พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 93

ตอนที่93 กลับมาอย่างปลอดภัย

จางยวี่โหร่วกลับมาแล้วจริงๆ!

เมื่อทุกคนเห็นนางยืนอยู่ที่นั่นอย่างสมบูรณ์ปลอดภัยไร้บาดเจ็บสูญเสีย ต่างพากันถอนหายใจโล่งอกแล้ว

“โหร่วเอ๋อร์ ที่แท้เจ้าไปที่ไหนแล้ว รู้ไหมว่าพวกเรากำลังกังวลห่วงแทบตายกันไปหมดแล้ว!”

จางยวี่โหร่วมองดูพวกเขาแต่ละคนล้วนมีลักษณะซีดเซียวมาก เห็นได้ชัดว่าเพราะค้นหาและเป็นห่วงเป็นใยนางทั้งคืนไม่ได้นอน ในใจนางรู้สึกสำนึกผิดละอายใจมาก

“ขอโทษที่ทำให้พวกท่านทุกคนเป็นห่วงกังวลแล้ว”

“ไม่เป็นไร ๆ ขอเพียงเจ้าสามารถกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดี พวกเรากลัวว่าเจ้าจะเกิดเหตุ”

ในใจจางยวี่โหร่วอดไม่ได้ที่จะกรีดผ่านความขมขื่นกระแสหนึ่ง ตอนนี้นางได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับผู้หญิงไปแล้ว ยังสามารถนับว่าไม่ได้เกิดเหตุหรือ?

แต่นางไม่คิดอยากให้คนในครอบครัวของนางเป็นห่วงนาง ดังนั้นจึงได้แต่เพียงส่ายหน้าเท่านั้น

“ข้าไม่เป็นไร”

“โหร่วเอ๋อร์ เจ้าหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ที่แท้ไปที่ไหนแล้ว? รีบบอกพวกเราเร็ว ๆ !” พวกเขาอดที่จะถามด้วยความกังวลไม่ได้

“เข้าห้องพูดเถอะ” ตอนนี้พวกเขายังยืนอยู่ในลาน พวกเขามิอาจปล่อยให้นางพูดต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้หรอกน่ะ

ดังนั้น คนทั้งขบวนรีบกลับเข้าห้องไปแล้ว หลังจากปิดประตูถอยไปทางซ้ายขวา ทั้งหมดล้วนรอคำตอบของจางยวี่โหร่ว

“ก่อนหน้านี้ข้ายังได้ปิดบังเรื่องหนึ่งแล้ว ข้าได้หงายไพ่ต่อองค์ชายสามอย่างชัดเจน บอกเขาว่าคนที่ข้ากำลังจะแต่งงานคืออ๋องชิงผิน กับเขาก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ข้ายังรู้ว่าด้วยลักษณะอุปนิสัยของเป่ยจือห้าว เขาจะไม่ยอมหยุดอย่างสันติให้แล้วกันไปเด็ดขาด เมื่อวันก่อนเป่ยจื่อห้าว ได้ให้จ้าวซินซินมานัดข้า ข่มขู่ทั้งในที่แจ้งและที่ลับว่าถ้าข้าไม่ไปเขาจะนำเรื่องนี้มาก่อให้เป็นเรื่องใหญ่ สถานการณ์คับขันข้าไม่ทันได้ปรึกษากับพวกเจ้า ก็มิอาจไม่ไป แต่ไม่คิดว่าเขากลับต่ำช้าเช่นนั้น กลับใส่ยาในสุราคิดจะมอมเมาบีบคั้นขืนใจข้า”

อะไร? ได้ยินถึงตรงนี้ คนในตระกูลจางทั้งหมดล้วนโกรธจนสีหน้าขาวไปแล้ว หลิงจือยิ่งอดที่จะกระทืบเท้าไม่ได้

“ทำไมจึงมีคนต่ำช้าน่ารังเกียจไร้ยางอายเช่นนี้ เขาเป็นองค์ชายสามแท้ ๆ !”

“คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตาจริง ๆ ก่อนหน้าแม้ว่าข้าไม่ได้ดูองค์ชายสามดีนัก ทว่าคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงเขากลับต่ำช้าสามานย์เช่นนี้ เป็นวิถีคนถ่อยแท้ ๆ ช่างเกินเลยไปแล้วจริง”

ถ้างั้น หลังจากนั้นน่ะ ทำไมองค์ชายสามเป็นลมในป่าดอกท้อ และเจ้ากลับหายตัวไปปราศจากร่องรอย หรือว่ามีคนช่วยเจ้าไปแล้ว?”

จางยวี่โหร่วอึ้งเล็กน้อยไปครา “องค์ชายสามหน้ามืดตามัวเป็นลมในป่าดอกท้อ? เขาเป็นลมได้ยังไง?”

หลิงจือรีบตอบแก้ไขสงสัยทันที “เวลานั้นแม้ว่ายังไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม แต่ข้าเป็นห่วงเจ้าจริง ๆ จึงได้นำคนเข้าไปค้นหา สุดท้ายก็ได้เห็นองค์ชายสามถูกตีจนใบหน้าบวมปูดจมูกฟกช้ำดำเขียวสลบล้มอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาแทบถูกตีจนน่าสลดสังเวชมิอาจทนดูได้ หลังจากถูกส่งกลับไปยังพระตำหนักองค์ชายสามรักษาหนึ่งวันหนึ่งคืนก็ยังไม่ฟื้นตื่นมาน่ะ”

ครั้งนี้เป่ยจื่อห้าวหมากตัวน้อยนี้ก็น่าสมน้ำหน้า แต่ที่ทำให้นางคิดไม่ถึงกลับเป็นว่าชายคนนั้นไม่เพียงแต่ช่วยนาง แต่ยังสั่งสอนเป่ยจื่อห้าวอย่างรุนแรง

เขาและนางไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่เห็นว่าจะต้องทำผิดเพื่อนางไปทำเรื่องนี้จริง ๆ น่ะ?

