พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 32

ตอนที่ 32องค์หญิงน้อยที่น่ารัก

พอเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ จ้าวซินซินก็ยิ่งเกิดความอิจฉาทับทวีขึ้นไปอีก นางติดตามจางยวี่โหร่วเข้าวังมาก็ตั้งหลายครั้งแล้ว เสียนเฟยไม่เคยเป็นฝ่ายเข้ามาพูดคุยกับนางก่อนเลย แต่ครั้งแรกที่เจอหน้าหลินจือก็ดีกับนางถึงขนาดนี้เชียว ซ้ำยังวางตัวสบายๆไม่เคร่งตามธรรมเนียมปฏิบัติอีกด้วย

ไม่ยุติธรรม ช่างไม่ยุติธรรมเอาเลย เห็นชัดๆว่านางมาก่อน ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าหลินจือแย่งหน้าไปหมดเลยล่ะ

ในใจนางรู้สึกโมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จางยวี่โหร่ว เจ้ากล้าปฏิบัติต่อข้าแบบนี้ งั้นเจ้าคอยดูแล้วกัน คิดจะหาสามีดีๆให้หลินจือ คิดจะชนะเดิมพันกับเฉินซูเสียน ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ให้เจ้าได้สมปรารถนาไปได้

ในตอนนี้ ก็มีสาวรับใช้ในวังคนหนึ่งเดินเข้ามา กระซิบกระซาบที่ข้างหูเสียนเฟย เสียนเฟยหัวเราะพูดขึ้นว่า “ใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ”

นางดึงตัวจางยวี่โหร่วขึ้นมา หลินจือกับจ้าวซินซินเดินตามอยู่ที่ด้านหลัง จากนั้นจึงได้ไปที่ชุนจิ่งไถพร้อมกัน

งานวันเกิดของเสียนเฟย มีทั้งที่มาอวยพรอย่างจริงใจ มีทั้งที่มาหาความสนุกรื่นเริง ในวังหลวง ไม่มีใครที่ทำอะไรโดยไม่ดูสีหน้าของฮ่องเต้ให้ดีก่อน

เดิมในวังมีพระสนมอยู่ไม่มาก เสียนเฟยทั้งสาวทั้งสวย ถึงแม้ให้กำเนิดองค์หญิงแต่เพราะเป็นที่ทรงโปรดปรานยิ่ง หลายคนจึงอยากมาประจบเอาใจและร่วมสนุกในงานนี้ด้วย

หลังจากที่กลุ่มของจางยวี่โหร่วมาถึง ก็พบว่าคนมากันเกือบครบแล้ว บรรดาขุนนางตำแหน่งใหญ่ระดับสามผิ่นขึ้นไปต่างก็หนีบเอาครอบครัวตัวเองเข้าวังมาด้วย บอกว่าอยากมาร่วมอวยพรให้เสียนเฟย แต่ที่จริงคิดจะมาหาผู้ชายดีๆเพื่อให้แต่งงานกับลูกสาวของตน ไม่แน่ว่าเกิดมีองค์ชายองค์ใดองค์หนึ่งเห็นเข้า ต่อไปก็อาจได้โบยบินไต่เต้าได้เป็นถึงพระชายาขององค์ชายก็เป็นได้นี่?

ในเวลานี้ บรรดาคุณหนูส่วนหนึ่งพูดคุยกันอยู่ที่ด้านล่าง

“เห็นหรือเปล่า คนที่นั่งอยู่บนที่นั่งสูงด้านล่างนั่นก็คือองค์ไท่จื่อ”

ไท่จื่อเป่ยจื่อเฉินมีสีหน้าเหมือนคนป่วยอย่างที่คนเล่าลือกันไม่ผิด รูปร่างหน้าตาก็ดูค่อนข้างธรรมดา ความรู้ความสามารถของเขาเทียบกับหน้าตาแล้วยิ่งธรรมดาเข้าไปใหญ่ แต่ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะเขามีพระมารดาเป็นถึงฮองเฮาของฮ่องเต้ เป็นฮองเฮาแต่เพียงผู้เดียว ฮองเฮาได้จากโลกนี้ไปนานหลายปีแล้ว แต่ฮ่องเต้กลับทรงรักใคร่พระโอรสองค์นี้อย่างยิ่ง ถึงกับทรงนำทรัพย์สินทั้งหลายของราษฎรที่มีอยู่ทั้งหมดประทานให้กับไท่จื่อ

พระโอรสองค์อื่นล้วนแล้วแต่ได้รับการศึกษาอบรมจากพระอาจารย์ในแต่ละวิชา แต่สำหรับไท่จื่อทั้งเรื่องการเรียน การขี่ม้ายิงธนู เป็นต้น ฮ่องเต้กลับเป็นคนสอนด้วยพระองค์เอง นับว่าเป็นเกียรติยศที่ไม่มีใครอื่นทำตามได้ แต่ถึงแม้จะอย่างนั้นแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถพัฒนาตัวเองขึ้นไปอยู่อันดับสูงได้ ใครๆต่างก็รู้สึกเสียดาย

“เป็นไท่จื่อจริงด้วย ได้ยินว่าพระองค์ทรงอยู่ที่ตำหนักตงกงตลอดแทบไม่เสด็จออกมาเลย ไม่นึกว่าวันนี้จะได้พบพระองค์ด้วย”

