พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 95

ตอนที่95 ให้ร้ายคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นปีศาจ

ทุกอย่างเป็นดั่งที่จางยวี่โหร่วได้กล่าวไว้จริง ๆ เป่ยจื่อห้าวได้รับบาดเจ็บ แทบทำให้ฮ่องเต้ร้อนใจราวกับไฟลน

ลี่เฟยไปที่พระตำหนักองค์ชายสามเพื่อดูแลด้วยตัวเอง ทุกครั้งที่ไปกราบทูลรายงานต่อพระราชวัง ผลบั้นปลายล้วนมิอาจเป็นอย่างที่ใจคนคิดไว้ขนาดนั้นทั้งสิ้นทั้งมวล

เป่ยจื่อห้าวได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไปจริง ๆ เรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วมาก ใครบางคนกล้าที่จะโจมตีองค์ชาย ช่างใจกล้าห่อฟ้าสามารถนัก เขารีบส่งคนไปติดตามสอบสวนทันที แต่กลับไม่ได้อะไรสักนิด

แพทย์หลวงถวายกราบทูลโดยตรงว่าโอรสของพระองค์ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ซึ่งทำให้ฮ่องเต้ทรงได้รับการปลอบประโลมพระทัยเล็กน้อย

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอับอายมากที่สุดคือ คิดไม่ถึงว่ามือสังหารคนนั้นยังกลับได้วางยาซะแล้ว

ขณะที่พระองค์ทรงส่งคนไปตรวจสอบ พบโต๊ะในที่ลึกเข้าไปในป่าดอกท้อ และขนมเครื่องดื่มที่วางไว้อยู่บนนั้น

หลังจากผ่านการวินิจฉัยของแพทย์หลวง ในเครื่องดื่มสุรานั้น ถูกคนวางยาผงร่วมสุข

แน่นอนฮ่องเต้ย่อมไม่ได้รู้สึกว่านั่นเป็นการลงมือลงไม้จากโอรสของพระองค์เอง เขาจะโอนเหตุผลโทษทุกอย่างไปสู่มือสังหาร ทรงรับสั่งให้รีบเร่งจับมือสังหารมาโดยเร็ว ต้องนำตัวมาลงโทษอย่างรุนแรง เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม

แต่ไม่คิดว่า นี่ก็เป็นกรรมตามสนองเป่ยจื่อห้าวเองทั้งสิ้น ให้ร้ายคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นปีศาจ

เขาบาดเจ็บทั่วร่าง ยังต้องทนทุกข์ทรมานจากพิษของยาเสน่ห์อย่างเต็มที่ แต่ถ้าพิษยาเสน่ห์นี้ไม่แก้ไข นั่นก็จะต้องสูญเสียชีวิตได้

ในที่สุดเขาไม่เพียงต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด แต่ยังต้องร่วมเพศทั้งที่มีอาการบาดเจ็บ

บรรดาเมียน้อยเหล่านั้นในพระตำหนักเขาได้ยินเรื่องนี้ปุ๊บ ต่างพากันเข้าร่วมอย่างกระตือรือร้น พิษเสน่ห์ที่เป่ยจื่อห้าวถูกก็ลึกมากอีก ต้องผ่านประสบการณ์เมียน้อยหลายคนต่อเนื่องกันทีเดียว รอจนแพทย์หลวงเข้ามาดูอีก เขาก็เหนื่อยจนแทบล้มพับไปแล้วทั้งคน

มิอาจไม่ถอนใจ ผู้หญิงเหล่านี้ช่างราวกับหมาป่าประดุจเสือร้ายจริง ๆ

แม้ว่าอาการบาดเจ็บเหล่านี้ไม่ได้ถึงกับต้องการชีวิตของเขา แต่การร่วมเพศติดต่อกันหลายครั้งขนาดนั้นก็แทบจะบีบอัดทำให้เขาแห้งไปเลย

