ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 43

เฉียนปินรู้สึกรำคาญใจนัก เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอย่างรีบร้อน แล้วกล่าวกับหยูซือม่านว่า "ซือม่าน ผมขอชนแก้วฉลองให้เธอ วันนี้ตอนที่อยู่ในห้องคลอด ผมทำตัวไม่ค่อยดีเท่าไร ขอโทษด้วยนะ!"

หยูซือม่านคลี่ยิ้ม และหยิบแก้วไวน์ของเธอขึ้นมาด้วยท่าทีสบาย ๆ เธอแตะริมฝีปากละเลียดชิมไวน์ ก่อนจะวางแก้วลง ใบหน้าหันไปมองเซียวอี้ และพูดว่า "หมอเซียว ชูว่านคือเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน ผู้ชายที่ชอบเธอล้วนต่อแถวขอความรักยาวไปถึงอีกซีกโลก ถ้าคุณกล้าทำให้เธอเสียใจ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณแน่"

“คุณจะไม่ไว้ชีวิตผมได้อย่างไรกัน? อย่าลืมสิว่าจากเดิมพันครั้งที่แล้ว คุณคือศิษย์อย่างไม่เป็นทางการของผมนะครับ คุณจะทรยศอาจารย์ของตัวเองเหรอ?” เซียวอี้ยิ้ม และกล่าวอย่างสงบ

เมื่อหยูซือม่านได้ยินเซียวอี้กล่าวถึง "ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์" อันน่าไร้สาระ ดวงหน้าสวยสดงดงามของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที เธอก็ก้มหน้างุดด้วยความอายแกมหงุดหงิดใจ

ณ ที่นั่งฝั่งตรงข้าม พอเฉียนปินห็นกิริยาเช่นนี้ของหยูซือม่าน ปากช่างจ้อของเขาก็เบื้อใบ้โดยพลัน เขาทั้งหึงหวงและโกรธเคืองมาก เขาไม่นึกไม่ฝันว่าการดื่มฉลองของเขาจะดึงดูดความสนใจของหยูซือม่านไม่สำเร็จ ทว่าวาจาของเซียวอี้กลับทำให้เธอเขินอายจนตัวม้วน

เฉียนปินจะยอมปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ ได้อย่างไร? เขารีบชูแก้วไวน์ขึ้นมา และหันไปพูดกับเซียวอี้ "หมอเซียว ขอดื่มฉลองให้คุณเช่นกัน ลองชิมลาฟิต ปี 1982 ขวดนี้ดูสิ นี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่คุณโชคดีแบบนี้ ฮ่า ๆ ผมล้อเล่นนะ"

ครอบครัวของหยูซือม่านร่ำรวยมาก บางทีแค่ลาฟิตขวดเดียวคงไม่พอที่จะดึงดูดความสนใจของเธอได้ ดังนั้นเฉียนปินจึงต้องการข่มขวัญให้เซียวอี้ขายขี้หน้าแทน! ในเมื่อทั้งคู่ก็เมินเขามาโดยตลอด

เซียวอี้ไม่ได้เอ่ยอะไรในเรื่องนี้ เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา มือเขย่าแก้วอย่างช่ำชอง เขายกแก้วจรดจมูก และสูดดมเบา ๆ ก่อนจะลิ้มชิมรสเล็กน้อย เซียวอี้วางแก้วลงบนโต๊ะดังเดิม กิริยาท่วงท่าดูสง่างามน่ามองกว่าเฉียนปินมาก

หยูซือม่านมองเซียวอี้ ในใจรู้สึกประทับใจขึ้นมา

"ไม่เลวเลย สมกับเป็นไวน์ชื่อดัง รสชาติกลมกล่อมมาก เป็นไวน์ที่ดีจริง ๆ!" เซียวอี้พูดชื่นชม

การดื่มไวน์ไม่ขัดต่อหลักการฝึกตน ในชาติที่แล้วของเซียวอี้ เขาก็เคยศึกษาค้นคว้าเรื่องเหล้าองุ่นมาก่อน ไวน์ลาฟิต ปี 1982 นี้รสชาติไม่เลวเลย