แม้หน้าตาจะไม่หล่อเหลา แต่เพราะว่ามีฐานะสูงเป็นถึงไท่จื่อ วันหลังหากได้เป็นพระชายาของไท่จื่อขึ้นมา ต่อไปย่อมมีโอกาสได้เป็นถึงพระแม่ของแผ่นดิน เป็นตำแหน่งที่สูงส่งอย่างที่ไม่มีใครกล้าเฝ้าฝันถึงได้

“ที่นั่งตรงข้ามไท่จื่อ ก็คือองค์ชายรอง เห็นหรือเปล่า คนที่กำลังดื่มชาคนนั้นไง”

สายตาของบรรดาคุณหนูได้มองตามไป พอมองไปแล้ว สายตาก็บังเอิญประสานกันพอดี

องค์ชายรองเป่ยจื่อหัวมีหน้าตาที่หล่อสง่า แถมทรงมีบุคลิกเป็นคนอบอุ่น นิสัยใจคอก็อ่อนโยน โดยเฉพาะเวลาที่ทรงแย้มยิ้ม รู้สึกเหมือนได้สัมผัสถึงลมฤดูใบไม้ผลิ

ทรงสวมเสื้อคลุมยาวสีม่วงอันวิจิตรเลอค่า ชายแขนเสื้อปักด้วยด้ายทองคำ ยิ่งขับให้เห็นถึงลักษณะที่สูงส่งผิดกับบุคคลทั่วไปของพระองค์ ทำให้ไม่มีใครหลีกสายตาจากพระองค์ไปได้

พระมารดาขององค์ชายรอง เป็นองค์หญิงจากชนเผ่าอื่น ตำแหน่งของตระกูลฝ่ายมารดานั้นมีชื่อเสียงอย่างมาก บวกกับองค์ชายรองมีความสามารถด้านการอักษร กิริยาก็ต่างจากคนทั่วไป ดังนั้นพระองค์จึงเป็นชายในอุดมคติที่บรรดาคุณหนูทั้งหลายในเมืองหลวงอยากแต่งงานด้วยมากที่สุด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉินซูเสียน สายตาของนางที่มององค์ชายรองราวกับมีคำว่า”ตกหลุมรัก”เขียนอยู่ สายตาคอยแต่จับจ้องที่ตัวขององค์ชายตลอด

“ผู้ที่อยู่ด้านขวามือของไท่จื่อ ก็คือองค์ชายสาม อืม พวกเจ้าส่วนมากก็น่าจะเคยเห็นองค์ชายสามแล้วนะ”

ถูกแล้ว…..ในบรรดาองค์ชายทั้งหมด มีเขาเพียงคนเดียวที่ชอบเสนอหน้าออกมา ดังนั้นองค์ชายสามในสายตาของทุกคนเมื่อเทียบกับคนอื่นแล้วยิ่งดูใกล้ชิดเหมือนเป็นคนในระดับเดียวกัน

เสียนเฟยหัวเราะพูดขึ้นว่า “ก็คงอย่างนั้น ช่วงนี้นางกินเก่งเสียด้วยสิ ข้าเองก็แทบจะอุ้มนางไม่ไหวเหมือนกัน”

นางเห็นเปลือกองุ่นกองหนึ่งอยู่ตรงหน้าของเป่ยจื่อหัว จึงอยากรู้ว่าองุ่นพวกนั้นไปอยู่ในท้องของใคร ก็เลยแกล้งทำเป็นบีบจมูกของนาง

“เจ้าเด็กตัวแสบ รู้ทั้งรู้ว่าจะไปรบกวนองค์ชายรอง หัวเอ๋อเจ้าก็อย่าตามใจนางเกินไปนัก หากเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ เจ้าเด็กคนนี้คงทั้งดื้อทั้งซนใครก็เอาไม่อยู่แน่”

เป่ยจื่อหัวรีบลุกขึ้นยืนถวายคำนับ “ลูกขอถวายคำนับพระสนมเสียนเฟย ขอแค่เล่อเอ๋อชอบเท่านั้น ข้าก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ก็ข้ามีน้องสาวคนนี้แค่เพียงคนเดียวนี่นา”

องค์หญิงฉางเล่อรีบพยักหน้ารับ “ถูกต้องๆ พี่สองรักข้าที่สุดเลย”

นางเพิ่งอายุห้าขวบ เด็กเล็กๆมักจะรู้ได้เองว่าใครที่ทำดีต่อนาง ใครที่ทำไม่ดีต่อนาง นางติดองค์ชายรองแจอย่างนี้ แสดงว่านางชอบเขามากจริงๆ

พวกของจางยวี่โหร่วก็ได้ถวายคำนับเป่ยจื่อหัว “ถวายคำนับองค์ชายรองเพคะ”

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก !“

ทันใดนั้น ดวงตาของฉางเล่อก็เป็นประกายขึ้นมา

“มีท่านน้าคนสวยอีกคนหนึ่งแล้ว สวยเหมือนท่านน้าจางยวี่โหร่วเลย” นางรีบพาตัวเองออกจากอ้อมกอดของจางยวี่โหร่วลงไปอยู่บนพื้น แล้วก็เข้าไปลากกระโปรงของนางอย่างยินดี

ช่างสมเป็นแม่ลูกกันจริงๆ แค่ได้เจอหน้ากันครั้งเดียว ก็เกิดความรู้สึกดีๆต่อหลินจือแล้ว