พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 25

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงเสวโป๋และสวีเฟิน รวมทั้งเจียงเฉินต่างก็ตะลึง สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นแย่มากในทันที!

เซียวจ้าน?

ผู้ร่วมขบวนการในการทำให้ตระกูลเจียงเสียชื่อเสียงในครั้งนั้น!

เขาเป็นคนที่ทำให้เจียงอวี่โหรวเสื่อมเสีย ทำให้ตระกูลเจียงเสียโอกาสในการขึ้นเป็นตระกูลระดับต้น!

“เจียงอวี่โหรว! เธอกล้าพาไอ้ขยะคนนี้กลับมา? เธอรู้มั้ยว่าเพราะมัน ตอนนั้นตระกูลเจียงได้รับผลกระทบอะไรบ้าง? ฉันว่าเธอจงใจกลับมาเพื่อหาเรื่องพวกเราจริงๆ！” สวีเฟินตะคอกต่อว่า

เจียงเสวโป๋เองก็สีหน้าแย่มาก จ้องมองเซียวจ้านและเจียงอวี่โหรว และพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจียงอวี่โหรว รีบพามันไสหัวออกไปซะ！ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ คุณท่านเองก็ไม่อยากเห็นพวกเธอ！”

พูดจบ เจียงเสวโป๋ก็หันหลังคิดจะเดินจากไป เจียงอวี่โหรวจึงรีบวิ่งเข้าไปหา แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเจียงเสวโป๋ กอดขาของเขาไว้แล้วร้องไห้พูดว่า “พ่อคะ ขอร้องละ อย่าไล่หนูไปเลย อวี่โหรวผิดไปแล้ว ได้โปรดให้อภัยอวี่โหรวนะคะ อวี่โหรวคิดถึงพ่อและคุณปู่ทุกวันเลย ฮือๆๆ….”

อวี่โหรวร้องไห้เสียใจอย่างมาก เธอที่เดิมทีก็ดูอ่อนแออยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งดูน่าสงสารมากไปกว่าเดิม

เซียวจ้านมองดู แล้วรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

เจียงเสวโป๋ยิ้มเยาะ แล้วสะบัดเจียงอวี่โหรวออก ตะคอกว่า “ดี！เธอสั่งให้มันขอโทษเฉินเอ๋อร์ซะ แล้วฉันจะให้อภัยเธอ!”

บึ้ม!

ประโยคนี้ ทำเอาหัวใจเจียงอวี่โหรวระเบิด！

เธอส่ายหัวอย่างแรง น้ำตารินไหล ตัวเลือกนี้ เธอไม่รู้ว่าควรจะเลือกยังไง

มองดูเจียงอวี่โหรวไม่สามารถเลือกได้ เจียงเสวโป๋ยิ้มเยาะ พูดว่า “ในเมื่อเธอไม่รู้ว่าต้องเลือกยังไง! อย่างนั้นฉันช่วยเธอเอง! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอห้ามมาปรากฏตัวในทุกสถานที่ของตระกูลเจียง! ฉันเจียงเสวโป๋คนนี้ กับเธอเจียงอวี่โหรว ตัดขาดสัมพันธ์พ่อลูกกัน!”

พูดจบ เจียงเสวโป๋ก็ก้าวเดินจากไป!

สวีเฟินเหมือนดั่งแม่ไก่ผู้ชนะ ถลึงตาใส่เจียงอวี่โหรวอย่างหยิ่งยโส แล้วด่าว่า “นังสารเลว! สมน้ำหน้า!”

เจียงเฉินเองก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความได้ใจ แล้วถุยน้ำลายทีหนึ่ง พูดว่า “เจียงอวี่โหรว เธอเป็นคนรนหาเรื่องเอง!”

ฟ้าผ่าลงกลางใจ!

“พ่อคะ ขอร้องละ อย่าตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับอวี่โหรวเลยนะคะ ฮือๆๆ….ฉันเจ็บปวดใจจังเลย ฉันควรจะทำยังไงดี? คุณพ่อไม่เอาฉันแล้ว…” เจียงอวี่โหรวร้องไห้เสียงดัง คุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายสั่นไหว

ในเวลานี้เข่อเข่อเองก็ลงจากอ้อมกอดของเซียวจ้านแล้ววิ่งเข้าหาเจียงอวี่โหรวด้วยการคาดเดา แล้วร้องไห้พูดว่า “คุณแม่คะ แม่อย่าร้องไห้ แม่ยังมีเข่อเข่อ ฮือๆ….”

เข่อเข่อร้องไห้ไปด้วยแล้วเช็ดน้ำตาให้เจียงอวี่โหรวไปด้วย

เจียงอวี่โหรวกอดเข่อเข่อไว้ในอ้อมกอด ร้องไห้เสียใจ

เซียวจ้านมองดูสองแม่ลูกที่กอดกันร้องไห้ ใจกระตุกเจ็บปวด!

“รอเดี๋ยว! แค่ฉันขอโทษพวกคุณก็จะให้อภัยเจียงอวี่โหรวใช่มั้ย?” เซียวจ้านเอ่ยถาม

เจียงเสวโป๋หยุดฝีเท้า หันหลังมองเขาอย่างเย็นชาว่า “ใช่แล้ว!”

เซียวจ้านหันไปมองเจียงเฉิน แล้วพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ขอโทษ”

สิ่งนี้หากว่าให้คนอื่นได้เห็น คงจะรู้สึกตกใจอย่างมาก!

ท่านนี้เป็นถึงราชาเป่ยเหลียง! ผู้ที่ปกครองทหารเป่ยเหลียงสามแสนนายและผู้แข็งแกร่งสามพันคนของวิหารเทพมังกร！

ในตอนนี้ เขากลับกำลังขอโทษคุณชายของตระกูลหนึ่งเพียงเพราะหญิงสาวคนเดียว！

หากว่าให้ผู้แข็งแกร่งสามพันคนของวิหารเทพมังกรรับรู้ คงจะทำลายตระกูลเจียงทิ้งอย่างแน่นอน！

แต่ว่า เซียวจ้านยินดี！

ในสายตาของเขา ไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปมากกว่าเจียงอวี่โหรวและเข่อเข่อ！

เจียงอวี่โหรวเองก็ไม่กล้าเชื่อ เซียวจ้านยอมขอโทษเจียงเฉินเพื่อเธอ เธอจึงร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วส่ายหัวไม่หยุด เอาแต่พึมพำพูดว่า “ขอโทษด้วย เซียวจ้าน ขอโทษ….ฉันไม่ดีเอง….”