พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 60

ตอนที่ 60 จางยวี่โหร่วถูกทำให้ขายหน้า

เฉินซูเสียนสามารถทนให้คนอื่นทำให้อับอายขายหน้าได้ที่ไหนกัน โดยเฉพาะคนคนนั้นยังเป็นจางยวี่โหร่ว ศัตรูคู่แค้นของเธอ

เธอถูกกดอยู่ภายใต้รัศมีของเธอมาตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต

เธอเป็นถึงคุณหนูคนโตของตำหนักเฉินกั๋วกง แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าภูมิหลังตระกูลของเธอจะดีมากเพียงใดก็เทียบกับตระกูลจางไม่ได้ ถึงขนาดการวางตัวภายนอกของท่านพ่อเธอก็ต้องยอมก้มหัวโค้งคำนับและเคารพนับถือจางไท่ซือ

เฉินซูเสียนมีนิสัยหยิ่งยโสตั้งแต่ไหนแต่ไรมา และมองว่าจางยวี่โหร่วป็นศัตรูตัวฉกาจในใจมาโดยตลอด ต่อมามีเรื่องของหลินจือเข้ามาอีก ในใจของเธอโกรธจนจนเป็นบ้า และอยากจะหาโอกาสสั่งสอนจางยวี่โหร่วสักหน่อย ระบายความโกรธนี้ออกมา

วันนี้ นับว่าเธอเจอโอกาสนั้นแล้ว

“ เฮอะ...ข้าเป็นใคร ต่อให้จะไม่มีมารยาทสักแค่ไหน ก็เทียบกับบางคนที่เสแสร้งแสดงภาพลักษณ์ที่สวยสะอาดบริสุทธิ์ แต่ในความจริงกลับจิตใจโลเล เทียบกับโสเภณีที่ช่องนางโลมคนที่ไร้ยางอายแล้วยังมีเกียรติมากกว่าอีก หรือว่าความสามารถพลิกแพลงเก่งของท่าน ก็เป็นสิ่งที่ท่านปู่จางไท่ซือสอนท่านมา? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น จางไท่ซือก็คงแก่เกินกว่าจะเคารพแล้วล่ะ ”

นี่คือการทะเลาะกันระหว่างผู้หญิงสองคนที่ไหนกัน มันเป็นการต่อสู้ระหว่างสองตระกูลเท่านั้น จนไปถึงการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนัก

บุคคลธรรมดาเหล่านั้นที่อยู่ในที่เกิดเหตุได้ยินจนตัวสั่นเทา ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ไม่ไหวแล้ว มันน่ากลัวเกินไปแล้ว พวกเขาอยากจะแปลงตัวเป็นมนุษย์ล่องหนและทำเหมือนว่กับว่าตัวเองเป็นคนหูหนวกไม่ได้ยินอะไรเลย

จางยวี่โหร่วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาปะทุไปด้วยความเย็นชาออกมา

ท่าทางแบบนั้นของเธอ เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและความสง่างามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก ทำให้เฉินซูเสียนตกใจกลัวตัวแข็งทื่อ จนแม้แต่เธอเดินมาถึงตรงหน้าตอนไหนก็ไม่รู้สึกตัวเลย

จนกระทั่งเสียงดังอันไพเราะและชัดเจนอย่างมากดังมา และยิ่งชัดเจนมากขึ้นท่านกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดอย่างเด่นชัด ในวินาทีต่อมา เฉินซูเสียนก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างแสบร้อนบนในหน้า

ฝ่ามือนี้ ถือว่าเป็นการเตือนสติเธออย่างสมบูรณ์ เธอถูกตบภายใต้สายตาการจ้องมองของทุกคน นี่เป็นความอัปยศจริงๆ เฉินซูเสียนแทบจะระเบิดความโกรธออกมา

“ ตายซะ บังอาจกล้ามาตบข้า!”

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นถึงคุณหนูคนโตของตำหนักเฉินกั๋วกง เธอกลับกล้าอวดดีเช่นนี้

“ ตบเจ้าแล้วทำไมล่ะ หากเจ้ายังกล้าพูดเหลวไหลอีก ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

เมื่อครู่นี้จางยวี่โหร่วมีความคิดที่จะฆ่าเธอจริงๆ ท่านปู่ของเธอ และทั้งตระกูลจางของเธอ ล้วนเป็นความภาคภูมิใจของเธอ

ทุกคนล้วนเป็นคนในครอบครัวของเธอ เป็นความเคารพและศรัทธาในใจของเธอ จะยอมให้เธอมาทำให้อับอายอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน เมื่อนึกถึงการรวบรวมหลักฐานทั้งหมดมาใส่ร้ายว่าตระกูลจางทุจริตและรับสินบนนั้นคือตำหนักเฉินกั๋วกงในชาติที่แล้ว ความเกลียดชังในใจของจางยวี่โหร่วก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาในทันทีและไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

