรือของเราอยู่”

“ใช่ไหม พี่ถึงได้เรียกนางออกมายังไงล่ะ ดูสิ….ตรงโน้นยังมีปลาจิ่งหลีสีแดงด้วย

นางอยู่แต่ในบ้านมาตลอด ไม่เคยออกมาเห็นโลกภายนอก เมื่อออกมาเที่ยวเล่นภายนอกจึงคอยตามติดนางตลอด ดังนั้นจึงเบนความสนใจของนางได้อย่างง่ายดาย

ทันใดนั้น ลมพัดมาหอบใหญ่ เรือเกิดอาการโคลงเคลงอย่างรุนแรง จางยวี่โหร่วเลยรีบแสร้งทำเป็นทรงตัวไม่อยู่ แล้วร้องขึ้นมา

“พี่คะ พี่...พี่เป็นอะไรไป?” ขณะที่จ้าวซินซินคิดว่านางกำลังจะตกน้ำเดิมคิดจะคว้าตัวนางไว้ แต่กลับเปลี่ยนใจ คิดว่าถ้านางจมน้ำตายไปได้ก็ดี จึงแค่ยื่นมือออกไปครึ่งหนึ่งแล้วกำลังจะหดมือกลับเข้ามา ทันใดนั้นจางยวี่โหร่วก็คว้ามือนางไว้ ทรงตัวได้มั่นคงดีแล้ว แต่จ้าวซินซินกลับทรงตัวไม่อยู่จนตกจากกราบเรือลงไปในน้ำ

“ว้าย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย !” จ้าวซินซินตะเกียกตะกายในน้ำอย่างไม่คิดชีวิต นางว่ายน้ำไม่เป็นเลย น้ำจึงไหลเข้าจมูกเข้าปากนางไม่หยุด

มีหรือที่จางยวี่โหร่วจะไม่ล่วงรู้ถึงความคิดชั่วร้ายของนางเมื่อกี้ ถ้าเช่นนั้น ก็ปล่อยนางแช่อยู่ในน้ำอย่างนั้นต่ออีกหน่อยแล้วกัน

จ้าวซินซินสลบไปแล้ว เป่ยจื่อห้าวมัวแต่สนใจนางจึงไม่ทันเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเรือในตอนนี้

“แผนยิงนัดเดียวได้นกสองตัวนี่ ชายาของข้าช่างลงมือได้ดีจริง !”

จางยวี่โหร่วยิ้มบางๆ พูดขึ้นว่า “เหมือนกันนั่นแหล่ะ ถ้าไม่ได้แรงจากท่านอ๋องช่วย แผนนี้คงไม่สำเร็จอย่างสวยงามขนาดนี้ เพียงแต่ข้าไม่เข้าใจว่า เราไม่ได้หารือกันมาก่อน ทำไมท่านอ๋องถึงล่วงรู้แผนแล้วผลักองค์ชายสามลงน้ำ หรือท่านอ๋องมีความสามารถรู้เหตุล่วงหน้าได้?”

หันยี่ฉีเอื้อมมือออกคว้าผ้าคาดเอวของนางไว้ แล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด เสยคางของนางขึ้น แล้วจูบลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อ

จางยวี่โหร่วไม่ได้ต่อต้าน บางทีนางควรจะตอบแทนเขาที่ไม่ได้เปิดเผยเรื่องของนางต่อหน้าเป่ยจื่อห้าวไปก่อนหน้านี้ แถมยังช่วยนางเล่นได้สมบทบาท มิฉะนั้นแล้ว นางคงไม่มีทางเอาตัวรอดมาได้

“เจ้าไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ในใจนึกคิดอย่างไร มีแต่คนที่ใจตรงกันเท่านั้นจึงจะรู้ได้หรือ ใจเจ้าคิดอะไร ข้าสามารถเข้าใจได้หมดทุกเรื่อง”

ดังนั้น เขาอยากเตือนให้นางรู้ว่าเรื่องอะไรก็ตามถ้าเกิดขึ้นต่อหน้าเขาแล้ว ทุกเรื่องของนางล้วนอยู่ในสายตาของเขาไม่มีทางที่นางจะหนีจากเขาได้

จางยวี่โหร่วรีบละสายตาไปอย่างรวดเร็ว นางเห็นเป่ยจื่อห้าวคว้าเสื้อผ้าของจ้าวซินซินได้แล้ว นางจึงรีบพาตัวเองไปอยู่ด้านข้างเรือ ถอยหลังไปหลายก้าวรักษาระยะห่างจากหันยี่ฉี จากนั้นก็แสดงท่าทีว่าเป็นกังวล พิงข้างเรือพูดว่า “เป็นอย่างไรบ้าง น้องจ้าวไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เป่ยจื่อห้าวไม่อยากพูดอะไรอีก ตัวเองต้องตะเกียกตะกายว่ายกลับมา สุดท้ายต้องอาศัยจางยวี่โหร่วกับหันยี่ฉีช่วยเหลือจึงขึ้นเรือมาได้

ทั้งสองคนเปียกชุ่มไปทั้งตัว โดยเฉพาะจ้าวซินซิน ยังสลบเหมือดไม่ฟื้น ดูท่าคงจะกลื่นน้ำลงไปไม่น้อย ทั้งไม่รู้ด้วยว่าตายแล้วหรือยัง

ฮึ เกิดตายขึ้นมาจริง ก็ดูจะง่ายกับนางไปหน่อย