ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 27

ความอบอุ่นยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่บริเวณเอวบางของชูว่าน แต่หัวใจของเธอกลับตกลงตาตุ่มเสียแล้ว เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีแดงสด ในใจคิดว่า "ผู้ชายคนนี้ช่างลึกลับจริง ๆ"

เซียวอี้พาชูว่านเดินเข้าไปในลิฟต์ ทั้งสองคนไม่ได้สนทนากันอีก ต่างคนต่างครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ

ไม่นานลิฟต์ก็เคลื่อนตัวลงถึงลานจอดรถ

ทันทีที่ก้าวขาออกจากลิฟต์ เซียวอี้พลันชะงักกึก กล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาเครียดเกร็งทันที เขารีบดึงชูว่านไปที่ด้านหลัง

"มีอะไรเหรอ?" ชูว่านเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“มีบางอย่างผิดปกติ คุณขับรถออกไปรอผมข้างนอกก่อน” เซียวอี้เอ่ยเบา ๆ เขาใช้การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างระแวดระวัง และเริ่มตรวจสอบพื้นที่โดยรอบช้า ๆ

มีกลิ่นคาวเลือดฉุนจมูกโชยมา

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเซียวอี้แล้ว ชูว่านจึงรีบขึ้นรถฮัมเมอร์ขับออกไปในทันที

เซียวอี้ค่อย ๆ เดินตรวจสอบลานจอดรถอย่างระมัดระวัง เขาเดินไล่ไปตามพื้นที่ระหว่างรถยนต์ที่จอดอยู่

เมื่อการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์กวาดผ่านรถมินิคูเปอร์สีแดงคันเล็ก เซียวอี้พลันนิ่งค้าง เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถออก

หญิงสาวผู้หนึ่งก้มหน้าฟุบพวงมาลัย ร่างกายท่อนล่างที่นั่งบนเบาะชุ่มโชกด้วยเลือด กลิ่นคาวของโลหิตโชยฟุ้งทั่วทั้งรถ

เซียวอี้ขมวดคิ้ว เขาประคองร่างผู้หญิงคนนั้นให้เงยหน้าขึ้นมา

“เป็นเธอคนนั้น!”

หญิงสาวผู้นี้กลับกลายเป็นสาวน้อยขายสมุนไพร

หัวใจของเซียวอี้บีบรัด เขารีบตรวจดูบาดแผลของเด็กสาวทันที อย่างไรก็ตามหลังตรวจดูอาการแล้ว เขากลับตื่นตะลึง เพราะเส้นลมปราณของเธอแตกสลายทั้งหมด หากจะช่วยเธอคงยากแล้ว! มีเพียงเศษเสี้ยวพลังชีวิตเบาบางที่หลงเหลืออยู่บริเวณอกของเธอ

เซียวอี้รีบหยิบเข็มเงินออกมาทันที เขาฉีกเสื้อโค้ตของสาวน้อยอย่างเร่งร้อน และปักเข็ม 2-3 เล่มลงบนอกของหญิงสาวด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด เขาพลิกบิดนิ้วเบา ๆ และเริ่มต้นใช้เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์

ยามที่ริ้วสีแดงปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เด็กสาวพลันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า มีแสงสีแดงแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอด้วยเช่นกัน

เซียวอี้รู้ว่านี่คือลมหายใจเฮือกสุดท้ายในร่างของเธอแล้ว หลังจากนี้เธอคงต้องสิ้นลมไปตลอดกาล

เด็กสาวจับจ้องเซียวอี้ ริมฝีปากของเธอเริ่มขยับ เธอเอ่ยช้า ๆ ว่า "เมื่อกี้... ผู้ชายคนหนึ่ง..."

“ผู้ชายที่แย่งซื้อสมุนไพรกับฉันรึเปล่า?” เซียวอี้ขมวดคิ้วมุ่น พลางเอ่ยถาม

เด็กสาวพยักหน้าด้วยความยากลำบาก

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเซียวอี้กระตุกอย่างรุนแรง แม้เด็กสาวจะไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เขาก็พอเดาตัวตนของฆาตกรออกแล้ว นอกจากผู้ฝึกตน ก็ไม่มีใครอื่นอีก

เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะโหดร้ายกับเด็กสาวไร้ทางสู้ได้ถึงเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพิจารณาจากฉากนองเลือดดุจแม่น้ำโลหิตแล้ว ห็นได้ว่าชายผู้นั้นกำลังตามหาบางสิ่ง

"ไอ้ชั่วนั่น!" ดวงตาของเซียวอี้ฉายแววเวทนา เขาเอ่ยว่า "เส้นลมปราณของเธอแตกสลายหมดแล้ว ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้อีก เธอมีความปรารถนาใดมั้ย? บางทีฉันอาจช่วยเธอได้"

เด็กสาวมองดูสายลูกปัดที่ห้อยอยู่บนกระจกมองหลังอย่างยากลำบาก เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "ลูกปัด..."

“ลูกปัด ลูกปัดทำไมรึ?” เซียวอี้ถามอย่างร้อนรน

ทว่าศีรษะของเด็กสาวกลับไถลตกอย่างรุนแรง เธอเสียชีวิตคาที่แล้ว

หัวใจของเซียวอี้สั่นสะท้าน

เซียวอี้ประสบพบเห็นชีวิตและความตายมามาก ทว่าในค่ำคืนนี้ การตายของเด็กสาวผู้นี้กลับทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง

การที่ชายผู้นั้นสามารถสังหารเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ได้ด้วยวิธีการโหดเหี้ยมเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ ผู้ฝึกตนคนนั้นคือเศษสวะที่มีจิตใจหยาบช้า

เซียวอี้ถอนหายใจ เขาเอื้อมมือไปปิดตาเด็กสาว จากนั้นจึงหยิบลูกกำไลลูกปัดที่ห้อยอยู่บนกระจกมองหลัง เขารีบรุดออกจากลานจอดรถ และขึ้นรถฮัมเมอร์ของชูว่าน

"มีอะไรรึปล่า?" ชูว่านถาม

เซียวอี้ส่ายศีรษะช้า ๆ เขาเหลือบมองชูว่านเล็กน้อย ก่อนพูดว่า "ไม่มีอะไร เรากลับกันเถอะ"

แม้ชูว่านยังคงสงสัยในใจ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอเหยียบคันเร่งและพาเซียวอี้กลับไปยังหอจี้ซื่อ

ฉินกวงหมิงและเสี่ยวเยว่กำลังนอนหลับ เซียวอี้ไม่อยากรบกวนพวกเขา จึงเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง

เซียวอี้นั่งลงบนเตียง ในมือกำกำไลลูกปัดไว้ เขาต้องการสืบหาเบาะแสบางอย่าง บางทีนี่อาจเป็นความลับที่ฆาตกรต้องการก้ได้ สาวน้อยผู้นี้ฉลาดหลักแหลมมากจริง ๆ เธอจงใจห้อยมันไว้ที่กระจกมองหลัง ทำให้ไม่มีใครหาเจอได้ง่าย ๆ