พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 24

เจียงเฉินที่พูดอยู่ สายตายังมีความโกรธเคืองแฝงอยู่ด้วย หันมองดูเข่อเข่อ ที่อยู่ในอ้อมแขนของเซียวจ้าน แล้วกวาดมองดูเซียวจ้านด้วย จากนั้นถามอย่างไม่พอใจว่า “เขาเป็นใคร? เธอหาพ่อเลี้ยงให้เด็กเวรนั่นแล้วหรอ? ดูแล้วกำยำอย่างนี้ มาจากไซต์งานก่อสร้างรึเปล่า? ฉันเธอไว้ก่อนนะ！เธอไม่ใช่คนของตระกูลเจียงแล้ว เธอพาเด็กเวรนี่กับขยะคนนี้มาคิดอยากจะทำอะไร?”

“ใช้โอกาสที่คุณปู่ยังไม่สังเกตเห็นเธอ รีบไสหัวไปซะ! อย่ามาขวางหูขวางตาที่นี่!”

“ถ้าหากว่าเธอมาขอเงิน ขอโทษด้วย ไม่มีให้สักบาท! คุณปู่เคยบอกแล้วว่าคนของตระกูลเจียงห้ามใครช่วยเหลือเธอเด็ดขาด!”

เจียงเฉินพูดระรัวหลายประโยค แต่ละคำล้วนแทงใจ ทั้งมีความอคติและขยะแขยงต่อเจียงอวี่โหรวเต็มไปหมด!

แววตาของเจียงอวี่โหรวเศร้าใจและเสียใจอย่างมาก แล้วยังมีความละอายปนอยู่ด้วย จากนั้นรีบพูดว่า​ “เจียงเฉิน ฉันมีบัตรเชิญ คุณปู่เป็นคนให้ฉันมาเอง….”

พูดแล้วเจียงอวี่โหรวก็รีบหยิบเอาบัตรเชิญออกมาจากกระเป๋าราคาหลักสิบที่ซื้อมาจากตลาด แล้วยื่นให้เจียงเฉิน

แต่ว่า สีหน้าเจียงเฉินเต็มไปด้วยความขยะแขยง แย่งเอาบัตรเชิญไปจากมือเจียงอวี่โหรวแล้วฉีกทิ้ง จากนั้นก็ถลึงตาใส่เธอ ตะคอกด่าว่า “พอแล้ว! คนสารเลวอย่างเธอ ไม่คู่ควรที่จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่！ถ้าหากว่าฉันไม่เห็นแก่ที่เธอเป็นพี่สาวของฉัน ฉันคงสั่งให้บอดี้การ์ดลากตัวเธอออกไปตั้งนานแล้ว! ตอนนี้ รีบพาพวกมันสองคนออกไปเดี๋ยวนี้!”

เจียงอวี่โหรวร้อนรนจนร้องไห้ ย่อตัวลง รีบเก็บบัตรเชิญที่ถูกฉีกขาดทิ้งบนพื้นขึ้นมา ร้องไห้ดวงตาแดงก่ำแล้วพูดว่า “นี่คือบัตรเชิญที่คุณปู่ให้ฉันมา คุณปู่เป็นคนให้ฉันมา ฮือๆๆ….”

บัตรเชิญใบนี้ มีค่ามากสำหรับเจียงอวี่โหรว!

นี่ถือเป็นการฉีกความคาดหวังที่เจียงอวี่โหรวมีมาโดยตลอดอย่างยากลำบาก ฉีกขาดครอบครัวภายในใจของเธอทิ้ง

เซียวจ้านเห็นสถานการณ์นี้แล้วขมวดคิ้วเยือกเย็น แล้วก้มลงดึงเจียงอวี่โหรวที่กำลังเก็บเศษกระดาษขึ้นมา

แต่ว่าเจียงอวี่โหรวพยายามจะสะบัดเซียวจ้านออก แล้วร้องไห้พูดว่า “เซียวจ้าน นายปล่อยฉัน นั่นคือบัตรเชิญที่คุณปู่ให้ฉันมา ฮือๆๆ….”

เซียวจ้านพูดว่า “ฉันรู้”

จากนั้น สายตาเย็นชาของเซียวจ้านจับจ้องเจียงเฉินที่หยิ่งยโส พูดเสียงเย็นชาว่า “นาย รีบเก็บบัตรเชิญบนพื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แล้วต้องขอโทษเธอด้วย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงเฉินคิ้วกระตุกมองเซียวจ้านอย่างไม่พอใจ แล้วชี้หน้าถามเขาว่า “เหี้ย! นายพูดว่าอะไรนะ? สั่งให้ฉันเก็บขึ้นมา?! นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาออกคำสั่งใส่ฉัน! ทำไม นายคือผู้ชายเลวที่พี่สาวฉันหามา? พี่สาวฉันชอบอะไรในตัวนาย? ดูท่าทางนายแล้ว ก็แค่คนธรรมดาละสิ! นายมีสิทธิ์อะไรมาออกตำสั่งใส่ฉันที่นี่!”

“แกร๊ก!”

เซียวจ้านยกมือขึ้น จับแขนของเจียงเฉินที่ยกไว้ ออกแรงเล็กน้อย แล้วก็หักแขนของเขาเก้าสิบองศา ขณะเดียวกันก็ด่าทอว่า “สิทธิ์ที่เจียงอวี่โหรวเป็นผู้หญิงของฉัน! สิทธิ์ที่เมื่อกี้นายไม่ให้เกียรติลูกสาวของฉัน! เท่านี้ฉันก็สามารถฆ่านายได้แล้ว!”

ชั่วขณะนั้น ไอสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว!

“อ๊ากๆๆ! แขนของฉัน แขนของฉัน….เจ็บๆๆ!”

เจียงเฉินในตอนนี้โค้งตัวไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่แขนทำเอาเขาเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก

“เจียงอวี่โหรว! รีบสั่งให้เขาปล่อยมือเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!” เจียงเฉินพูดข่มขู่

“ยังกล้าข่มขู่งั้นหรอ?”

เซียวจ้านพูดเสียงเย็นชา แล้วเตะเข้าที่หัวเข่าของเจียงเฉิน เสียงดั่งพรุ่บ แล้วเจียงเฉินก็ล้มคุกเข่าลงตรงหน้าของเซียวจ้าน!

เจียงอวี่โหรวเองก็ตกใจต่อการกระทำของเซียวจ้านเช่นกัน สีหน้าซีดเซียว เมื่อเธอได้สติ เธอรีบเข้าไปดึงแขนของเซียวจ้าน แล้วพูดว่า “เซียวจ้าน อย่านะ! เขาเป็นน้องชายของฉัน ขอร้องละ อย่าทำร้ายเขา…”

“แต่ว่าเมื่อกี้เขาเหยียดหยามเธออย่างนั้น เธอยังจะช่วยมันขอร้องอีกงั้นหรอ?” เซียวจ้านขมวดคิ้วถามกลับ

ใบหน้าเจียงอวี่โหรวเต็มไปด้วยน้ำตา หันมองเจียงเฉินที่เจ็บปวด แล้วพยักหน้าพูดว่า “ขอร้องละปล่อยเขาเถอะ ยังไงซะเขาก็เป็นน้องชายของฉัน…”