ดังนั้นเป่ยจื่อห้าวจึงหมดสติเป็นเวลานานขนาดนี้ไม่ฟื้น เหตุผลไม่ใช่เพราะมาจากการบาดเจ็บทั้งหมด แต่เป็น “มีเงื่อนงำซ่อนเงื่อนอื่น”

แผนการของเป่ยจื่อห้าว ลี่เฟยก็รู้ดีชัดเจนยิ่งกว่าแน่นอน เดิมคิดว่าแผนนี้ต้องไม่มีอะไรผิดพลาดเด็ดขาด แต่ลี่เฟยคิดไม่ถึงกลับอุบัติเหตุที่นอกเหนือความคาดหมายออกมาได้อีก ถึงกับเกือบจะต้องแถมโอรสของนางเข้าไปแล้วด้วย

สำหรับจางยวี่โหร่ว กลับยังไม่ได้เห็นร่องรอย ทำให้คนคิดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงว่าที่แท้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วในป่าดอกท้อ

วัดผูโถวเป็นวัดหลวงในเมืองหลวงของหนานหชู่ แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ชนิดนั้นยังสามารถมีมือสังหารปรากฏออกมาได้อย่างไรน่ะ?

การติดตามสอบสวนไปแล้วสองวันนี้ กลับปราศจากร่องรอยใด ๆ ทั้งสิ้น ลี่เฟยแทบจะโกรธมากสุดขีด

นี่ไอ้จางยวี่โหร่วที่น่าตาย แทบเป็นตัวซวยตัวหนึ่งแท้ ๆ อีกครั้งและอีกครั้งที่ขัดขวางแผนการของพวกเขา ตอนนี้ยังทำร้ายลูกชายของหล่อนจนกลายเป็นลักษณะนี้

นางน่าจะตายไปซะที่ข้างนอกไม่ต้องกลับมา มิฉะนั้นหล่อนจะไม่ปล่อยนางไปเด็ดขาด

พวกเขาไอ้คนพรรค์นี้ก็แปลกจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ใส่ร้ายทำลายจางยวี่โหร่วครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้พวกเขากำลังรับกรรมตามสนองแล้ว แต่กลับยังมาโทษคนอื่น

ตอนนี้ เป่ยจื่อห้าวยังไม่ตื่นฟื้นมา ลี่เฟยไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยพลการ ทั้งไม่กล้ากัดคำหนึ่งใส่จางยวี่โหร่วกล่าวว่านางได้ทำร้ายลูกของหล่อนจนกลายเป็นแบบนี้

แต่ไม่คิดว่าเวลานี้ ในพระราชวังกลับมีพระราชโองการให้เข้าเฝ้าโดยด่วน ว่าจางยวี่โหร่วได้กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ให้หล่อนรีบกลับสู่พระราชวังทันที

อะไรนะ จางยวี่โหร่วกลับมาแล้วเหรอ?

“หม่อมฉันไม่ทราบว่าฝ่าบาทหมายถึงอะไร? ได้ยินว่าจางยวี่โหร่วกลับมาแล้ว นางรู้ไหมว่าใครเป็นมือสังหารแล้วหรือ? ฝ่าบาทพระองค์ต้องรีบจับมือสังหารมาให้จงได้ แก้แค้นให้จื่อห้าวเพค่ะ!”

คำพูดประโยคนี้ ลี่เฟยถามอย่างใจตุ๊มๆ ต่อม ๆ จริง ๆ กลัวว่าถ้าไม่ระวังสักนิดก็จะยั่วเภทภัย เมื่อถึงเวลานั้น จางไท่ซือก็จะกราบทูลเรื่องที่ลูกชายหล่อนทำต่อจางยวี่โหร่วโดยตรงออกมาได้

