ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 5

เซียวอี้ปรับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ในร่างกายของเขาเสมือนมีหนูจำนวนหลายพันตัวกำลังเคลื่อนไหวในเส้นลมปราณของเขา ด้วยการชี้ทางของคัมภีร์ต้นตำรับยามหาเวทย์ ร่างกายของเขาถูกชำระล้างจนกระทั่งสะอาดหมดจด

หลังสูดลมหายใจเข้าออกครบ 10 รอบ เซียวอี้จึงลืมตาขึ้น เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดกางเกงออกและอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานาน

เซียวอี้รู้สึกพึงพอใจเมื่อเห็นคราบไคลสกปรกสีเข้มติดอยู่บนผิวหนัง มันมีสีเทาน้ำตาล ลักษณะเป็นเมือกเหนียวข้นมันเยิ้มและส่งกลิ่นเหม็น

"นี่คือสิ่งสกปรกในร่างกายของฉัน ส่วนหนึ่งถูกขับออกมาจากอวัยวะภายใน ขณะที่อีกส่วนถูกขับออกมาทางผิวหนัง จากนั้นเส้นลมปราณของฉันจะถูกชำระล้างอย่างสมบูรณ์" เซียวอี้คิดในใจ

เซียวอี้อาบน้ำร้อน และชะล้างสิ่งสกปรกทั่วร่างของเขาออก

จากนั้นเขาจึงกลับมาที่ห้องนอน เขานั่งขัดสมาธิ และฝึกฝนต่อ

ครั้งนี้กระแสปราณของเขาติดขัดน้อยลง และลมหายใจก็ลื่นไหล ยามนี้โอสถอุ่น ๆ ที่เขาดื่ม กำลังทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ

ตอนนี้เซียวอี้รู้สึกราวกับมีมดจำนวนมากกำลังรุมกัดเขา เขารู้สึกเจ็บปวดมาก ยิ่งไปกว่านั้นที่บริเวณใต้ผิวหนังร่างกายยังมีระลอกคลื่นพลุ่งพล่านปั่นป่วนที่สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ที่ใดที่กระแสเลือดไหลเวียนผ่าน ที่นั่นจะมีจ้ำเลือดปรากฏขึ้นบนผิวกายของเขา

อย่างไรก็ตามเซียวอี้ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว ในโลกแห่งการบำเพ็ญนั้น ความทรมานขื่นขมนี้เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น

เซียวอี้ไม่ได้ลืมตาเลยจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มค่อย ๆ สว่างขึ้น ยามที่ลืมตาช้า ๆ เขากำลังรับรู้ถึงโลกใบนี้ด้วยหัวใจของเขา มันเป็นโลกใบใหม่โดยสิ้นเชิง

"ฉันคิดว่าในการฝึกฝนครั้งแรก ฉันคงทะลวงขีดจำกีดได้มากที่สุดถึงขั้นต้นของระดับมนุษย์เท่านั้น ฉันไม่คาดหวังให้ตัวเองไปถึงขั้นกลางตั้งแต่แรก การชำระล้างร่างกายให้บริสุทธิ์สามารถช่วยได้จริง ๆ!" เมื่อเห็นแสงอาทิตย์ฉายเรืองรอง เซียวอี้เปิดประตูห้องออกด้วยใบหน้าพึงพอใจ และเดินออกมายังโถงด้านหน้า

เขาเห็นฉินกวงหมิงผู้มีรูปร่างเตี้ยล่ำกำลังตรวจตรากากสมุนไพรที่เซียวอี้ปรุงยาเมื่อคืน ในมือของฉินกวงหมิงกำลังถือปากกา และพยายามท่องจำสมุนไพรต่าง ๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเซียวอี้ ฉินกวงหมิงก็โกรธจนหนังตากระตุก มือง่วนจดบางสิ่งไม่หยุด เขาขู่ว่า "เมื่อคืนธุระของแกมีโสม 2 ตำลึง ไป๋ซู่ 1 ตำลึง ถังเช่า 3 ตำลึง... รวมทั้งสิ้นมีสมุนไพรถึง 16 ชนิด แก แกน่ะ... ถ้าแกไม่ทำงานทุกวัน ก็อย่าหวังว่าจะชดใช้ค่าเสียหายหมด!"

"ได้เวลามื้อเช้าแล้วค่า!" ฉินเสี่ยวเยว่ตะโกนในเวลาที่เหมาะเจาะสำหรับช่วยเซียวอี้พอดี

เซียวอี้นั่งลงและแอบปั้นหน้าล้อเลียน ทำให้เสี่ยวเยว่หัวเราะคิกคัก

ฉินกวงหมิงนั่งลงที่โต๊ะด้วยความโมโห เขาคีบแป้งทอดกัดกร้วม ๆ

“พ่อ วันนี้หนูมีเรียนทั้งวันนะคะ พ่อทำอาหารกินเองนะ!” ฉินเสี่ยวเยว่พูด

"ได้ ไอ้นี่ต้องเป็นคนทำกับข้าว!" ฉินกวงหมิงพูดด้วยดวงตาปูดโปนเอาเรื่อง

เสี่ยวเยว่และเซียวอี้มองหน้าและส่งยิ้มให้กัน

“เฮ้ย ๆ พวกแกคิดว่าฉันตายไปแล้วรึไง? แกจีบกันต่อหน้าฉันเรอะ? เซียวอี้ ฉันขอเตือนแกจริงจัง อย่าริอาจลงมือกับเสี่ยวเยว่เด็ดขาด” ฉินกวงหมิงเคาะโต๊ะด้วยตะเกียบอย่างแรง ลูกตาแทบถลนออกมาจากเบ้า

“พ่อพูดอะไรเนี่ย? หนูไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว” ใบหน้าฉินเสี่ยวเยว่ขึ้นสี เธอแสร้งโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความสุขที่มี และรีบวิ่งออกไปขณะสะพายกระเป๋านักเรียนบนหลัง

"นังเด็กตัวแสบ" ฉินกวงหมิงดื่มน้ำเต้าหู้ชามที่เหลือ เขาอ้าปากเรอเสียงดังแล้วลุกยืน