พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 96

ตอนที่96 เขากลับมาแล้ว

เรื่องขององค์ชายสามได้รับการแก้ไขแล้ว หลังจากที่จางไท่ซือกลับมาแล้วก็ได้แจ้งผลบั้นปลายแก่นางแล้ว

ลี่เฟยนั่นโกรธจนสีหน้าแทบจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่กลับได้แต่ต้องยอมกล้ำกลืนกินข้อเสียเปรียบจนใบ้ไปนี้ลงไปอย่างลับๆ

แต่ถ้าเขารู้ว่าหลานสาวของตนเองได้รับบาดเจ็บมากยิ่งกว่านี้ ไหนเลยที่จิตใจเขายังจะรู้สึกผ่อนคลายเหมือนตอนนี้ได้กันเล่า?

คนตระกูลจางพอได้ยินว่าลี่เฟยและองค์ชายสามถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ชายสามยังไม่ฟื้นตื่นมาในขณะนี้ ในที่สุดก็รู้สึกว่าได้ระบายความโกรธอันชั่วร้ายไปคำ

แต่มีเพียงจางยวี่โหร่วคนเดียว จิตใจของนางยังหนักอึ้งมาก

หลิงจือคิดจะอยู่กับนางมากอีกหน่อย แต่นางกลับบอกว่าเพียงคิดอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ สักพัก

ผู้หญิงที่ผ่านเรื่องแบบนี้ ในจิตใจของนางย่อมต้องเจ็บปวดและน่าอายมาก เวลานี้คนข้าง ๆ พูดให้มากขึ้นอีก ก็ไม่สามารถมีบทบาทใช้การอะไรได้จริง ๆ

ในความเป็นจริงหลิงจือก็เข้าใจจุดนี้ เพียงแต่นางกลัวว่าจางยวี่โหร่วจะทำอะไรโง่ๆ

นางสัญญากับนางครั้งแล้วครั้งเล่าว่านางต้องมีชีวิตอยู่ดี ๆ แน่นอน อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เห็นเป่ยจื่อห้าวได้รับผลกรรมตามที่เขาสมควรได้รับด้วยตาตนเอง นางต้องดูแลถนอมชีวิตนี้ของนางให้ดี ๆ แน่ ๆ

ความเจ็บปวดที่แท้จริงในใจของจางยวี่โหร่วดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับคนคนหนึ่ง

กลัวอะไรอะไรก็มาจริง ๆ ขณะที่หลิงจือพยายามคิดหาหนทางที่จะช่วยแก้ไขปัญหาของจางยวี่โหร่ว คิดว่าจะทำอย่างไรจึงสามารถให้นางไม่ได้รู้สึกหดหู่เช่นนี้ลงไป เวลานี้เสี่ยวเฟิงกลับนำข่าวที่ไม่ทันคาดคิดป้องกันข่าวหนึ่งมาให้พวกนาง

“คุณหนู อ๋องชิงผินเขากลับมาแล้ว”

หลิงจือสังเกตเห็นได้ชัดว่า ในกลางแววตาของจางยวี่โหร่วพลันสว่างขึ้นมา แต่กลับเหมือนดอกไม้ไฟที่เบ่งบานในชั่วพริบตาแล้วจู่ ๆ ก็ดับลงไป

ความคิดความอ่านของลูกผู้หญิง ทำไมนางจะไม่เข้าใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางได้หมั้นหมายกับองค์ชายสอง นางยิ่งเข้าใจมากขึ้น

การแสดงของยวี่โหร่วเช่นนี้ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าได้หวั่นไหวต่ออ๋องชิงผิน เพียงแต่ตัวนางเองไม่ได้พบเห็นอย่างสิ้นเชิงเท่านั้นเถอะ

การแสดงออกของนางทั้งสองวันนี้ เป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงจุดนี้ได้อย่างชัดแจ้งทั้งหมด

อ๋องชิงผินจากไป แม้ว่านางไม่พูด แต่คนทั้งคนกลับไม่ค่อยมีความสุขบ้างนัก

แน่นอนนางจะมีความสุขมากถ้าเขาสามารถกลับมาเร็ว แต่ตอนนี้...นางจะยังสามารถเบิกบานใจขึ้นมาได้หรือ?

“ใช่มั้ย? เขากลับมาแล้ว ทำไม...เร็วขนาดนี้จังน่ะ?” จางยวี่โหร่วกล่าวพึมพำ

เสี่ยวเฟิงที่อยู่ด้านข้างก็มองดูนางอย่างกังวลใจ ไม่กี่วันนี้คุณหนูซูบไปไม่น้อยจริง ๆ ดูไปแล้ว ทั้งคนดูอ่อนแอราวกับสายลมระลอกหนึ่งก็สามารถพัดล้มลงมา

คนอื่นมองดูนางเป็นผู้หญิงท่านหนึ่งที่ผ่านการตกใจป่วยมากมารอบหนึ่ง แต่มีเพียงพวกนางรู้ความนัยจึงได้ทราบว่าคุณหนูได้ผ่านเรื่องที่น่ากลัวมาอย่างไรแล้ว

“เขากลับมาเมื่อไร?” บางทีในที่สุดก็จัดการกับสภาพจิตใจของตนเองเรียบร้อยแล้ว สีหน้าจางยวี่โหร่วดูสงบบ้างเล็กน้อย หลังจากนั้นมองดูเสี่ยวเฟิงพลางถามไถ่

“ดูเหมือนว่าเพิ่งกลับมา เขาไม่ได้กลับไปแม้แต่ที่พระตำหนักอ๋อง ก็มาที่นี่โดยตรงคิดอยากพบคุณหนูท่านน่ะ”

อะไร? จางยวี่โหร่วยิ่งตกใจมากขึ้น

“เจ้าพูดว่า เขามาแล้วเหรอ?”

“ใช่เพคพ ก็อยู่ข้างนอก กำลังสนทนากับท่านไท่ซือและผู้ใหญ่ อ๋องชิงผินช่างดีต่อคุณหนูด้วยใจจริงซื่อสัตย์เพคะ”

ก่อนหน้านี้นางและหลิงจือเอ่ยถึงอ๋องชิงผินต่างตัวสั่นเทิ้มไปทั่วด้วยความกลัว แต่เมื่อได้อยู่ร่วมกัน จึงได้รู้ว่าเขาเป็นคนที่ดีมาก ๆ จริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นเขาดีต่อคุณหนูขนาดนั้น ห่วงใยนางขนาดนั้น นางก็ต้องรู้สึกว่าอ๋องชิงผินเป็นคนดีแน่นอนอ่า