จนแม้แต่จ้าวซินซินที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจกับแรงกระตุ้นของจางยวี่โหร่วในตอนนี้ จนตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว เธอไม่เห็นเคยท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนน่าหวาดกลัวเช่นนี้ของจางยวี่โหร่วเลย สายตาที่จ้องมองเฉินซูเสียนก็ราวกับว่าต้องการจะกินเธอ

เฉินซูเสียนก็ยิ่งระเบิดความโกรธมากยิ่งขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะพูดคำที่ไม่น่าฟัง จางยวี่โหร่วก็เพิ่งจะตบกลับมาไม่ใช่หรือ แล้วมีสิทธิอะไรมาโกรธมากกว่าเธออีก

ความโกรธแค้นนี้หากเธอไม่ได้เอาคืน หลังจากนี้เธอก็จะไม่มีหน้าไปเจอใครอีกแล้ว

“ จางยวี่โหร่ว วันนี้ข้าจะจัดการเจ้า!” เฉินซูเสียนก็พุ่งเข้ามาโดยไม่พูดอะไร ฉีกเส้นผมและเสื้อผ้าของจางยวี่โหร่วอย่างสุดชีวิต และยังต้องการพยายามจะใช้เล็บกรีดที่ใบหน้าของเธอ

แต่จางยวี่โหร่วที่ดูละเอียดอ่อน กลับมีแรงกำลังมากกว่า เธอผลักเฉินซูเสียนไปด้านข้างอย่างรุนแรงและล้มลงกับพื้นทันที ลักษณะท่าทางเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยและผมกระเซอะกระเซิง ดูจนตรอกมากอย่างเห็นได้ชัด

“ พวกเจ้ารีบจับตัวเธอไว้ วันนี้ข้าจะต้องสั่งสอนเธอให้ได้ ”

เฉินซูเสียนเอาชนะไม่ได้ แน่นอนว่าก็ต้องเรียกคนที่อยู่ข้างๆมาช่วย

ด้านหลังเธอมีสาวใช้อยู่สองสามคน แต่พวกเธอมีความกล้านั้นที่ไหนกัน จางยวี่โหร่วเป็นถึงคุณหนูคนโตของตระกูลจาง หากถูกทุบตีจนได้รับบาดเจ็บแล้ว ชีวิตของพวกเธอสองสามชีวิตก็ชดใช้ไม่พอ

“ ยังจะยืนงงอะไรกันอีก พวกเจ้าบังอาจกล้าขัดคำสั่งของข้างั้นเหรอ ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม? ”

นี่...ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เฉินซูเสียนถึงจะเป็นเจ้านายของพวกเธอ หากไม่ฟังคำสั่งเกรงว่าการลงโทษของพวกเธอจะรุนแรงมากยิ่งขึ้น ดังนั้น...จึงทำได้เพียงบังคับตัวเองเท่านั้น

“ พวกเจ้าจะทำอะไร อย่ามาหยาบคายกับคุณหนูของข้านะ ” เสี่ยวเฟิงเห็นเช่นนั้นก็รีบมาขวางด้านหน้าของจางยวี่โหร่วทันที คนของฝ่ายตรงข้ามมีแรงมากกว่า เธอจะต้องปกป้องคุณหนูของตัวเองให้ได้ และจะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้รับความเจ็บปวดใดใด

แต่ไม่นานเธอก็ถูกคนผลักออกไปด้านข้าง เฉินซูเสียนทำตัวโอ้อวด เดินนำสาวใช้ห้าหกคนราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ และด้านข้างจางยวี่โหร่วมีเพียงแค่เสี่ยงเฟิงคนเดียว

ในส่วนจ้าวซินซิน ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีดอยู่ข้างๆไปตั้งนานแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสักนิดเดียว ไม่สามารถหวังอะไรจากเธอได้เลย

แม้ว่าจางยวี่โหร่วจะเอาชนะเฉินซูเสียนคนเดียวได้ แต่จะสามารถเอาชนะคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

สำหรับสาวใช้เหล่านั้น ก็ไม่กล้าลงมือกับจางยวี่โหร่วจริงๆ อย่างมากก็แค่จับตัวจางยวี่โหร่วตามที่เธอสั่ง ทำได้เธอต่อต้านไม่ได้เท่านั้น

