พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 22

เมื่อเห็นบอดี้การ์ดของตระกูลหนิงบุกเข้ามา หลงอีรีบพุ่งเข้าด้านหน้า ขวางไว้ตรงหน้าของเซียวจ้าน จากนั้นก็ลงมืออย่างโหดร้าย！

เสียงดังปังๆๆ บอดี้การ์ดพวกนี้ต่างก็กระเด็นออกไป แล้วชนเข้ากับโต๊ะเก้าอี้ล้มกระจาย！

ภายในห้องโถง เละเทะไปหมด และเต็มไปด้วยผู้คนร้องโอดครวญ！

ทุกต่างก็ตะลึงอย่างมาก อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกอยู่นานกว่าจะได้สติ！

“…..”

“เจ้าคนนี้เป็นใครกันแน่? ยังใช่เศษเดนของตระกูลเซียวคนนั้นที่เหมือนดั่งหมาไร้บ้านอยู่หรือเปล่า?”

สักพัก ถึงได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในห้องโถงใหญ่ที่เงียบเชียบ

เสียงเบามาก เล็กมาก！

เหมือนกลัวว่าหากไม่ระวังก็จะทำให้เซียวจ้านที่ไม่รู้กลับมาจากที่แห่งใดรู้สึกโมโห บุคคลนี้ได้กลายเป็นชายหนุ่มที่เหมือนดั่งเทพสังหารภายในใจพวกเขาแล้ว！

แต่แล้ว

พรุ่บ！

เสียงของบุคคลนั้นเพิ่งสิ้นสุดลง หลงอีก็ได้ลงมือแล้ว ในมือมีใบมีดบินลอยออกมา ฟาดฟันไปในอากาศ แล้วปาดเข้าที่คอของคนผู้นั้น！

“กล้าเหยียดหยามคุณท่าน！สมควรตาย！” หลงอีพูดเสียงเย็นชา สายตาดั่งเหยี่ยวกวาดมองทั่วทั้งหมด!

ทุกคนต่างก็หันหน้ามองไปยังชายหนุ่มผู้นั้นที่ยังนั่งถือแก้วชาอยู่ตำแหน่งด้านบน ในขณะนี้ได้มีเลือดสดพลั่งพลูออกมาจากลำคอ จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น!

“อ๊าๆๆ!”

เสียงกรีดร้องดังลั่น แขกรับเชิญทุกคนต่างก็รีบร้อนหนีออกจากห้องโถง！

ภายในห้องโถงวุ่นวายอย่างหนัก!

ภายในกลุ่มผู้คนที่วุ่นวาย หนิงเอ๋อร์มองดูเซียวจ้านที่ยืนหยัดนิ่งงันอยู่กับที่ เขาช่างนิ่งเฉย น่าเกรงขามอย่างมาก!

ชั่วขณะนั้น หนิงเอ๋อร์ก็รู้สึกผิดต่อการกระทำทั้งหมดก่อนหน้าที่ผ่านมา! หรือว่า ตัวเองเลือกผิดงั้นหรอ?

แต่ว่า เรื่องราวมันได้เกิดขึ้นแล้ว!

มืองามสง่าของหนิงเอ๋อร์ กำกระโปรงชุดแต่งงานไว้แน่น ดวงตามีน้ำตาไหลริน นี่ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่มีต่อเซียวจ้าน แต่เป็นความโกรธเคือง! เป็นความโกรธเคืองที่เซียวจ้านทำลายงานพิธีหมั้นหมายของตัวเอง!

เขา ทำลายทุกสิ่งที่ตัวเธอเตรียมไว้ในหลายปีมานี้!

“เซียวจ้าน! นายหยุดได้แล้ว!”