"บ้าเอ๊ย ทำเป็นปากดีไปได้ กระเพาะแกรับรสดีนักเรอะ เสื้อผ้าทั้งตัวราคาไม่ถึง 200 หยวนด้วยซ้ำ มีปัญญาซื้อก็แค่ขยะเท่านั้นแหละ" เฉียนปินไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการทำให้เซียวอี้ขายขี้หน้า กลับยิ่งทำให้หยูซือม่านปลื้มเซียวอี้กว่าเดิม เฉียนปินรู้สึกหงุดหงิดมากเสียจนเขาเงยหน้ากระดกไวน์อึกใหญ่

“ทำอย่างกับวัวดื่มสุราไปได้ ถึงไวน์จะล้ำเลิศแค่ไหน แต่ดื่มแบบนี้ก็เสียของเปล่านะครับ” เซียวอี้ส่ายหัว พลางทอดถอนใจ

"พรวด..." เฉียนปินสำลักไวน์เต็มปากทันที เขาไอโขลกอย่างแรง ทำให้หยูซือม่านรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก

"คุณลูกค้าครับ ขออภัยครับที่ขัดจังหวะ ลูกค้าท่านใดเป็นเจ้าของรถบีเอ็มดับเบิลยูคันนั้นครับ? ตอนนี้รถยนต์จอดขวางรถลูกค้าท่านอื่นอยู่ รบกวนลูกค้าช่วยเลื่อนรถให้หน่อยได้มั้ยครับ?" บริกรเดินมาที่โต๊ะของทั้งสาม และเอ่ยอย่างสุภาพ

“อะแฮ่ม” เฉียนปินรีบคว้ากระดาษทิชชู่เช็ดปากในทันใด เขาผุดลุกขึ้น และถามเสียงดังว่า "รถบีเอ็มดับเบิลยู 320 รึเปล่า? ของฉันเอง ฉันจะไปเลื่อนรถเดี๋ยวนี้เลย"

เมื่อพูดจบ เขาก็คว้ากุญแจรถหมับ ขากำลังจะก้าวออกไป

“เปล่าครับ เป็นรถบีเอ็มดับเบิลยู 750 ครับ” บริกรส่ายหน้า และรีบชี้แจงทันที

เฉียนปินตกตะลึง ทว่าเขาก็รีบฉีกยิ้มอย่างรวดเร็ว เขาพูดว่า "นั่นรถของเธอสินะ? ซือม่าน"

หยูซือม่านขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบว่า "แต่ฉันจอดรถไว้ในลานจอดนะคะ คุณจำผิดรึเปล่า? เป็นรถสีแดงรึเปล่าคะ?"

“เปล่าครับ เป็นรถสีดำ!” บริกรตอบอย่างเคร่งขรึม

"บีเอ็มดับเบิลยู 750 สีดำเหรอ? ไม่ใช่ของพวกเราสักหน่อย เข้าใจผิดแล้ว ไปถามคนอื่นไป๊!" เฉียนปินโบกมือไล่ และพูดเสียงดัง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะให้ทุกคนในภัตตาคารได้ยินว่าเขาขับรถยี่ห้อบีเอ็มดับเบิลยู

ทว่าจู่ ๆ เซียวอี้กลับล้วงกุญแจรถยนต์ออกมาจากกระเป๋าของตน และกล่าวว่า "คงเป็นรถของผมเอง คุณครับ รับกุญแจรถไป แล้ววานให้ใครสักคนช่วยเลื่อนรถให้ผมที"

เซียวอี้โยนกุญแจรถใส่มือบริกร

เฉียนปินซวนเซจนแทบจะล้มทั้งยืน เขาขยี้ตาตัวเอง และจ้องกุญแจรถด้วยความระมัดระวัง มีสัญลักษณ์บีเอ็มดับเบิลยู 750 บนกุญแจจริง ๆ ด้วย รถยนต์รุ่นนี้แพงกว่ารถของเขามาก เซียวอี้ ไอ้หมอจีนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะมีปัญญาซื้อรถคันนี้ไหวได้อย่างไรกัน?

เฉียนปินเหงื่อแตกพลั่กโดยไม่ทราบสาเหตุ

“คุณลูกค้าครับ คุณดูหน้าซีด ๆ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าครับ?” บริกรถามอย่างใส่ใจ

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" เฉียนปินทรุดตัวลง เขาส่ายศีรษะ และตอบบริการด้วยเสียงจืดเจื่อน

“ครับผม ผมจะเลื่อนรถให้คุณลูกค้าเดี๋ยวนี้เลยครับ” บริกรเอ่ยกับเซียวอี้อย่างนอบน้อม จากนั้นจึงหมุนตัวหันหลังเดินจากไป