“มือสังหารคนนี้หรือ? ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบออกมา เมื่อครู่จางไท่ซือได้กราบทูลรายงานต่อเจิ้นแล้ว ขณะนั้นยวี่โหร่วกำลังสนทนาความในใจกับจื่อห้าวในป่าท้อ จู่ ๆ ก็มีมือสังหารคนหนึ่งบุกเข้ามา เพื่อปกป้องนาง จื่อห้าวจึงได้ถูกมือสังหารตีจนรับบาดเจ็บ หลังจากนั้นมือสังหารก็คิดจะพานางไปอีก ระหว่างที่นางหลบหนีกลางคันได้ตกจากหว่างทางของภูเขาลงไปหมดสติหนึ่งวันหนึ่งคืน จึงได้ฟื้นตื่นขึ้นมา”

วาจานี้ ได้ปิดปากลี่เฟยสำเร็จ เดิมหล่อนยังคิดหยิบยืมใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายว่าจางยวี่โหร่วใช่มีความสัมพันธ์อะไรกับมือสังหาร มิฉะนั้นทำไมนางถึงได้กลับมาอย่างปลอดภัย แต่ลูกชายของหล่อนกลับยังบาดเจ็บสาหัสหมดสติไม่ฟื้นตื่นมาน่ะ

ตอนนี้หล่อนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่จื่อห้าวได้รับบาดเจ็บต้องเกี่ยวข้องกับจางยวี่โหร่วแน่นอน แต่ตอนนี้หล่อนก็มิอาจเอ่ยปากออกไปอีก

เพราะได้ฉีกหน้าขาดกันจริง พูดไปแล้วสำหรับพวกเขาก็ไม่ได้สิ่งดีอันใดอย่างสิ้นเชิง

หล่อนทำสีหน้าแสดงความห่วงใยกังวล แล้วถามว่า “ถ้าเช่นนั้น ตอนนี้ยวี่โหร่วเป็นอย่างไรแล้ว นางตกจากหน้าผา ต้องเจ็บสาหัสมากแน่ ๆ เถอะ? นางเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ไม่คิดเห็นนางเกิดเรื่องขึ้นน่ะ”

“ขอบพระทัยพระนางลี่เฟยที่ทรงเป็นห่วง โหร่วเอ๋อร์ก็มีชะตาชีวิตยิ่งใหญ่ กลางเวหาถูกต้นไม้คอบิดเบี้ยวต้นหนึ่งแขวนไว้ เพียงได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อย แพทย์บอกว่านางได้รับความตกใจจึงสลบไป พักสักคราก็ไม่มีอุปสรรคใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” จางไท่ซือรีบประสานมือคำนับพลางทูลถวาย ได้เห็นสภาพการณ์เช่นนี้ เขาก็ยิ่งชื่นชมวิธีการของหลานสาวน้อยคนนั้นของเขาอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

ช่างสะใจผู้คนยิ่งนัก ได้เห็นลี่เฟยโกรธจัดแต่กลับต้องอดทนสำรวมสีหน้าไว้อีก ทางด้านองค์ชายสาม ตอนนี้เขาช้ำในขนาดนี้ ก็นับว่าได้รับกรรมตามสนองแล้ว

ภายใต้แขนเสื้อกว้าง ลี่เฟยเกือบจะฉีกผ้าเช็ดหน้าออกเป็นสองชิ้น

พอได้ยินวาจานี้ปุ๊บ ก็รู้ว่าเป็นเท็จแน่นอน แต่จางไท่ซือมีชื่อเสียงคุณธรรมสูงส่ง ฮ่องเต้เคารพเขามาก วาจาที่เขากล่าว ฮ่องเต้ก็ทรงเชื่อถืออย่างลึกซึ้งไม่สงสัยเลยทั้งสิ้น

“โชคดีที่ชีวิตพวกเขาต่างไม่ได้อยู่ในอันตรายทั้งหมด มือสังหารนี่ช่างน่ารังเกียจมากไปแล้ว เจิ้นต้องส่งคนไปตามหาเขาออกมา ลงโทษเขาอย่างหนัก” ฮ่องเต้ตบโต๊ะอย่างหนักและทรงตรัสด้วยพระพิโรธสุด ๆ