“ เจ้านั้นเป็นอะไร ยังจะกล้าวิ่งมาตะโกนโวยวายต่อหน้าข้าอีก เจ้ามันเป็นแค่สุนัขข้างกายจางยวี่โหร่วตัวหนึ่งไม่ใช่รึไง? อ้อ ยังไม่นับว่าเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ ข้าตบหน้านางมาตั้งนานแล้วเจ้าถึงจะรู้ว่าต้องออกมา เมื่อครู่นี้เจ้าทำอะไรอยู่ล่ะ? ปกติจางยวี่โหร่วปฏิบัติต่อเจ้าอย่างใจกว้าง ตอนนี้เจ้ายังซื่อสัตย์ไม่เท่ากับสาวใช้คนหนึ่งของนางเลย”

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ถึงแม้เฉินซูเสียนจะเย่อหยิ่งและอวดดี แต่เธอกลับกล้าพูดคำที่คนอื่นไม่กล้าพูดออกมาได้ และยังเป็นการพูดแทงใจดำแบบนั้นอีก ทำให้จ้าวซินซินโกรธจนหน้าแดงขึ้นมาในชั่วพริบตา

แน่นอนว่า สำหรับการเสแสร้งของจ้าวซินซิน จางยวี่โหร่วก็รู้มานานแล้ว และไม่ได้ต้องการคำเตือนของเฉินซูเสียนเลย

บัญชีในวันนี้ เธอจะจดจำไว้ในใจอย่างแน่นอน ทุกสิ่งที่เฉินซูเสียนทำกับเธอ เธอจะต้องทำให้เฉินซูเสียนชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเธอให้ได้

“ จางยวี่โหร่ว เจ้าสูงส่งอยู่ด้านบนมาตลอดไม่ใช่เหรอ ดูตอนนี้สิทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ข้าดูถูกเหยียดหยามอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรือไง ตอนนี้องค์ชายสองก็สูญเสียความสนใจในหลินจือไปแล้ว พวกเจ้าสองคนเสียชื่อเสียงอย่างสิ้นเชิงไปตั้งนานแล้ว คิดว่ายังจะมีคนออกมาช่วยเจ้าตอนนี้ไหม? องค์ชายสามกับท่านอ๋องชิงผินล่ะ ตอนนี้พวกเขาอยู๋ที่ไหน? สำหรับน้องสาวที่ดีของเจ้า ข้าว่าตอนนี้นางคงทำได้แค่ดูแลตัวเองแล้วล่ะ ลูกสาวของผู้พิพากษาเมืองเล็กๆอย่างนางกล้ามาล่วงเกินข้างั้นรึ? มันก็จะอวดตัวมากเกินไปแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าวันนี้จางยวี่โหร่วจะถูกเฉินซูเสียนรังแกถึงที่สุดอยู่ที่นี่แล้ว ในเวลานี้ทันใดนั้นก็มีเสียงดังลั่นมาจากข้างนอก ตามด้วยประตูห้องที่ถูกสั่นจนแตกออกมาเป็นเชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน สาวใช้ที่เฝ้าประตูอยู่สองคนก็กระเด็นจนล้มลงกับพื้น

และตามด้วยเสียงอันเยือกเย็นจนไปถึงกระดูกดังขึ้นมา

“ ใครมันช่างมีความกล้า บังอาจมาตบพระชายาของข้า? ”

ใครมา?

เมื่อเฉินซูเสียนหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นภาพเงาชุดสีขาวรูปร่างสูงยาวผอมเพรียว หน้ากากหมาป่าสีบรอนซ์ที่ดุร้ายบนใบหน้าราวกับผู้พิพากษาจากนรกอเวจี ทำให้เธอกลัวจนใจสั่น

แน่นอน ในไม่ช้าเธอก็รู้ว่า ยังมีสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก

เพราะว่าที่ตามมาด้วยยังมีเงาสีม่วงอีกเงาหนึ่ง ตอนที่เขาเข้ามาแล้วเห็นฉากฉากนี้ ในสายตาก็มีประกายความตกใจและไม่น่าเชื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด

จะเป็นองค์ชายสอง...ไปได้อย่างไร!

อ๋องชิงผินกับองค์ชายสอง คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะปรากฏตัวออกมาที่นี่ในเวลาเดียวกัน!

เมื่อเห็นอ๋องชิงผิน เธอก็รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่แพร่กระจายออกมาจากกระดูกของเธอ แววตาที่โกรธเดือดดาลและดุดันนั้นทำให้ขาทั้งสองข้างของเธอไร้เรี่ยวแรงลง

และองค์ชายสองเป่ยจื่อหัว เธอก็ตื่นตระหนกอย่างมาก ต่อให้เธอจะดื้อด้านมากแค่ไหนก็ไม่มีวันจะเปิดเผยออกมาต่อหน้าของเขา แต่ตอนนี้กลับทำให้เขาเห็นอีกด้านของตัวเองอย่างชัดเจนแล้ว เธอทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว จนไม่รู้ว่าควรจะแสดงท่าทีโต้ตอบอย่างไร