ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 4

"ได้เลย แป้ปนึงนะ!" ฉินเสี่ยวเยว่ยกนิ้วเรียวขาวละมุนแตะริมฝีปาก และเอ่ยอย่างขี้เล่น

เซียวหนานหลี่ทอดมองแผ่นหลังของฉินเสี่ยวเยว่และแย้มยิ้ม เขาตัดสินใจถูกต้องแล้ว เวลานี้สมุนไพรน่าจะเพียงพอต่อการบำเพ็ญตนของเขา

เซียวหนานหลี่ย้ายกระเป๋ามาที่ห้องของตัวเอง ทั้งห้องมีพื้นที่ทั้งหมดเพียง 8 ตารางเมตรเท่านั้น ในห้องทั้งเย็นและอับชื้นอุดอู้

ทว่าสมัยก่อนเซียวหนานหลี่มักบำเพ็ญตนอยู่ในถ้ำที่หนาวเย็นกว่านี้ เขาจึงไม่ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไร เขาจำเป็นต้องเพิ่มพลังจิตวิญญาณ แต่พลังจิตวิญญาณในโลกมนุษย์นั้นมีน้อยนิดเหลือเกิน ดูเหมือนว่าเขาจำเป็นต้องใช้สมุนไพรเป็นตัวช่วยอีกแรง

เขาได้ยินเสียงเคาะประตู

"เสี่ยวเยว่เหรอ? เข้ามาสิ!" เซียวหนานลี่ตอบ

ฉินเสี่ยวเยว่เดินเข้ามาพร้อมบะหมี่หมูฉีกร้อน ๆ ชามหนึ่ง และรีบวางลงบนโต๊ะทันที เธอจับติ่งหูที่แดงก่ำของตัวเองแล้วอุทานว่า "โอ๊ย ร้อนชะมัด"

เซียวหนานหลี่มองเธอด้วยรอยยิ้ม รู้สึกว่าชีวิตในที่แห่งนี้คงไม่ย่ำแย่เท่าไรนัก

“พี่เซียว ลองชิมดูสิ!” ฉินเสี่ยวเยว่นั่งเก้าอี้ด้านหน้าเซียวหนานหลี่ ฝ่าเท้าขาวนวลของเธอสวมรองเท้าแตะกวัดแกว่งไปมา" ตอนที่คุณอาการร้ายแรงไม่ได้สติ ฉันเห็นบัตรประชาชนของคุณ คุณชื่อเซียวอี้ใช่มั้ย?"

"เอ๊ะ? อ๋อ ใช่แล้ว!" เซียวหนานหลี่ตกตะลึง จริงด้วย นับแต่นี้ไปตัวตนของเขาคือเซียวอี้

เซียวอี้หยิบตะเกียบคีบบะหมี่ใส่ปาก เป็นเวลาหลายปีแล้วนับตั้งแต่ที่เขาถือศีลอด

“บะหมี่เป็นไงบ้าง? เซียวอี้?” ดวงตาของฉินเสี่ยวเยว่ทอประกาย เธอเอียงศีรษะถามเขา

"อร่อยจังเลย ฮ่า ๆ! นี่คือบะหมี่ที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกิน" เซียวอี้กินบะหมี่อันแสนอร่อย พลางพูดคุยกับฉินเสี่ยวเยว่ไปด้วย หญิงสาวคนนี้เปี่ยมไปด้วยความเยาว์วัยมีชีวิตชีวา ทำให้เซียวอี้รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า

"พี่เซียว พี่รู้เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์จริง ๆ รึ? มันเป็นแค่ตำนานนะ" ฉินเสี่ยวเยว่ถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ดวงตาเธอส่องประกายวิบวับ

เซียวอี้หยุดกิน ก่อนจะถามกลับว่า "เสี่ยวเยว่ เธอทำงานอะไรอยู่?"

"ฉันกำลังเรียนแพทย์แผนจีน!" ฉินเสี่ยวเยว่โคลงศีรษะ

“แพทย์แผนจีนกำลังตกอยู่ในสภาวะซบเซา แต่ทำไมพ่อและเธอถึงยืนหยัดทำงานหนักถึงเพียงนี้ล่ะ?” เซียวอี้ถามอย่างสนอกสนใจ

ฉินเสี่ยวเยว่ทำหน้ามุ่ยตามเคย เธอถอนหายใจและเล่าว่า "เซียวอี้ ถึงพ่อฉันจะดูนิสัยไม่ดี แต่เป็นเพราะพ่อฉันต้องทนลำบากตรากตรำมาหลายปีแล้ว ฉันเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็ก และพ่อเป็นผู้ที่เลี้ยงดูฉันมา ชีวิตฉันลำบากมาก หลายคนเสนอแนะให้พ่อเลิกทำคลินิกแล้วไปทำงานอย่างอื่นซะ แต่พ่อไม่เคยทำแบบนั้นเลย พ่อบอกว่าสมุนไพนจีนโบราณคือสมบัติล้ำค่าที่บรรพบุรุษส่งต่อให้พวกเรา พวกเราจะละทิ้งมันไม่ได้เป็นอันขาด”

ฉินเสี่ยวเยว่หยุดชั่วขณะ ก่อนจะพูดต่อ "ยิ่งไปกว่านั้น พี่เซียว บรรพบุรุษของพวกเราล้วนทำงานในสายนี้กันหมด แต่เหตุเพราะทศวรรษแห่งภัยพิบัติ ปู่ของฉันพ่ายแพ้ราวกับคนโง่ ด้วยแรงแค้นอันล้ำลึก เขาเลยเผาตำราการแพทย์ของตระกูลทั้งหมดทิ้ง พ่อฉันถูกห้ามไม่ให้เรียนแพทย์แผนจีน พ่อไม่เคยได้รับความรู้ใดจากพ่อของตัวเองเลย ตอนที่ฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย พ่อฉันอนุญาตให้ฉันมุ่งเอาดีเฉพาะด้านแพทย์แผนจีนเท่านั้น เขาหวังว่าพวกเราหอจี้ซื่อจะกลับมามีชื่อเสียงรุ่งโรจน์อีกครั้ง”