พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 7

ใบหน้าของเจียงอวี่โหรวเต็มไปด้วยน้ำตา เม้มปาก ริมฝีปากของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา เธอมองไปที่เหตุการณ์ตรงหน้าเธอด้วยความเหลือเชื่อ และมองไปที่ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของชายตรงหน้าเธอ

ในช่วงเวลาที่เธอสิ้นหวังที่สุดที่จะแสวงหาความตาย... เซียวจ้านปรากฏตัวขึ้น! ใช่ ผู้ชายที่ฉันคิดถึง ปรากฏตัวในวินาทีสุดท้าย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เจียงอวี่โหรวก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้"ฮือๆๆๆ คุณกลับมาแล้ว ในที่สุดคุณก็กลับมา..."

เซียวจ้านมองดูเจียงอวี่โหรวตัวน้อยๆที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เต็มไปด้วยน้ำตา เขาเอื้อมมือออกไปและค่อยๆเช็ดเลือดบนใบหน้าของเจียงอวี่โหรว เมื่อเห็นบาดแผลบนไหล่ด้านขวาที่ถูกยิง ซึ่งห่างจากหัวใจแค่หนึ่งฝ่ามือเท่านั้น เจตนาฆ่าทะลุออกมาจากร่างกายของเขา!สมควรตายจริง!ไอ้สารเลว! ! !

"อ๊าก!ฮือๆๆๆ..."บนยอดตึก 10 ชั้น ด้านหลังหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่แตกเป็นเสี่ยงๆ จินไท่กำลังเหยียบหยางเย่นซึ่งเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บและดิ้นรนอย่างหนัก

หยางเย่นมองดูเจียงอวี่โหรวที่ชั้นล่างซึ่งได้รับการช่วยเหลือจากชายผู้สง่างาม น้ำตาไหลลงมาจากมุมตาของเธอ และรอยยิ้มที่ซาบซึ้งใจได้เบ่งบานที่มุมปากของเธอ!เธอตกตะลึงกับฉากที่เซียวจ้านกระโดดขึ้นไปหลายเมตรแล้วรับเจียงอวี่โหรวไว้! ! !

ราวกับฉากดังในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ ช่างเป็นเรื่องที่สวยงามมาก! ผู้ชายคนนั้น เป็นเหมือนอัศวิน ในเวลาเดียวกัน มีความเป็นไปได้ปรากฏขึ้นในหัวของหยางเย่น หรืออาจเป็นเขา... พ่อของเข่อเข่อ? !

"น้องอวี่ดหรว ในที่สุดคุณก็รอมาจนได้ ในที่สุดคุณก็รอจนเขามา หวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเขานะ และอย่ามาที่สถานที่แบบนี้อีก..."

ในที่สุด ภายใต้กระบอกปืนของจินไท่ หยางเย่นหลับตาลงอย่างช้าๆและพูดประโยคนี้

บูม!

เสียงปืนดังปัง จินไท่ยิงขาสองข้างของหยางเย่นโดยตรง และเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอาคาร จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่เซียวจ้านและเจียงอวี่โหรวที่กำลังกอดกันด้วยอาฆาตแค้นในสายตาของเขา และคำรามด้วยความโกรธ"บัดซบ! บัดซบจริงๆ!!!ลงไปให้หมด!ผมจะฆ่านางสารเลวนั่น!"

“ต๊าด ต๊าด ต๊าด!”

เสียงฝีเท้าที่หนาแน่น ดังก้องไปทั่วอาคาร และในไม่ช้า จินไท่ก็ปรากฏตัวตรงหน้าทางเข้าหลักของวังบัคกิ้งแฮมที่หรูหรา พร้อมกับลูกน้องสิบกว่าคนในชุดสูทสีดำ และเห็นเซียวจ้านที่กอดเจียงอวี่โหรวไว้และค่อยๆลุกขึ้นในเวลานี้!

“เหี้ย!มึงเป็นใคร!กล้าดียังไงมาทำลายเรื่องดีๆของกู!อยากตายเหรอ?!”จินไท่พุ่งเข้าหาเซียวจ้าวอย่างก้าวร้าว ยกปืนขึ้นและเล็งไปที่หว่างคิ้วของเซียวจ้าว!

ในขณะนั้น ที่ลานบ้าน ปืนของจินไท่อยู่ห่างจากคิ้วของเซียวจ้านเพียงหนึ่งแขน!ลมหนาวส่งเสียงหวีดหวิว บนท้องฟ้าก็มีนกและอีกาบินผ่านสองสามตัว ส่งเสียงกากาการาวกับเสียงที่มาจากนรก!

อย่างไรก็ตาม เซียวจ้านไม่ได้เห็นจินไท่อยู่ในสายตาเลย แต่กอดเจียงอวี่โหรวที่ปกคลุมไปด้วยเลือดไว้ในอ้อมแขนของเขา และไม่สามารถละสายตาได้เลย มองเธอด้วยความรู้สึกผิด เหมือนพุ่งออกมาจนหมดในเวลานี้!