หนิงเอ๋อร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตะคอกอย่างควบคุมสติไม่ได้ใส่เซียวจ้านที่ยืนนิ่ง “วันนี้คืองานพิธีหมั้นหมายของฉันหนิงเอ๋อร์คนนี้! สิ่งนี้มันสำคัญมากสำหรับฉัน! ฉันไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาทำลายมัน! รวมทั้งนายด้วย เซียวจ้าน! นายไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่การปรากฏตัวของนาย ถือเป็นความอัปยศสำหรับฉัน! ถือเป็นความพ่ายแพ้!”

ตะคอกแล้วหนิงเอ๋อร์ก็หยิบมีดปอกผลไม้จากบนโต๊ะ วิ่งพุ่งเข้าใส่เซียวจ้าน แล้วแทงเข้าใส่หัวใจของเซียวจ้านอย่างแรง!

ชั่วขณะนั้น ในแววตาที่เหมืองดั่งดวงดาวของเซียวจ้าน สะท้อนภาพที่แขกรับเชิญต่างวิ่งวุ่นวายทั่วงาน สะท้อนภาพหนิงเอ๋อร์ที่ถือมีดปอกผลไม้พุ่งเข้าแทงใส่ตัวเอง！

มีดปอกผลไม้ที่สะท้อนแสง หยุดลงทันทีในระยะที่ห่างจากหัวใจของเซียวจ้านเพียงแค่นิ้วเดียวเท่านั้น！

เซียวจ้านยกมือจับเข้าที่ข้อมือของหนิงเอ๋อร์ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเย็นชา แล้วถามว่า “เธอในวันนี้ เคยรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เคยทำบ้างไหม?”

หนิงเอ๋อร์จับมีดปอกผลไม้ไว้ พยายามอยากจะแทงเข้าไป แต่ไม่ว่าเธอจะออกแรงมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้อีกแม้แต่นิด！

เธอยิ้มเยาะ แล้วตะคอกใส่เซียวจ้านว่า “เสียใจ? ไม่เคยสักนิด！หากพูดถึงเรื่องรู้สึกเสียใจ ก็คือฉันหนิงเอ๋อร์คนนี้รู้สึกเสียใจที่ไม่ฆ่านายให้ตายในตอนนั้น！”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความเยือกเย็นในแววตาของเซียวจ้านเพิ่มมากขึ้น！เขาส่ายหัว มองดูหญิงสาวตรงหน้า แล้วแย่งเอามีดปอกผลไม้ในมือของเธอมา จากนั้นก็เหวี่ยงออกไปสุดแรง！

ตึง！

มีดปอกผลไม้ลอยออกไป ตัดโดนเส้นผมที่ข้างหูของหนิงเอ๋อร์ แล้วปักเข้าที่เสาสีทองด้านหลังของเธอ!

ด้ามจับของมีดปอกผลไม้สั่นสะเทือนอยู่กลางอากาศ!

ชั่วขณะนั้น ความน่าเกรงขามและฝีมือการสังหารที่เซียวจ้านแสดงออกมา ทำเอาหนิงเอ๋อร์ตัวสั่นระริกนิ่งอึ้งอยู่กับที่！

เธอรู้สึกกลัวออกมาจากก้นลึกหัวใจ！

ผู้ชายคนนี้ แตกต่างจากเมื่อก่อนราวฟ้ากับเหว！

เซียวจ้านหันหลัง ปิดกล่องผ้าบนโต๊ะ แล้วนำเอาผ้าไหมสีดำคลุมไว้ จากนั้นก็พูดทิ้งท้ายว่า “ความแค้นของฉันกับตระกูลหนิง ยังไม่จบลงเท่านี้！ช่วยฉันไปบอกกับสี่ตระกูลใหญ่ด้วยว่า ฉันเซียวจ้านคนนี้ วันหลังจะไปเยี่ยมเยียนพวกเขาทั้งหมด！บอกให้พวกเขาเตรียมโลงศพไว้ให้มากพอ！”

พูดจบ เซียวจ้านก็ก้าวเดินจากไป！

“นายเป็นใครกันแน่?！เพราะอะไร ทำไมต้องกลับมา！！！”