พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 97

ตอนที่97 นังหนูข้าคิดถึงเจ้ามาก

ในห้องเงียบสงบไปทั่ว ทั้งสองคนเผชิญหน้าไร้วาจา ต่างฝ่ายก็มองกันเป็นเวลานานอย่างเงียบ ๆ แบบนั้น

ในที่สุด ยังเป็นหันยี่ฉีทำลายความเงียบ

“ทำไม ไม่พบกันหลายวันขนาดนี้ เจ้าก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเปิ่นหวังหรอกหรือ?”

ถ้าเขาไม่เอ่ยปากพูดอีก นังหนูนี่ก็จะยืนอยู่ตรงนั้นกลายเป็นรูปปั้นรูปหนึ่งโดยตรงเท่านั้นเถอะ

เขาเดินตรงไปที่นาง เอื้อมมือคิดจะไปสัมผัสนาง แต่จางยวี่โหร่วกลับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว หลีกเลี่ยงมือของเขาไปแล้ว

การกระทำของนางเช่นนี้ ทำให้เขาขมวดคิ้วไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด นางนี่คือ...เพื่อหลบหลีกเขา ปฏิเสธการสัมผัสของเขา?

ด้วยบุคลิกของเขา เขาสามารถทนได้ยังไงแล้ว? ก้าวตรงไปข้างหน้าโดยตรง คว้านางจับมาไว้ในอ้อมแขนคราเดียว

“ทำไมพระองค์ท่านถึงได้กลับมาเร็วเช่นนี้ ทรงตรัสว่าการศึกชายแดนคับขันไม่ใช่หรือเพคะ?” ตอนนี้จางยวี่โหร่วเพียงรู้สึกว่าทั่วร่างล้วนไม่เป็นธรรมชาติไปหมด มือของเขาที่วางไปบนร่างนางก็ดูเหมือนมีหนามงอกยาวปานนั้น ทำให้นางอึดอัดมาก ก่อนหน้านั้น นางกลับไม่มีความรู้สึกแบบนี้

นั่นเป็นเพราะนางรู้สึกว่าตนเองถูกทำให้มีด่างพร้อยเป็นมลทิน ร่างกายไม่สะอาดแล้ว นางรู้สึกว่าตนเองมิอาจเผชิญหน้ากับเขา

“อืม ไม่มีอะไรสำคัญ เพียงวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแคว้นเยเท่านั้นเอง ก็ไม่จำเป็นให้เปิ่นหวังออกรบด้วยตนเองอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ลมปราณพวกเขาบาดเจ็บสาหัสไม่กล้าที่จะทำความผิดได้อย่างง่ายดายอีกทั้งสิ้น ในใจเปิ่นหวังคิดถึงเจ้า ดังนั้นจึงต้องเร่งแส้ให้ม้าด่วนกลับมาถึงเช้าหน่อยแน่นอน”

เขากอดนางไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา ดูลักษณะชิดเชื้อสนิทสนมคิดถึงมาก ยิ่งทำให้จางยวี่โหร่วรู้สึกราวกับมีหนามทิ่มแทงอยู่แผ่นหลังมากขึ้น

ตนเองเช่นนี้ ยังเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร ไหนเลยจะคู่ควรอยู่กับเขาได้น่ะ?

แต่ตอนนี้นางไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องนี้กับเขาอย่างไรจริง ๆ

“ถ้างั้นท่าน...ท่านเดินทางมาเหนื่อยไหม? ต้องกลับไปพักผ่อนก่อนไหม?”

ให้เวลานางสักนิด ทำการเตรียมใจสักพัก คิดดี ๆ ว่าถัดมาควรจะบอกท่านอย่างไร อย่างน้อยตอนนี้นางไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดออกมาอย่างไรจริง ๆ

“ยังดี แต่เปิ่นหวังคิดอยากพบเจ้าเร็วกว่านี้ ดังนั้นจึงลงแส้เร่งม้าด่วนมาตลอดคืนกลับมา หรือว่าเจ้าไม่คิดถึงสามีหรอกหรือ?”

เขามองดูนางด้วยแววตาที่เงียบสงบและลึกซึ้ง ดูจนจางยวี่โหร่วคิดจะหลบซ่อนก็มิอาจซ่อนให้พ้นได้

“เจ้าไปชายแดนเพื่อประโยชน์ของประเทศชาติ ในช่วงเวลานี้ไหนเลยสามารถถูกลากด้วยความรักของหนุ่มสาวให้เหน็ดเหนื่อยน่ะ? แน่นอนข้าไม่ถึงกับไม่เข้าใจแบบนี้”

ตอนนี้ทั่วร่างของนางบนล่างล้วนแฝงไว้ด้วยความเหินห่างอย่างชัดเจน ไหนเลยที่ผู้ชายจะไม่สามารถรับรู้สัมผัสถึงได้อีกเล่า

มองดูนางที่ปกติมีลักษณะใจเย็นสงบนิ่ง แต่ตอนนี้กลับเหมือนกระต่ายน้อยที่กังวลใจตัวหนึ่ง แม้แต่ในแววตาก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ไหนเลยที่เขาไม่สามารถอ่านออกมาได้อีกเล่าน่ะ?

แทนที่จะพูดอะไรไป “บังคับ” นางอีก เขาจับมือที่ต่อต้านของนางไว้โดยตรง หลังจากนั้นอุ้มนางทั้งคนตามแนวขวางขึ้นมา เดินไปที่เตียง

เขา.. นี่จะทำอะไร?

ในใจจางยวี่โหร่วสั่นสะท้านคราหนึ่ง รีบดิ้นรน “ปล่อยหม่อมฉันลง”

เขาวางนางลงแล้วจริง ๆ แต่สิ่งที่ร่างได้สัมผัสกลับเป็นเตียงนุ่ม เขาวางนางลงบนเตียง ร่างสูงใหญ่สง่าได้ปิดเส้นทางที่นางคิดจะหลบหนี

“นังหนู เปิ่นหวังคิดถึงเจ้ามาก!” เขาก็ไม่สนใจนางที่มีลักษณะกำลังกลัวไม่สบายใจมากเท่าใดในเวลานี้ ทับร่างนางไว้ด้านล่างโดยตรง ภายใต้จูบอันยาวนานอีกทั้งเร่าร้อนก็ได้ชิงเอาลมหายใจของนางไปหมดสิ้น