วินาทีต่อมา เซียวจ้านเปิดริมฝีปากของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่นและแหบแห้งว่า"ผมขอโทษ อวี่ดหรว ผมจะพาคุณกลับบ้านและพาคุณไปหาเข่อเข่อ"

เจียงอวี่โหรวนอนอยู่ในอ้อมแขนของเซียวจ้าน พยักหน้าอย่างอ่อนแรง ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก...มีเพียงอ้อมกอดนี้เท่านั้น ที่ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธออยากจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นี้ ให้เธอพิงอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ไว้ตลอดไป

พูดจบ เซียวจ้านก็ก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะเดินผ่านจินไท่ ซึ่งทำให้จินไท่โกรธมาก ปืนในมือของเขาจ่อไปที่หน้าผากของเซียวจ้านโดยตรง และเขาก็คำรามว่า"ถ้ามึงกล้าพาเธอไป กูก็จะยิงมึงให้ตาย!"

จินไท่ก็ไม่ได้โง่ ตอนนี้เขาเดาตัวตนของชายตรงหน้าได้แล้ว!เขาเป็นคนที่ทำให้เจียงอวี่โหรวปฏิเสธเขามาโดยตลอด คนที่เธอไม่เคยลืม พ่อของไอ้เด็กเปรตนั่น! ! !

อย่างไรก็ตาม เซียวจ้านแค่เหลือบมอง แค่สายตา ก็ทำให้จินไท่ตกตะลึง! นั่นมันต้องเป็นสายตาที่น่ากลัวเพียงใดหรือ ราวกับราชาปีศาจที่เดินออกมาจากทะเลซากศพ ช่างน่าสยดสยอง!

เป็นสายตาที่สยดสยองจริงๆ!ดูเหมือนว่าหากอีกฝ่ายต้องการ เขาสามารถบดขยี้ตัวเองให้ตายได้ด้วยนิ้วเดียว!

จินไท่ตื่นตระหนก ถอยไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว และตะโกนอย่างตัวสั่น"ผมเป็นคุณชายของตระกูลจิน พ่อของผมคือจินเจิ้งหลง เป็นผู้นำหนึ่งในสี่ที่มีอำนาจและอิจธิพลมากในซูหาง！มึง... ถ้ามึงกล้าแตะต้องกู มึง ผู้หญิงคนนี้ รวมทั้งไอ้เด็กนั่นที่รอตายอยู่ในโรงพยาบาล จะต้องตายกันหมด!"

หลังจากที่จินไท่พูดเช่นนี้ ร่างกายของเขาก็เหมือนถูกเอาขึ้นมาจากน้ำ ดูไม่มีเรี่ยวแรงเลย!

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงรู้สึกกลัว ทำไมเขาถึงต้องใช้ชื่อของพ่อเพื่อทำให้ชายตรงหน้าตกใจ อย่างไรก็ตาม ความกลัวในใจของเขานั้นไม่ได้เสแสร้ง

ในขณะนี้ เจียงอวี่โหรวเพิ่งคิดได้ ทนต่อความเจ็บปวดที่ไหล่ของเธอ และกล่าวว่า"เซียวจ้าน ปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้นเราต้องตายอยู่ที่นี่ทั้งคู่ คุณไปก่อน ไปดูแลเข่อเข่อแทนฉัน เข่อเข่อยังอยู่ในโรงพยาบาล เธอต้องการพบคุณ ... "

ในขณะนี้ เจียงอวี่โหรวได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะต้องปกป้องเซียวจ้าน แม้ว่าเธอจะต้องตายก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เจียงอวี่โหรวที่กำลังดิ้นรนถูกเซียวจ้านกอดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก เขายิ้มเบาๆและพูดว่า"ไม่ต้องเป็นห่วง ผมให้คนของผมพาเข่อเข่อไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว"

ในขณะนี้ เมื่อเจียงอวี่โหรวได้ยินคำพูดเหล่านี้ น้ำตาก็เอ่อล้นในดวงตาของเธอ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น และในที่สุดก้อนหินก้อนใหญ่ในใจของเธอก็ร่วงลงมา"จริงเหรอ?ฮือๆๆ..."

"อ๊าก!ไปตายซะ!ไปลงนรกซะ!"จินไท่ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาไม่อยากให้เรื่องมันลากยาวไปกว่านี้ เขาอยากจะเหนี่ยวไกปืนโดยตรง!อย่างไรก็ตาม ในชั่วพริบตา ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น แขนของเขาก็งอเก้าสิบองศา และในขณะเดียวกัน ปืนในมือของเขาก็ปรากฏอยู่ในมือของเซียวจ้านแล้ว! "อ๊าก!"

ครึ่งนาทีต่อมา จินไท่กอดแขนขวาที่หักของเขา คุกเข่าลงบนพื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด มองชายที่เหมือนชูร่าตรงหน้าเขาอย่างสั่นเทา และตะโกนว่า"ไม่!คุณฆ่าผมไม่ได้!พ่อของผมคือจินเจิ้งหลง!ขอเพียงคุณไม่ฆ่าผม ผมจะให้เงินคุณ!หนึ่งล้าน สิบล้าน หนึ่งร้อยล้าน! อะไรก็ได้! ได้โปรด อย่าฆ่าผม!"