ถ้ากล่าวว่าเขาเป็นคนที่ช่วยเหลือด้วยความชอบธรรม เกลียดชังความชั่วร้ายประดุจเป็นศัตรู จางยวี่โหร่วก็มิอาจยอมรับได้ทั้งสิ้น โกรธที่คิดว่าเขาเยาะเย้ยทำความอัปยศต่อนาง ยังได้ปล้นเอาร่างอันบริสุทธิ์ของนางไปแล้ว นางก็โกรธมาก

ภายภาคหน้า อย่าให้นางได้เห็นเขาอีกเป็นดีที่สุด นางไม่มีวันคิดเห็นคนที่ชั่วร้ายคนนั้นอีกตลอดไป

“โหร่วเอ๋อร์ ที่แท้องค์ชายสามเขาเป็นอะไรไปอ่า? เขาถูกใครตีจนกลายเป็นแบบนั้น ใช่ไม่ใช่เพื่อช่วยเจ้า?”

พวกเขาถามไถ่ไล่เรียงให้ถึงแก่น จางยวี่โหร่วก็ไม่สามารถปิดบังมันได้ มิฉะนั้นพวกเขาต้องเป็นกังวลมากขึ้นแน่ ๆ

“พวกเจ้าวางใจเถอะ เขาไม่ได้ฉวยโอกาสที่คนตกอยู่ในอันตราย เขาได้ตามแพทย์มาช่วยข้า ภายหลังที่ข้าได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาก็ให้คนส่งข้ากลับมาแล้ว”

ฉินชื่อถอนหายใจ “ช่างเป็นคนดีคนหนึ่งจริง ๆ คนดีต้องได้รับผลดีแน่ ๆ”

ผลดีอะไร ไอ้โจรลามกที่น่าตายนั่น นางหวังว่าเขาจะได้รับผลกรรม

ในเมื่อโหร่วเอ๋อร์ได้กลับมาอย่างปลอดภัย ถ้าเช่นนั้น ถัดมาก็ควรที่จะหารือกันดี ๆ เกี่ยวกับปัญหาที่สำคัญมากขึ้นแล้วสักคราใช่มิใช่

จางไท่ซือโกรธจนตบโต๊ะอย่างแรงครั้งหนึ่ง “องค์ชายสามนี่ มากเกินไปแล้วจริง ๆ เราตระกูลจางไม่ได้มีเรื่องบาดหมางแค้นเคืองกับเขา ไยเขาจึงสามารถทำเรื่องถ่อยน่ารังเกียจเช่นนี้ออกมาได้ กลับยังกล้าวางยา เรื่องนี้เรามิอาจหยุดยั้งเลิกรากันไปได้โดยสันติเด็ดขาด”

จางยวี่โหร่วยังได้เกลียดชังเป่ยจื่อห้าวลึกไปถึงกระดูก แต่ความจงเกลียดจงชังของนางกลับไม่ใช่เพียงแต่แค่นี้เท่านั้นอย่างสิ้นเชิง ทว่ายังได้แบกความเคียดแค้นชิงชังของตระกูลทั้งหมดของนางไว้ด้วย

ถ้านางไม่เข้าไปยับยั้ง เปลี่ยนโชคชะตา เช่นนั้นก็ยังทำซ้ำรอยเดิมของชาติปางก่อนอีก

“เอี้ย ๆ กลัวว่าเรื่องนี้ ยังต้องเริ่มจากการอภิปรายวางแผนระยะยาว”

“อภิปรายวางแผนระยะยาวอย่างไร เขาได้ทำเรื่องที่ไร้ยางอายแย่เช่นนั้นออกมาแล้ว ไหนเลยคู่ควรกับฐานะองค์ชายของเขาเล่า?”

จางยวี่โหร่วจนใจ ทุกครั้งที่เจอเรื่องนาง เอี้ย ๆ ก็จะสูญเสียสติปัญญาและการใช้เหตุผลที่เขาเดิมมีอยู่ไปสิ้น

“ถ้าตอนนั้นพวกเจ้าพุ่งเข้าไปโดยตรง ล้อมคว้าเขาไว้ในที่เกิดเหตุ ยังจะดี แต่หลังจากนั้นข้าก็ถูกคนช่วยชีวิตไว้ เขาก็ถูกตีจนบาดเจ็บฟกช้ำไปหมดทั่วร่าง ถึงตอนนี้ยังสลบไม่ตื่นฟื้นคืนมา ตอนนี้กลัวว่าได้ทำให้ฮ่องเต้ทรงตกพระทัยแตกตื่นแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพระโอรสแท้จริงของฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะทรงเข้าข้างเขาหรือเข้าข้างพวกเราคนนอกเหล่านี้?”

นี่ เสือร้ายยังไม่กินลูกน่ะ แม้ว่าฮ่องเต้ทรงให้ความสำคัญกับตระกูลจาง แต่ถ้าเทียบกับพระโอรสแท้ ๆ ของพระองค์ นั่นยังเป็นเรื่องพูดลำบาก

“ความหมายของเจ้าคือไม่พูดเรื่องนี้ออกมา นี่ไยมิใช่สร้างความคับข้องใจแก่เจ้ามากเกินไปแล้วหรือ? และถ้าต่อให้เราไม่พูด ถ้างั้นองค์ชายสามอาจจะยังหันกลับมาแว้งกัดคำหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นควรทำอย่างไรถึงจะดีล่ะ?”