ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 6

“คุณอาครับ นั่นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ยาจีนสามารถรักษาโรคร้ายที่ยาตะวันตกไม่สามารถรักษาได้!” เสียงของเซียวอี้ไม่ดังเท่าไร ทว่ากลับชัดเจนกังวาน

“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งมั่นใจเกินไปสิ อ้อ เฉินซานเย่ที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ขาของเขามีความผิดปกติบางอย่าง แพทย์แผนตะวันตกบอกว่าเป็นอาการกล้ามเนื้อเสื่อม รักษาไม่ได้แล้ว เธอใช้ศาสตร์แพทย์แผนจีนรักษาเขาให้หายได้มั้ย? " ชายสูงวัยชี้ชายอีกคนที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น และเอ่ยปากกับเซียวอี้

"ขอผมตรวจดูหน่อยครับ!" เซียวอี้เดินไปหาเฉินซานเย่ผู้นั่งอยู่บนรถเข็น เขาวางมือลงบนขาของเฉินซานเย่

"ฉันลองไปตรวจดูที่โรงพยาบาลใหญ่ ๆ หลายแห่งในเมืองจิงแล้ว...รถเข็นคันนี้คงต้องติดตัวฉันตลอดไป ถึงฉันจะตายลงหลุมแล้วก็ตาม" เฉินซานเย่กล่าวยิ้ม ๆ

เซียวอี้ขยับมือตรวจขาที่พิการของเฉินซานเย่ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณอาเฉินซานเย่ เกรงว่าเง็กเซียนฮ่องเต้จะไม่ยอมให้คุณอาได้นั่งรถเข็นเสียแล้ว!"

"อะไรนะ? เธอหมายความว่าอย่างไร?" ทุกคนต่างมองเซียวอี้เป็นตาเดียว

"ผมรักษาขาของคุณอาได้!" เซียวอี้กล่าวขณะคลี่ยิ้มบาง

“อะไรนะ? เขาสามารถรักษาอาการป่วยของเฉินซานเย่ได้งั้นเรอะ?”

“ขี้โม้ไปงั้นแหละ!”

“ถ้าขาของเฉินซานเย่สามารถรักษาให้หายได้ แม้แต่ต้นไม้ที่ทำจากเหล็กก็คงมีดอกไม้ผลิบานได้เช่นกัน”

เหล่าชายสูงวัยต่างเลิกเล่นหมากรุกแล้ว พวกเขากระซิบกระซาบกันเสียงเบา

"คุณอาเฉินซานเย่ ผมจะฝังเข็มให้คุณอานะครับ คุณอาอยากลองรักษาดูหน่อยมั้ยครับ?" เซียวอี้หยิบกล่องเข็มฝังเข็มออกมา

“ฉันจะลองดู ยังไงขาฉันก็ไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่แล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวเข็มของเธอหรอก” เฉินซานเย่ขาเลิกกางเกงขึ้น

ท่อนขาผอมแห้ง มีแต่กล้ามเนื้อหดลีบดั่งท่อนฟืน 2 ท่อนเผยให้เห็นต่อหน้าทุกคน

แต่เซียวอี้ไม่เป็นกังวลแต่อย่างใด ทันทีที่นิ้วเรียวของเขาขยับเพียงเล็กน้อย เข็มเหล็กก็ฝังลงในจุดฝังเข็มเหนือน่องของชายสูงวัยแซ่เฉินแล้ว นิ้วของเซียวอี้บิดหมุนเล็กน้อย ส่งผลให้เข็มสั่นไหวอีกครา

“เอ๊ะ? ทำไมเข็มเล่มนี้ถึงสั่นเองล่ะ?”

"ไม่ต้องกังวล ที่ผิวหนังและเนื้อใต้เข็มก็สั่นด้วยเหมือนกัน"

“เฮ้ย ทำไมถึงหน้าแดงจังเลย?”

“มีเส้นสีแดง ๆ โผล่ขึ้นมาด้วย!”

เหล่าชายสูงวัยต่างแปลกใจยิ่ง และร้องอุทานออกมา

ส่วนเฉินซานเย่เองนั้นยิ่งแปลกใจยิ่ง เขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้ดีหรือไม่ดีกันแน่

"โอ๊ย!" จู่ ๆ เฉินซานเย่ก็กรีดร้องเสียงดัง

“เฒ่าเฉินเป็นอะไรไป? มีอะไรผิดปกติรึเปล่า?”

“พ่อหนุ่ม ช่วยดึงเข็มเร็ว ๆ เถอะ!” ทุกคนล้วนเป็นสหายสนิทของเฉินซานเย่ พวกเขาห่วงใยเฉินซานเย่มาก

ทว่าชายสูงวัยแซ่เฉินเพียงแค่โบกมือ และกล่าวว่า "ไม่ต้อง! ขาแค่คัน ๆ และบวมนิดหน่อยเท่านั้น!"

“ฮะ? เฉินซานเย่ นายไม่ได้บอกว่าขาของนายชาเรอะ? แล้วนายมีความรู้สึกได้อย่างไรกัน?”

“ไม่รู้สิ จู่ ๆ มันก็เป็นเอง โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้ว” ขาของเฉินซานเย่สั่นระริกอย่างห้ามไม่ได้

“คุณอาเฉินซานเย่ อดทนหน่อยนะครับ เส้นลมปราณของคุณอากำลังฟื้นฟู คุณอาจะยอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้” เซียวอี้จับขาของเฉินซานเย่ และเอ่ยให้กำลังใจด้วยรอยยิ้ม