พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 92

ตอนที่92 จิตใจมนุษย์ชั่วร้าย

เมื่อเย่นหลินทำธุรกิจเสร็จกลับมา ก็เห็นเย่นอิ่งนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าตกใจ ดูไปแล้วราวกับว่ามีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นแล้ว

เย่นหลินรู้จักน้องสาวของตนเองคนนี้มากที่สุด หล่อนมักจะหยิ่งยะโสเอาแต่ใจมาตลอด ไม่เคยกลัวฟ้าไม่เคยกลัวดินมาตลอด คิดไม่ถึงว่าทำไมตอนนี้กลับแสดงสีหน้าตกใจเช่นนี้ออกมา

คงจะไม่...เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วน่ะ?

เขารีบถามอย่างเคร่งเครียดทันที “น้องสาว เจ้าไม่ใช่ไปปกป้องจางยวี่โหร่วแล้วหรือไร? นางพบหน้ากับองค์ชายสามต้องอันตรายมากแน่นอน ขณะนี้นางควรจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วน่ะ?”

เขาไม่ถามยังดี พอถาม เย่นอิ่งกลับสั่นเทิ้มเล็กน้อยคราหนึ่ง ถึงกับกระทั่งแววตายังไม่กล้ามองเขาทั้งหมด

คราวนี้เย่นหลินยังสามารถไม่เข้าใจหรือ? เขารีบคว้าไหล่ของเย่นอิ่งใช้แรงเขย่าทันที

“ก่อนท่านอ๋องจากไปก็ได้กำชับเป็นพันเป็นหมื่นครั้งต้องปกป้องรักษาจางยวี่โหร่ว มิอาจให้นางเกิดเหตุ เจ้าไม่ใช่ตอบตกลงกับข้าว่ารู้กาละเทศะ ให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวมหรอกหรือ?”

บางทีอาจจะกลัวสุดขีด เย่นอิ่งก็ระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปแล้ว

“นังสารเลวที่น่าตายคนนั้น ยั่วยวนท่านอ๋อง ข้าไหนเลยจะยอมนาง? องค์ชายสามวางยานางแล้ว คิดจะทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับนาง ถ้างั้นข้าก็ให้เขาสำเร็จสมดั่งใจนึกคิด ขอเพียงนังสารเลวนั่นกลายเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา สตรีที่ไร้ซึ่งเกียรติยศและความงดงามแห่งวัยไปแล้ว นางก็จะไม่สามารถแย่งชิงท่านอ๋องกับข้าได้แล้ว”

เย่นหลินหน้าถอดสีตกใจมาก “เจ้าพูดว่าอะไร!”

เขาคิดไม่ถึงอย่างเด็ดขาด จางยวี่โหร่วกลับได้ผ่านเรื่องแบบนี้แล้ว

มิฉะนั้นเขาต้องรั้งไว้มาปกป้องแน่นอน มิอาจให้ผู้ใดทำร้ายจางยวี่โหร่วเด็ดขาด

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นี่ล้วนเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง ในเมื่อเขาได้ตอบตกลงท่านอ๋องแล้วก็ต้องเชื่อฟังทำตาม

แต่ถ้าจางยวี่โหร่วเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาควรจะรายงานต่อท่านอ๋องได้อย่างไร?

จางยวี่โหร่วพบหน้าเป่ยจื่อห้าว นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เขาออกไปปฏิบัติภารกิจ วันนี้เพิ่งกลับมา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว

“บอกข้า ในที่สุดเกิดอะไรขึ้น ถึงที่สุดจางยวี่โหร่วได้ถูกองค์ชายสามทำ...”

ยิ่งเขารีบร้อน เย่นอิ่งกลับยังต้องการทำตรงข้ามกับเขาแต่ท่าเดียว

“เจ้าห่วงใยนางขนาดนั้นทำไม? ยังไงก็ตามนางเป็นแค่หมากตัวหนึ่งของเราเท่านั้นเอง แม้ว่านางถูกย่ำยีถูกข่มเหงเหยียดหยามแล้ว ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุณค่าในการใช้สอยของเราที่มีต่อนาง คงไม่ใช่เจ้าก็ถูกนังสารเลวคนนั้นล่อลวงไปด้วยแล้วน่ะ?”

พี่ชายของตนไม่ช่วยหล่อนเอง เย่นอิ่งโกรธมากแน่นอน กล่าววาจาก็ไม่เลือกคำพูด

“เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง! ข้ากำลังกังวลห่วงเจ้า! ครั้งที่แล้วเพราะขัดแย้งปะทะหล่อนก็ได้รับการลงโทษ ครั้งนี้เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว เขาจะละเว้นเจ้าได้อย่างง่ายดายหรือ? วันข้างหน้าเจ้าคิดจะรั้งไว้ข้างกายท่านอ๋อง ทำงานให้เขา ล้วนมิอาจทำได้แล้ว!”

ได้ยินประโยคนี้ เย่นอิ่งก็พลันหวั่นไหวบ้างแล้ว

หล่อนไม่กลัวการลงโทษ แต่สิ่งที่หล่อนกลัวที่สุดคือหล่อนจะไม่มีวันได้เห็นเขาอีกหลังจากที่หล่อนถูกไล่ออกไป แต่ล้วนได้ทำไปแล้ว ตอนนี้กล่าวอะไรก็สายไปแล้ว!

เย่นอิ่งพูดอย่างเง้างอนว่า “องค์ชายสามวางยานาง แต่ไม่คิดว่านังสารเลวนั้นยอมแทงตัวเองบาดเจ็บก็ไม่ยอมตกต่ำเผชิญมือชั่วร้ายของเขา ต่อมาเมื่อนางหนีไป ข้าก็ใช้หินดีดเข่าของนางโดยตรง ทำให้นางล้มลงกับพื้น ถูกองค์ชายสามจับไว้แล้ว”

เย่นหลินยิ่งฟังยิ่งรู้สึกตกใจจนเนื้อเต้น